Το Ευαγγελικό ανάγνωσμα της μελλούσης Κρίσεως κάνει λόγο ουσιαστικά για την φιλανθρωπία. Δηλαδή για την αρετή του να αγαπά κανείς, να νοιάζεται και να φροντίζει τον συνάνθρωπό του.
Συνάνθρωπός μας είναι βέβαια ο κάθε άνθρωπος, συγγενής η ξένος, ο πάσχων, ο καταφρονημένος της κοινωνίας, ο περιθωριακός, και γενικά ο κάθε ένας που έχει ανάγκη. Η αγάπη που επιδεικνύουμε η που αρνιόμαστε στους συνανθρώπους μας, αποτελεί το κριτήριο της αιωνιότητας μας στον Παράδεισο ή στην Κόλαση.
Κατά τη Δευτέρα Παρουσία, όταν ο Κύριος έλθει ξανά όχι ως άσημος και ταπεινός, αλλά ένδοξος επί θρόνου και επί των νεφελών του ουρανού, για να κρίνει τον κάθε ένα ανάλογα με τα έργα του, θα χωρίσει τους δίκαιους και φιλάνθρωπους από όσους αρνήθηκαν να βοηθήσουν τους πάσχοντες.
Τα έργα της αγάπης των δικαίων προς τους αδυνάτους και πτωχούς θα τα θεωρήσει ότι έγιναν στον Ίδιο «πείνασα και μου δώσατε να φάω», μας λέει στο Ευαγγέλιο ο Χριστός, «δίψασα και μου φέρατε νερό να πιώ, ήμουν ξένος και με φιλοξενήσατε στο σπίτι σας, ήμουν γυμνός και μου δώσατε ρούχα να φορέσω. Όταν αρρώστησα ήρθατε και με επισκεφθήκατε. Ήμουν στη φυλακή και με επισκεφθήκατε».
Αυτή ακριβώς η φροντίδα προς όλους όσους έχουν ανάγκη, είναι η αιτία μετοχής μας στη Βασιλεία του Θεού και στην μακαριότητα του Παραδείσου. Η αγάπη αποτελεί το συγκερασμό των εντολών του Θεού. Χωρίς αυτή καμία πράξη των ανθρώπων και κανένα ασκητικό αγώνισμα δεν έχει νόημα από μόνο του. Αυτή νοηματοδοτεί τη ζωή και τα έργα των ανθρώπων, ώστε να μην γίνονται φαρισαικά.
Όπου αυτή υπάρχει, υπάρχουν παράλληλα η ταπεινοφροσύνη, η δικαιοσύνη, η πραότητα, η μακροθυμία, η σεμνότητα, ο αλληλοσεβασμός και η θυσία υπέρ του άλλου. Αυτή αποτελεί και το χαρακτηριστικό γνώρισμα των μαθητών του Χριστού: «Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστε», μας λέει ο Κύριος, «εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις».
Βέβαια τα έργα αγάπης είναι δύσκολα και απαιτούν ιδιαίτερη προσπάθεια. Ο μαθητής της αγάπης, ο Ιωάννης ο θεολόγος, γράφει απευθυνόμενος σε όλους μας: «τεκνία μου, μη αγαπώμεν λόγω, μηδέ τη γλώσση, αλλ᾽ εν έργω και αληθεία». Ο δε Ιάκωβος ο Αδελφόθεος παρατηρεί: «εάν σε ένα γυμνό και πεινασμένο πεί κάποιος: “Ο Θεός μαζί σου. Εύχομαι να βρείς ρούχα να φορέσεις και φαγητό για να χορτάσεις”, τότε ποιο το όφελος εφόσον δεν του δώσει τα απαραίτητα που χρειάζεται;».
Άρα εάν μείνουμε Χριστιανοί των λόγων, χωρίς έμπρακτη αγάπη, δεν θα αξιωθούμε του Παραδείσου. Επιπλέον, το να δούμε με αγάπη, συγκατάβαση και φιλανθρωπία τον πλησίον μας, καλύπτοντας τις πολύ απλές καθημερινές του ανάγκες, είναι δύσκολο. Όμως δεν απαιτούνται ιδιαίτερες συνθήκες η δυνατότητες, ούτε υλικός πλούτος, για να βοηθήσει κάποιος τον αδελφό του. Το σημαντικό είναι κυρίως το περίσσευμα της καρδιάς μας. Αυτό αρκεί να εξαντλήσουμε για να αγαπήσουμε, όπως ο Θεός θέλει.
Τα έργα προς τους πτωχούς και καταφρονεμένους, τα οποία απαριθμεί ο Χριστός, είναι πολύ απλά και δεν απαιτούν παρά μόνο την εκδήλωση της αγάπης μας. Η πτωχή χήρα επαινέθηκε από τον Χριστό για τη μεγάλη της καρδιά, διότι ενώ είχε η ίδια ανάγκη, προσέφερε τα πάντα της, δηλαδή το δίλεπτο, για να ανακουφίσει άλλους.
Αδελφοί μου, ως Χριστιανοί πρέπει να αναλογιστούμε έμπρακτα τις ανάγκες των ελαχίστων αδελφών μας και ανοίγοντας την καρδιά μας να τους συνδράμουμε και να τους ανακουφίσουμε από την πείνα, τη δίψα, τη γυμνότητα και τη μοναξιά τους. Η προσφορά μας αυτή να θυμόμαστε πως δεν έχει συνάρτηση με την δυνατότητά μας, αλλά εξάρτηση από τη διάθεση της καρδιάς μας.
Αυτή η καρδιακή συμπαράσταση και προσφορά μας, όπως γίνεται σαφές σήμερα, θα αναστήσει τη χαρά που θα μας ζωοποιήσει και θα θερμάνει την ψυχραμένη αγάπη των αποδεκτών της, ώστε να καταλήξουμε όλοι μαζί στην ενότητα της πίστεως και στην κοινωνία του αγίου Πνεύματος μετά πάντων των αγίων.
Αμήν.
Πηγή: Βήμα Ορθοδοξίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου