Μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος καλείται να μεγαλώσει πνευματικά.

 

 

Μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος καλείται να μεγαλώσει πνευματικά, να πλατύνει η καρδιά του, να ελευθερωθεί από την μικρότητα του εγώ του και τον κομπλεξισμό της φιλαυτίας.

Η πνευματική ζωή δεν πρέπει να οριοθετείται σε μια τυπικολατρική αντίληψη τήρησεις ατομικών διατάξεων- νόμων- κανόνων και ευσεβιστικές συμπεριφορές, που στενεύουν την οπτική ζωής του ανθρώπου, εγκλωβίζοντάς τον μέσα στις αυταπάτες της αρετολογίας του.

Μέσα στην Εκκλησία καλούμαστε να ζήσουμε ως άνθρωποι που συγχωρούν εύκολα, που ζούνε μέσα στην καθημερινότητά τους απλά και ταπεινά, που δεν περιεργάζονται τις ζωές των άλλων με διάθεση κατάκρισης και κακίας, που προσφέρουν θυσιαστικά ό, τι μπορούν, σε όποιον μπορούν, όποτε μπορούν.

Δεν είναι ο χριστιανός μόνο ο άνθρωπος της ηθικής, αλλά ο άνθρωπος της αγάπης. Και αυτό σημαίνει ότι πάνω από όλα έχει μέσα στην καρδιά του τον άλλον, όποιος κι αν είναι αυτός.

Εάν νομίζουμε ότι ευαρεστούμε τον Χριστό επειδή απλά νηστεύουμε και εκκλησιαζόμαστε, γελιόμαστε οικτρά. Το θέμα δεν είναι απλά να τηρούμε κάποιους κανόνες και να ακολουθούμε κάποιο λατρευτικό πρόγραμμα. Το ζητούμενο είναι να ζούμε με καρδιά, να ζούμε φωτεινά, να ζούμε χαρούμενα, να ζούμε θυσιαστικά, να ζούμε σταυρικά, να ζούμε αναστάστιμα, να ζούμε «ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες».

Η προσευχή, η νηστεία, ο εκκλησιασμός, η μελέτη του Θείου Λόγου... όλα αυτά από μόνα τους δεν μας κάνουν χριστιανούς, εάν δεν φέρνουν τους αντίστοιχους πνευματικούς καρπούς στην καθημερινότητά μας, στις σχέσεις μας με τους άλλους, στον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς μας.

Η πνευματική προσπάθειά μας γίνεται από μέσα προς τα έξω. Εμείς δυστυχώς αλλάζουμε, στην καλύτερη περίπτωση, εξωτερικά αλλά μέσα μένουμε οι ίδιοι. Αλλάζουμε δηλαδή τρόπο ομιλίας, ρούχα, χτένισμα, στέκια και παρέες, αλλά μένουμε οι ίδιοι εσωτερικά. Και αυτό είναι επικίνδυνο, διότι νομίζουμε ότι αλλάξαμε, αλλά παραμένουμε οι ίδιοι· με ίδια πάθη, ίδιο τρόπο σκέψης, ίδια προσέγγιση ζωής.

Είμαστε ασθενείς και θέλουμε καθοδήγηση. Όμως, όση καθοδήγηση κι αν λάβουμε από τον πνευματικό μας, εάν εμείς δεν συντρίψουμε το αυτοείδωλο του εαυτούλη μας, εάν δεν σηκώσουμε τον σταυρό μας, εάν δεν αποφασίσουμε να ξεβολευτούμε από τις εμπαθής μας συνήθειες, εάν δεν βάλουμε στην ζωή μας την καλή προαίρεση και τον καλό λογισμό, θα ταλαιπωρούμαστε και θα ταλαιπωρούμε κι τους γύρω μας.

Εάν θέλουμε να κάνουμε προκοπή, χρειάζεται να ταπεινωθούμε, να εμπιστευτούμε τον Θεό και να αγαπήσουμε τον άλλον με εκείνην την αγάπη που έχει ο Θεός για τον καθένα μας προσωπικά…