Το δρόμο για την Αγάπη.

 

 

Μαγειρείο σήμερα το μεσημέρι. Στο απέναντι τραπέζι τρώνε δύο ηλικιωμένα αξιοπρεπέστατα ζευγάρια. Οι γυναίκες κάπου στα 80, οι άντρες κάπου στα 85. Η μία γυναίκα κλασικά απέναντι στην άλλη, το ίδιο κι οι άντρες. 

Συζητάνε ζωηρά και με ενδιαφέρον για κάποιο κοινό θέμα. Τους παρατηρώ και τους καμαρώνω. Σε κάποια φάση έρχεται ο λογαριασμός. Αυτός με το ανοιχτόχρωμο πουκάμισο τον προλαβαίνει. Κάτι σαν να τους τον έχει τάξει. Ο άλλος, μετά από λίγο, του το επιτρέπει.

Ο δικός μου πηγαίνει στο ταμείο για να πληρώσει κι όλα τα χαρακτηριστικά του μαρτυρούν χαρά, γενναιοδωρία και πάνω από όλα αφθονία. Αυτό που λέει ο λαός κουβαρντάς. (άλλο κουβαρντάς, άλλο λεφτάς) 

Τον παρατηρώ διακριτικά. Γελάνε και τα μουστάκια του καθώς επιστρέφει στο τραπέζι.
Σε λίγο η παρέα σηκώνεται για να φύγει. Το δικό μου ζευγαράκι αργεί κι είναι εμφανές ότι η κυρία έχει κινητικό πρόβλημα. Ο ήρωάς μου παίρνει τις πατερίτσες της και χωρίς να την βοηθήσει, στωικά την περιμένει να σηκωθεί. 

Της κυρίας της παίρνει πάνω από μισό λεπτό. Εκείνος στέκεται αδιαμαρτύρητα μπροστά της, προστασία, σαν τον κυματοθραύστη μπροστά στο λιμάνι. Στο τέλος, την κρατάει από το χέρι τρυφερά, και πορεύεται μαζί της αργά, στο δικό της τέμπο.

Μετά από λίγο χάνονται από τα μάτια μου. Έχει μείνει όμως όλη η σκηνή μέσα μου. Έχουν μείνει ατόφια όλα τα συναισθήματα: φροντίδα, τρυφερότητα, αγάπη, ενσυναίσθηση, μα πάνω από όλα συμπόρευση μιας ολόκληρης ζωής. Ίσως πλησιάζουν τα 60 χρόνια μαζί, σίγουρα όμως, πιο αγαπημένοι από ποτέ.

Μακάρι να σας δίνει ο Θεός πολλά χρόνια να στηρίζετε ο ένας τον άλλο και να μας δείχνετε κι εμάς τον δρόμο. Το δρόμο για την Αγάπη.