Συνεργασία μάγων καὶ δαιμόνων.

 

–Γέροντα, ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔχει ἁγιότητα δὲν μπορεῖ νὰ ξεσκεπάση ἢ νὰ φρενάρη ἕναν μάγο;
–Πῶς νὰ τὸν φρενάρη; Ἐδῶ λὲς σὲ κάποιον ποὺ ἔχει λίγο φόβο Θεοῦ νὰ προσέξη, γιατὶ ἔτσι ὅπως ζῆ δὲν πάει καλά, καὶ πάλι δὲν βγαίνει ἀπὸ τὸ δικό του, πόσο μᾶλλον ὁ μάγος ποὺ συνεργάζεται μὲ τὸν διάβολο. Αὐτὸν τί νὰ τὸν κάνης; Θὰ τοῦ πῆς ὁρισμένα πράγματα, ἀλλὰ αὐτὸς πάλι μὲ τὸν διάβολο θὰ εἶναι. Δὲν γίνεται τίποτε. 

Μόνον ὅταν εἶναι μπροστά σου ὁ μάγος καὶ λὲς τὴν εὐχή, ἐκείνη τὴν στιγμὴ μπορεῖ νὰ μπερδευτῆ τὸ δαιμόνιο καὶ νὰ μὴν μπορῆ ὁ μάγος νὰ κάνη τὴν δουλειά του.Κάποιος εἶχε ἕνα πρόβλημα, καὶ ἕνας μάγος, ποὺ ἦταν μεγάλος ἀπατεώνας, πῆγε στὸ σπίτι του νὰ τὸν βοηθήση. Ἐκεῖνος ἔλεγε τὴν εὐχή. Ὁ καημένος ἦταν ἁπλός· δὲν ἤξερε ὅτι ὁ ἄλλος ἦταν μάγος, γι ̓ αὐτὸ ἐπενέβη ὁ Θεός. 

Καὶ νὰ δῆτε τί ἐπέτρεψε ὁ Θεός, γιὰ νὰ καταλάβη! Ἄρχισε νὰ δέρνεται ὁ μάγος ἀπὸ τοὺς δαίμονες καὶ ζητοῦσε βοήθεια ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τοῦ ὁποίου θὰ ἔλυνε τὸ πρόβλημα!–Γέροντα, ἐκεῖνος ἔβλεπε τοὺς δαίμονες;–Ἐκεῖνος δὲν ἔβλεπε τοὺς δαίμονες· ἔβλεπε μιὰ σκηνή. Ὁ μάγος φώναζε «βοήθεια», ἔκανε τοῦμπες, ἔπεφτε κάτω, ἔβαζε τὸ χέρι του, γιὰ νὰ προφυλάξη τὸ κεφάλι του. Γιατὶ μὴ νομίζετε ὅτι οἱ μάγοι καλοπερνοῦν, ὅτι οἱ δαίμονες τοὺς κάνουν ὅλες τὶς φορὲς τὸ χατίρι. Τὸ ὅτι ἀρνήθηκαν μιὰ φορὰ τὸν Χριστό, αὐτὸ τοὺς εἶναι ἀρκετό. 

 Στὴν ἀρχὴ οἱ μάγοι κάνουν συμβόλαιο μὲ τοὺς δαίμονες, γιὰ νὰ τοὺς βοηθοῦν, καὶ οἱ δαίμονες ὑποτάσσονται γιὰ μερικὰ χρόνια στὶς διαταγές τους. Ἔπειτα ὅμως ἀπὸ λίγο καιρὸ τοὺς λένε: «Μ ̓ ἐσᾶς θὰ ἀσχολούμαστε τώρα;». Εἰδικά, ὅταν οἱ μάγοι δὲν καταφέρνουν νὰ κάνουν αὐτὸ ποὺ θέλουν οἱ δαίμονες, ξέρετε τί τραβοῦν μετά; Θυμᾶμαι, μιὰ φορὰ ποὺ συζητοῦσα ἔξω ἀπὸ τὸ Καλύβι μὲ ἐκεῖνον τὸν νεαρὸ μάγο ἀπὸ τὸ Θιβέτ, ξαφνικὰ σηκώθηκε, μοῦ ἔπιασε τὰ χέρια καὶ μοῦ τὰ γύρισε πρὸς τὰ πίσω. «Ἂς ἔρθη νὰ σ ̓ ἐλευθερώση τώρα ὁ Χατζεφεντῆς6», μοῦ εἶπε. 

«Ἄντε, βρὲ διάβολε, φύγε ἀπὸ ̓δῶ», τοῦ εἶπα καὶ τὸν ἔρριξα κάτω. Ἀκοῦς ἐκεῖ νὰ βλασφημήση τὸν Ἅγιο! Πῆγε μετὰ νὰ μὲ χτυπήση μὲ τὸ πόδι του, ἀλλὰ δὲν τὰ κατάφερε· τὸ πόδι του σταμάτησε κοντὰ στὸ στόμα μου. Μὲ φύλαξε ὁ Θεός. Τὸν ἄφησα καὶ μπῆκα στὸ κελλί. Ὕστερα ἀπὸ λίγη ὥρα τὸν εἶδα νὰ ἔρχεται ἀπὸ πέρα, γεμάτος ἀγκάθια. «Ὁ Σατὰν μὲ τιμώρησε, μοῦ εἶπε, γιατὶ δὲν σὲ νίκησα. Μὲ ἔσυρε μέσα στὰ ρουμάνια».Οἱ μαῦρες δυνάμεις τοῦ σκότους εἶναι ἀδύνατες. Οἱ ἄνθρωποι τὶς κάνουν δυνατὲς μὲ τὴν ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ τὸν Θεό, γιατὶ ἔτσι δίνουν δικαιώματα στὸν διάβολο.

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»-107-