"Ὁ χειμῶνας"

 

Εἶναι Δεκέμβριος. Ὁ πατέρας λέγει στὸ Μίμη, τὸ γυιό του:
- Τὰ σπουργίτια στρώνονται στὴ γῆ· χιόνι, παιδί μου, καταλαβαίνουν.
- Καὶ πῶς γνωρίζουν, πατέρα, πὼς θὰ ἔχωμε χιόνι;
- Πολλὲς φορὲς τὰ πουλιὰ καὶ τὰ ζῷα καταλαβαίνουν τὸν καιρὸ καλύτερα ἀπὸ μᾶς.
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ πατέρας ἔλεγε αὐτά, ἄρχισε νὰ φυσᾷ δυνατά. Ἕνα μεγάλο πλατάνι, ποὺ ἦταν στὴν ἀντικρινὴ πλατεῖα, ἐλύγισε τοὺς κλώνους του ἀπὸ τὸ φύσημα. Τὰ δένδρα τοῦ περιβολιοῦ ἡσυχία δὲν εἶχαν ἀπὸ τὸν βοριᾶ. 

Τὰ κλωνάρια τους λὲς καὶ θὰ ἔσπαζαν. Τὴν ἄλλη ἡμέρα ἀρχίζει νὰ πέφτῃ χιόνι πυκνό. Αμέτρητες μικρὲς πεταλουδίτσες χορεύουν τρελά. Εἶναι οἱ νιφάδες τοῦ χιονιοῦ. Ἡ γάτα δὲν ξεκολλᾷ ἀπὸ τὸ τζάκι. Θέλει ὅλο νὰ ζεσταίνεται. Οἱ τρίχες της εἶναι σὲ μεριὲς - μεριὲς καψαλισμένες. 

Ὁ μικρότερος ἀδελφὸς τοῦ Μίμη, ὁ Λάμπης, χαίρεται ποὺ χιονίζει. Σὰν τὸ στρώσῃ, θὰ παίξῃ χιονοπόλεμο μὲ ἄλλα παιδιά.
- Χιόνι, πατέρα, χιόνι! φωνάζει χαρούμενος ὁ Λάμπης.
Ἡ μητέρα τὸν παίρνει ἀπὸ τὸ χέρι καὶ τὸν φέρνει στὸ παράθυρο.
- Κοίταξε, Λάμπη, τοῦ λέει, πῶς πέφτει πυκνό. Αὔριον ὅλα θὰ εἶναι κάτασπρα. Οἱ τριανταφυλλίτσες μας, ποὺ εἶναι στὸ περιβόλι, θὰ ἀσπρίσουν. Ἡ ἐλιά μας κι αὐτὴ θὰ γίνῃ κάτασπρη. Καὶ ἅμα τὸ παγώσῃ, θὰ κρέμωνται ἀπὸ τὰ κεραμίδια τὰ κρύσταλλα σὰν σπαθιά.

Ὁ Μίμης παίρνει τὸ τετράδιό του κι ἔρχεται νὰ γράψῃ κοντὰ στὸ παράθυρο. Μὰ τὰ χέρια του παγώνουν καὶ τὰ ζεσταίνει μὲ τὴν ἀνάσα του.
- Ἐλᾶτε ἐδῶ στὸ τζάκι, τοὺς λέγει ἡ γιαγιά. Ἐθυμήθηκα ἕνα παραμύθι νὰ σᾶς πῶ γιὰ τὸχιόνι.
Καὶ τοὺς λέγει γιὰ ἕνα καλὸ παιδάκι, ποὺ τὸ ἐκουκούλωσε στὸ δάσος τὸ χιόνι καὶ τὸ ἐγλύτωσεν ὁ ἄγγελος. Ἑπῆγε καὶ τὸ ἐσκέπασε μὲ τὰ πτερά του. Καὶ δὲν τ’ ἄφησε νὰ ξεπαγιάσῃ.

(ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ Β'ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ 1963)