π.Ραφαήλ Μισιαούλη, Αρχιδιακόνου Ιεράς Μητροπόλεως Ταμασού και Ορεινής
Μέσα στις δυσκολίες που περνά και βιώνει καθημερινά η ανθρωπότητα και κυρίως στις μέρες που διανύουμε, με την αύξηση των ψυχικών νοσημάτων, της ενδοοικογενειακής βίας, του κοινωνικού αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης, ανέτειλε ως άστρο φαεινό η νεοαγιοκαταταχθείσα (14 Ιουνίου 2022) η μορφή του Οσίου Βησσαρίωνος του Αγαθωνίτου.
Ο Θεός σε κάθε εποχή έχει τους Αγίους του, τους οποίους και εμείς καλούμαστε να τους μιμηθούμε, αγωνιζόμενοι «τον καλόν αγώνα της πίστεως» (Α’ Τιμοθέου 6, 12).
Ο Όσιος Βησσαρίων γεννήθηκε το 1908 και καταγόταν από το Πεταλίδι της Μεσσηνίας, όπου εκεί έμαθε και τα πρώτα του γράμματα. Γόνος πολύτεκνης και συνάμα πτωχής οικογένειας. «Εκ ρίζης αγαθής, αγαθός εβλάστησε καρπός» (ιδιόμελο εσπερίων της εορτής του Οσίου Συμεών του Στυλίτου).
Σε ηλικία 16 ετών, στο πρόσωπό του βρήκε πλήρη εφαρμογή ο λόγος του ψαλμωδού «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτω ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός» (ψαλμ. 41,1). Οδηγημένος από ένα πόθο και μία έλξη εγκατέλειψε το σπίτι του, χωρίς να ενημερώσει κανένα, και πήγε να μονάσει στο Μοναστήρι της Παναγίας της Δήμιοβας, το οποίο λειτουργούσε ως ανδρώα Μονή μέχρι την κατοχή και επαναλειτούργησε το 1951.
Το 1928, κατόπιν τριετούς αγώνα, εκάρη μοναχός στην ως άνω Μονή, από τον τότε Ηγούμενο της Μονής Αρχιμανδρίτη Νικηφόρο, ο οποίος του έδωσε το όνομα Βησσαρίων προς τιμή του Αγίου Βησσαρίωνος Αρχιεπισκόπου Λαρίσης, τον οποίο είχε ως πρότυπο και ευλαβείτο.
Σε ηλικία 23 ετών, στις 12 Δεκεμβρίου 1931, εορτή του Αγίου Σπυρίδωνος Τριμυθούντος του Κυπρίου, χειροτονήθηκε Διάκονος από τον Μητροπολίτη Μεσσηνίας Μελέτιο Σακελλαρόπουλο.
Κατόπιν δύο ετών, στις 15 Σεπτεμβρίου 1933, χειροτονείται στο δεύτερο βαθμό της ιερωσύνης, αυτόν του Πρεσβυτέρου.
Επιδεικνύοντας εργατικότητα, ιδιαίτερο ζήλο και πλουτισμό στις χριστιανικές αρετές, ο τότε Μητροπολιτης Μεσσηνίας Πολύκαρπος Συνοδινός τον προεχείρισε σε Αρχιμανδρίτη και Πνευματικό, ώστε να ξεκουράζει τις κουρασμένες ψυχές των ανθρώπων της εποχής του.
Μετά τη χειροτονία του ανεχώρησε για την Μητρόπολη Καρδίτσης, με επίσκοπο τον τότε Μητροπολίτη Ιεζεκιήλ, όπου εκεί παρέμεινε για 10 χρόνια.
Ως πραγματικός εκφραστής της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με ευαίσθητη ψυχή και ζωντανή συνείδηση, επικαλούμενος τον φωτισμό των Αγίων, έδωσε όλες του τις δυνάμεις στον περιούσιο λαό του Θεού. Διάκονησε σε αρκετά χωριά με πολλά προβλήματα, όπως πείνα, ασθένειες.
Άνθρωπος της θυσίας, με πνεύμα πατριωτισμού, χωρίς να περιμένει την αναγνώριση από κανένα αλλά από τον Ένα, ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του κάθε συνανθρώπου του από αγάπη.
Το έργο του, δυστυχώς, δεν εκτιμήθηκε από όλους, και μερικοί αντί να του φορέσουν τον ευεργετικό στέφανο και να τιμήσουν την συμπαράσταση, αγάπη και συμπάθεια, τον φθόνησαν και τον κατηγόρησαν « Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται» (Ματθ. 5, 4) και «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ διωχθήσονται» (Β’ Τιμ. 3, 12).
Όμως, ο Θεός περισσότερο επευλογεί τους αδικουμένους και τους ενισχύει με την άπλετη χάρη του. « Φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ καὶ τοῖς εὐθέσι τῇ καρδίᾳ εὐφροσύνη» (Ψαλμός 9, 96).
Ο στοργικός πνευματικός πατέρας, ο προστάτης των πτωχών, ο φύλακας των αμαρτωλών, η παραμυθία των θλιβομένων, ο ιατρός των ασθενούντων, ο ενάρετος άνθρωπος, ο φίλος των πονεμένων, η βακτήρια των γερόντων, ο ακούραστος εργάτης, που «τοῖς πάσι γέγονε τὰπάντα, ἵνα πάντως τινὰς σώσει» (Α’ Κορινθίους 9, 22) ως άλλος Παύλος, τερμάτισε τον ιερό του αγώνα στον μάταιο τούτο κόσμο στις 22 Ιανουαρίου1991, ημέρα κατά την οποία εγκατέλειψε τα μάταια και φθαρτά και αξιώθηκε να λάβει τον αμαράντινο της δόξης στέφανο.
Στις 3 Μαρτίου 2006, 15 χρόνια μετά, έγινε η εκταφή του άφθαρτου σκηνώματός του, το οποίο βρισκόταν σε άριστη κατάσταση, ακόμα και τα ιερά άμφια ως και τα υποδήματά του.
Αναρίθμητες οι μαρτυρίες που καταθέτονται, για την εμφάνιση του Οσίου Βησσαρίωνος μετά την ανακομιδή του ιερού του σκηνώματος. (Αρχιμ. Δαμασκηνού Θ. Ζαχαράκη, Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Αγάθωνος, «Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης, ο ελεήμων Πνευματικός», εκδ. Ιερά Μονή Αγάθωνος, 2017).
Ας έχουμε φάρο και οδηγό στη ζωή μας, και συνάμα αυτοέλεγχο των συνειδήσεών μας, την προσωπικότητα του Αγίου Βησσαρίωνος, και με τις πρεσβείες αυτού να δοξάζουμε το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομα του Αρχηγού της ζωής μας, Κυρίου δε ημών Ιησού Χριστού.
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου