Ο πειρασμός της κατάχρηση της έννοιας της υπακοής.

 

 

Η αλαζονεία και η κατάχρηση της εξουσίας δεν απουσιάζουν μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας.
Το αντίθετο θα έλεγα, κυριαρχεί σε κάποιες περιπτώσεις που δεν ξεφεύγουν απλά από την πνευματική διάσταση του θέματος, αλλά ακόμα και από την κοινωνική, ανθρώπινη και επαγγελματική προσέγγιση.

Και το τραγικό είναι να γίνεται από ανθρώπους που δηλώνουν διάκονοι των άλλων, ενώ συγχρονως απαιτούν «τυφλή» υπακοή!

Έχουνε πάρει την υπακοή και την ερμηνεύουν όπως θέλουν και την επικαλούνται όταν την χρειάζονται.

Χρειάζεται να εντρυφήσουμε στους λογους των μεγάλων πατέρων της Εκκλησίας για να δούμε πως προσέγγιζαν οι ίδιοι την υπακοή· όχι απλά ως εντολή προς τους άλλους αλλά κυρίως ως βίωμα στην ζωή τους.

Δεν νοείται υπακοή και καταπάτηση της ελευθερίας και της θέλησης του άλλου.

Χρειάζεται επίσης να διαχωρίσουμε την υπακοή που καλούμαστε να κάνουμε (ελεύθερα και υπεύθυνα) για πνευματική ωφέλεια και την υπακοή που θέλει οποιοσδήποτε να μας επιβάλλει για να ικανοποιήσει τον ναρκισσισμό του, την εμπάθεια του, την παραξενιά του, τις ιδιοτροπίες του, τα συμφέροντα του, επιβεβαιώνοντας το κύρος της εξουσίας που έχει πάνω μας.

Η εν Χριστώ ζωή δεν επιβάλλεται, δεν εξαναγκάζεται. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση (αν και γίνεται) στο όνομα του Χριστού να καλλιεργείται ο φόβος της απώλειας επειδή κάποιος δεν έκανε υπακοή στην αδιακρισία κάποιου «γέροντα» ή «πνευματικού».

Όλα αυτά είναι φαιδρότητες που αναπτύχθηκαν από ανθρώπους, οι οποίοι λόγω πνευματικής ανεπάρκειας προσπάθησαν και προσπαθούν να ελέγχουν τις ζωές των υπολοίπων (κάτω από τον φόβο των τιμωριών), ώστε να μην χάσουν την αίγλη του «πνευματικού καθοδηγητή».

Κι έτσι δημιουργούνται ενοχές και άγχη στους πιστούς. Η αλήθεια είναι ότι μερικοί πιστοί μπροστά στην ευθύνη της ελευθερίας προτιμούν να κρύβονται πίσω από την «υπακοή» τους. Μια υπακοή όμως που δεν τους εκφράζει, δεν τους εξελίσσει πνευματικά, αλλά τους απενοχοποιεί για τις αποφάσεις της ζωής τους. Αυτό όμως δεν είναι υγιές.

Δεν υποστηρίζουμε ότι το σωστό είναι να ζούμε αυτόνομοι. Αυτό που λέμε είναι ότι χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ποιον άνθρωπο θα εμπιστευτούμε για την πνευματική μας καθοδήγηση, δηλαδή σε ποιον θα κάνουμε υπακοή και σε τι θέματα τελικά κάνουμε υπακοή.

Ο πειρασμός της κατάχρηση της έννοιας της υπακοής είναι μεγάλος μεταξύ των κληρικών προς τους πιστούς.

Το μεγάλο ερώτημα προς τους πνευματικούς πατέρες είναι εάν η υπακοή που ζητούν είναι για τον Χριστό ή τον εαυτό τους, για την σωτηρία του τέκνου τους ή για να αυτοεπιβεβαιώνονται ως ισχυροί και αυθεντίες… 

Αρχιμ. Παύλος Παύλος Παπαδόπουλος