Στην Κοίμηση της Παναγίας.

 

 

Τα μάτια Της κλείσανε…
Αυτά τα μάτια τα καθάρια.
Αυτά τα μάτια που είδανε τον Κύριο, που δάκρυσαν και πόνεσαν κάτω από τον Σταυρό Του.

Αυτά τα μάτια που αγάπησαν όσο κανείς το Βρέφος, τον Άνθρωπο, τον Θεάνθρωπο, τον Θεό.

Κλείνουν για μια στιγμή, ώστε να ξανανοίξουν «αλλιώς».

Κοιμάται η Μαρία και ξυπνά η Παναγιά.
Σταματά η ανάσα της ταπεινής κόρης και η Πλατύτερα των Ουρανών ξεκινά το αιώνιο έργο Της.
Ποιο έργο; Αυτό της παρηγοριάς, της θαλπωρής, της προστασίας, της αγκαλιάς προς τα παιδιά Της.

Η Υπεραγία Θεοτόκος αφήνει την επίγεια ζωή και πλέον ελευθερώνεται από την φθορά, απλώνεται, μεγαλώνει. Παύουν τα όρια. Αρχίζουν τα αιώνια.

Μια γυναίκα γίνεται η πρώτη μεταξύ των ανθρώπων. Κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί Της• ούτε άνθρωπος, ούτε άγγελος.

Απλή, καθαρή, αγνή, ταπεινή, υπομονετική, υπάκουη, πρόσχαρη, καλή, αγαθή, πιστή, ασκητική, συνετή, διακριτική, προσευχόμενη. Γεμάτη αγάπη. Έτοιμη να συγχωρέσει, να παρηγορήσει…
Έτσι ήταν στην επίγεια ζωή Της.
Έτσι είναι και τώρα στο μέγιστο βαθμό.

Μην διατάζουμε να επικαλούμαστε τις πρεσβείες Της, την βοήθειά Της, την προστασία Της.

Οι πρεσβείες Της είναι τόσο δυνατές και με τέτοια παρρησία προς τον Υιό Της που τις καθιστούν «σωστικές».
Γι’ αυτό και οι Άγιοι πατέρες μας, μας προτρέπουν να λέμε την ευχή: Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος α'

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.