Η αρετή της υπακοής είναι πολύ μεγάλη.

 

 

"Η αρετή της υπακοής είναι πολύ μεγάλη διότι μας κατευθύνει προς την οδό της τελειότητας.
Μέχρι τώρα βασίζατε τη διόρθωση και τη σωτηρίας σας στην οίηση, στον λογισμό σας και στο θέλημά σας. 

Γι' αυτό και οι δυνάμεις σας εξαντλούνται στον αγώνα, επειδή εξ αιτίας αυτής της οιήσεως ο εχθρός ισχυροποιείται και σας καταβάλει. Δεν είναι αυτό αλήθεια; 

Ξέρετε από την προσωπική σας πείρα, ότι κάθε φορά που εκτελείτε μίαν εντολή από υπακοή, χωρίς να σκεφτείτε γιατί, τότε το κάνετε εύκολα, ειρηνικά και με μεγάλη ωφέλεια στην ψυχή σας. 

Από εδώ μπορείτε να συμπεράνετε πως ο εχθρός δεν ανέχεται όποιον βρίσκεται κάτω από την σκέπη της πνευματικής πατρότητος, της υπακοής, αλλά και τι μηχανεύεται για να τον απομακρύνει από την υπακοή".

Όσιος Μακάριος της Όπτινας

Η υπακοή φέρνει καρπούς όταν γίνεται χωρίς αναλύσεις. Όταν ο λόγος του πνευματικού μας πατρός γίνει δεκτός μέσα μας χωρίς να τον συγκρίνουμε με τις δικές μας σκέψεις και λογισμούς, χωρίς να τον αναλύσουμε σύμφωνα με τις γνώσεις και τις εμπειρίες μας, τότε πλέον τον πράττουμε θεάρεστα, ελεύθεροι από οποιαδήποτε πνευματική ευθύνη. Την ευθύνη πλέον την ανέλαβε ο πνευματικός μας πατέρας.

Όταν όμως θα κάνουμε υπακοή με λογισμούς ενάντιους προς αυτό που μας είπε ο πνευματικός ή όταν τελικά δεν κάνουμε υπακοή καθόλου, διότι ακόμα στηριζόμαστε στην δική μας οίηση, στο εγώ μας, τότε καμία προκοπή πνευματική δεν θα κάνουμε.

Αυτός που θα κάνει υπακοή είναι ο απλός και ταπεινός. Αυτός που θα αρχίσει να αναλύει τα πράγματα, να "ψαχουλεύει" τους λόγους του πνευματικού του, αυτός βρίσκεται ακόμα δέσμιος της αμετανοησίας του. Αυτός που έχει μετάνοια, δηλαδή αυτός που κατάλαβε τα λάθη του, την αμαρτία του, την αναπηρία του, την ανεπάρκειά του αποκτά και ταπείνωση που είναι το θεμέλιο της θεάρεστης υπακοής. Όπως ο ασθενής που κατάλαβε ότι για να λυτρωθεί από τον πόνο του, χρειάζεται να κάνει υπακοή στην θεραπεία που του λέγει ο ιατρός του.

Μην ξεχνούμε ότι μόνοι μας διαλέξαμε τον πνευματικό μας, ότι μόνοι μας επιλέξαμε να τον εμπιστευτούμε. Άρα ας δείξουμε και την ανάλογη σύνεση και συνέπεια στην επιλογή μας, αλλιώς δεν έχει νόημα να έχουμε κάποιον πνευματικό, ενώ δεν κάνουμε υπακοή στις συμβουλές του.

Πολλοί λένε ότι μετανιώνουν αλλά δεν κάνουν υπακοή στο λόγο του πνευματικού τους που προσπαθεί να τους θεραπεύσει. Αυτοί από την μία βγάζουν το μαχαίρι της αμαρτίας από την ψυχή τους αλλά μετά δεν μπαίνουν στην διαδικασία να καθαρίσουν την πληγή που έμεινε. Κι έτσι ενώ όλα δείχνουν ότι τελικά θα σωθούν, στο τέλος η εκτεθειμένη ανοικτή πληγή μολύνεται και ο άνθρωπος χάνεται.

Αρχιμανδρ. Παύλος Παπαδόπουλος