ΚΥΡΙΑΚΗ Ε' ΛΟΥΚΑ- Του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου

Αυτή την παραβολή την είπε ο Κύριος για τους Φαρισαίους, οι οποίοι θεωρούσαν ότι την κοινωνική τους θέση, τα πλούτη, την δύναμη και τον σεβασμό της κοινωνίας την χρεωστούσαν στην θρησκευτική τους δικαιοσύνη και νομική ακαμψία. 

Ενώ θεωρούσαν τους ασθενείς, φτωχούς και κατατρεγμένους, καταραμένους από τον Θεό, για τις πολλές τους αμαρτίες.

Ο πλούσιος της παραβολής φρόντιζε να είναι ευπρόσωπος στους ανθρώπους οι οποίοι τον μακάριζαν για την ευμάρεια και την υλική του ευτυχία. Ενώ από καθεστώσα προκατάληψη θεωρούσαν τον δίκαιο και λεπρό Λάζαρο καταραμένο και αμαρτωλό. 

Φανταστείτε πόσο σκανδάλισε ο Χριστός τους ακροατές της παραβολής όταν είπε πώς ο λεπρός και φτωχός, πού κατά τους ιουδαίους εθεωρείτο στιγματισμένος πήγε στον Παράδεισο, ενώ ο "ευλογημένος" πλούσιος στον Άδη. Άλλα τα μέτρα των ανθρώπων και άλλα του θεού. 

Η καταραμένη ανθρωπαρέσκεια, η τυφλή συνείδηση, οι κοινωνικές συμβάσεις, τα λόγια και οι πράξεις οι θεατρικές,ο συρμός και η ετικέτα. Τα στάνταρ των ανθρώπων. Πόσο διαφορετικά από αυτό πού μας ζητάει ο Χριστός. Καθαρότητα πνευματική και όχι εξωτερική.

Ο καθαρός πλούσιος ζούσε έχοντας πίστη στις δικές του δυνατότητες. Ενώ ο Λάζαρος έχοντας πίστη στον Θεό και την μέριμνα του. Έτσι ο άγιος κατα κοσμον ήταν βδελυρός ειδωλολάτρης, ενώ ο βδελυρός παρίας άγιος στα μάτια του Θεού.

Επίσης, εδώ καταδεικνύεται και μιαν άλλη αλήθεια. Η παραβολή αναφέρεται σε ένα νοητό χάσμα, το οποίο αδυνατεί να υπερπηδήσει κάποιος για να πάει από τον παράδεισο στην κόλαση και αντίστροφα. Αυτό που υπονοεί όμως η παραβολή είναι ότι αυτό το χάσμα ανοιγει από αυτήν εδώ την ζωή. Είναι το χάσμα της κοινωνικής αδικίας εν πρώτοις, μεταξύ πλουσίων και φτωχών.Αυτό το χάσμα το δημιουργεί ο καθένας με τις πράξεις του. 

Η λάμψη του ενός κολάζει το σκοτάδι του άλλου και η πολυτέλεια και ο χορτασμός των λίγων πληγώνει την ανέχεια των πολλών και εμπνέει το μίσος, την οδύνη για την αδικία. Αυτή ομως η οδύνη μετά θάνατον δεν παραμένει στον φτωχό αλλά επιστρέφει σε αυτόν που την ετοιμάζει εδώ. Ώστε δεν ειναι αίτιος ο Θεός της κολάσεως, αλλά η ιδια η φρικτή αδικία ετοιμάζει την κόλαση για τον εγωϊστή πλεονεκτη.

Κυρίως όμως είναι το χάσμα της αδιαφορίας ανάμεσα στους βολεμένους και τους στερημένους ανθρώπους.Ο Λάζαρος δεν ήταν η άυλη ιδέα του φτωχού, ένα αφηρημένο κοινωνικό πρόβλημα. Ζούσε με σάρκα και οστά κοντά στον πλούσιο και μάλιστα πεσμένος στα πόδια του. 

Πρέπει λοιπόν ο καθένας μας να βγει από το εγωϊστικό του πλέγμα, να σκύψει, να δει γύρω του, πλάι του, να βρει τον πονεμένο να δώσει την ανακούφιση. Η παραβολή ουσιαστικά μιλάει για τον καθένα μας και το χρέος μας στον πλησίον.

Τέλος, αυτή η περικοπή, όπως και κάποιες άλλες που ακολουθούν τον μήνα Νοέμβριο, τοποθετήθηκαν έτσι ώστε να θυμηθούμε ότι ο χειμώνας είναι σκληρός κυρίως γι αυτούς δοκιμάζονται και στερούνται τα απαραίτητα. 

Τους πεινασμένους, τους γυμνούς, τους περιπλανώμενους, τους αδύναμους και τους μόνους. Είναι λοιπόν μια κρούση συναγερμού στην συνείδηση μας, ώστε να τους δείξουμε στην πράξη την φροντίδα μας.