Τὸν Γιῶργο τὸν γνώρισα λίγους μήνες πρίν. Μὲ πῆρε τηλέφωνο καὶ ζήτησε νὰ βρεθοῦμε ἀπὸ κοντά. Ἦρθε στὸ Ναὸ ἕνα πρωϊνό. Κάτσαμε στὸ παρεκκλήσι τοῦ Ἁγίου Βικεντίου. Μιλήσαμε ὥρα πολλή. Μοῦ μίλησε γιὰ τὴ ζωή του, γιὰ ἐκείνα π’ ἀγαποῦσε, γιὰ ὅσα μετάνιωσε, γιὰ αὐτὰ ποὺ ὀνειρευόταν.
Τὸ πόλο, ἡ πισίνα, ἡ οἰκογένεια, ὁ γιός του, τὸ σχολεῖο, οἱ μαθητές, οἱ προπονήσεις, οἱ ἀθλήτριές του,
ὅλα ἐκεῖ παρόντα.
Ὠραία ψυχή καὶ γενναία ὅπως ἀποδείχθηκε ἀπ’ ὅσα θ’ ἀκολουθοῦσαν. Χωριστήκαμε ἀναπαυμένοι καὶ οἱ δυό.
Συναντηθήκαμε κι ἄλλες φορές, γείτονας ὁ Γιῶργος τῆς Ἁγίας ποὺ ὑπηρετῶ. Πάντα μὲ χαμόγελο καὶ καλοσύνη. Ἕνα πρωϊνό Κυριακῆς ἦρθε ξανὰ στὸ Ναό. Ἦταν ταλαιπωρημένος ἀπὸ ἕνα «κρύωμα». Δυσκολευόταν στὴν ἀναπνοή. Δυσκολευόταν νὰ τὸ ἀποδεχθεῖ. Τό ψαχνε…
Πέρασαν λίγες μέρες καὶ βρέθηκα στὸ σπίτι του. Κάναμε μιὰ προσευχὴ μπροστὰ σ’ ἕνα καντῆλι κι ἀνάψαμε ἑπτὰ κεριά, ὅπως ἡ Ἐκκλησία συνηθίζει σὲ τέτοιες περιπτώσεις. Ἀφήσαμε τὸ λαδάκι νὰ χαϊδέψει τὸ πρόσωπό μας καὶ νὰ παρηγορήσει τὴ ψυχή μας.
Ὁ Γιῶργος ἤξερε πλέον πὼς παλεύει μὲ τὸν καρκίνο. Ἦξερε ὅμως ἀκόμα πὼς δὲν ἦταν μόνος. Εἶχε φίλους ποὺ νοιάζονταν, κάποιοι ἀπ’ αὐτοὺς ἦταν γιατροί. Εἶχε πίστη καὶ θέληση. «Θὰ τὸ παλέψουμε», μοῦ εἶπε.
Στὸ μικρὸ του σαλόνι εἶχε δύο κιθάρες. Εἶχε ἀρχίσει νὰ μαθαίνει μόνος του στὴν καραντίνα. Δὲν μὲ παρεξένεψε καθόλου. Ἦταν ἕνα παιδί κοντὰ στὰ ἐξήντα χρόνια, ποὺ ἀκόμα διψοῦσε γιὰ ζωή. Μποροῦσε πολλὰ ἀκόμα νὰ μάθει, πολλὰ ἀκόμα νὰ μοιραστεῖ, πολλοὺς ἀκόμα νὰ ἀγαπήσει.
Τὸν εἶδα κάποιες ἐβδομάδες μετὰ στὴν πόρτα τῆς πολυκατοικίας ποὺ ἔμενε. «Ξεκίνησα, μοῦ εἶπε, τὶς χημειοθεραπείες στὸ Μεταξά». Ἦταν φανερά καταβεβλημένος. Εἶχε χάσει κιλά, ὄχι ὅμως καὶ τὴν ἐλπίδα. Συμφωνήσαμε νὰ τα ποῦμε.
Πέρασαν οἱ μέρες, φίλοι καὶ γείτονες μοῦ φέρναν νέα ἄσχημα. Ταλαιπωρεῖται, μὰ συνεχίζει. Εἶναι ἀγωνιστῆς. Τὸν εἶχα στὸ νοῦ μου καὶ στὴν προσευχή μου. Μετά, ἔνα μήνυμα τὸ πρωϊνὸ τῆς Τετάρτης ἀπὸ κάποιο καλό του φίλο: «ὁ Γιῶργος μας ἔφυγε πρὶν ἀπὸ δύο ὧρες».
Τῶρα στέκομαι μαζὶ μὲ κόσμο πολὺ γύρω ἀπὸ τὸν τάφο του. Ὁ παπὰς τελείωσε πρὶν ἀρκετὴ ὧρα τὸ Τρισάγιο. Τὰ λόγια του ἀκούστηκαν καθαρά: «γῆ εἶ καὶ εἰς γὴν ἀπελεύσει», μὰ κανείς δὲ φεύγει.
Οἱ νεκροθάφτες στέκονται ἀμήχανοι. Περιμένουν νὰ σκεπάσουν τὸ φέρετρο μὲ χῶμα, ὅμως δὲν μποροῦν μὲ τόσους ἀνθρώπους τριγύρω.
Μὰ πὼς γίνεται σκέφτομαι ὁ θάνατος νὰ χτυπᾶ μὲ τόση ὁρμὴ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀγαποῦν τόσο τὴ ζωή; Ποιά χαραμάδα βρίσκει, ποιά κερκόπορτα μένει ἀνοιχτὴ καὶ εἰσβάλλει αὐτὸς ὁ μεγάλος ἐχθρός; Κοιτὰω ξανὰ τὰ πρόσωπα δίπλα μου: ἀδέρφια, φίλοι, συναθλητές, ἀντίπαλοι, συνεργάτες• ξεχωρίζουν τὰ παιδιά, οἱ ἀθλήτριές του.
Νέα κορίτσια μὲ τὶς φόρμες τῆς προπόνησης, μὲ τὴν ὀμορφιὰ τῆς νιότης καὶ τῆς ψυχῆς, μὲ θάρρος καὶ γενναιότητα, μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ πόνο στὰ πρόσωπα, μὲ ἀγάπη καὶ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸ δάσκαλο καὶ μὲ τὴν ἴδια ἀκριβῶς δίψα γιὰ ζωὴ ποὺ εἶχα διακρίνει στὸ Γιῶργο ἐκεῖνο τὸ πρῶτο πρωϊνὸ
ποὺ τὸν πρωταντίκρισα.
Μοιάζουν τοῦτα τὰ κορίτσια σὰν λουλούδια ποὺ βγήκαν ἀνάμεσα στὰ μνήματα. Καὶ τότε αἰσθάνθηκα
πὼς ξεγελάστηκε ὁ θάνατος γιὰ ἀλλη μιὰ φορά. Πῆρε τὸ Γιῶργο πιστεύοντας πὼς θ’ ἀφανήσει τὴ ζωή,
κι ἡ ζωὴ ἄνθησε πάνω στοὺς τάφους.
Καλὸ Παράδεισο φίλε Γιῶργο, ἡ ζωή πάλι νίκησε, νὰ τὸ ξέρεις.
π. Μιλτιάδης Ζέρβας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου