Κυριακή του Ασώτου.

 

 

Να είσαι ρεμάλι και να αμαρτάνεις κάθε δευτερόλεπτο αλλά να σε περιμένει η πατρική αγκαλιά του Θεού με τα χέρια ανοιγμένα, ματωμένα και να σου ψιθυρίζει :«Ό,τι και να κάνεις, ό,τι και να συμβαίνει εγώ σε αγαπώ και είμαι εδώ για σένα». 

Μια αγκαλιά που δεν δικάζει τη ζωή σου, αλλά αγκαλιάζει τα τραύματα σου. Εκεί που νομίζεις ότι θα κλείσει η πόρτα για τη θανατική σου ποινή ξαφνικά ανοίγουν οι Πύλες του Παραδείσου και είσαι προσκεκλημένος με βασιλική περιβολή. Μόνο ένας Θεός, ένας τρελά ερωτευμένος Θεός θα μπορούσε να ενεργήσει με τέτοια αγάπη. 

Αυτός ίσως είναι και ο μεγαλύτερος μας λυγμός. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αγάπη του Θεού, παρά μόνο αν γονατίσουμε με ταπείνωση, διότι στα υπόγεια της μετανοίας βρίσκεται η θέα Του! Η καλύτερη ώρα της πραγματικής μας Ανάστασης είναι η στιγμή που θα πούμε μέσα από την καρδιά μας «Πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν Σου» και θα αλλάξουμε τους δείκτες της πυξίδας της ζωής μας από τη Δύση, προς την Ανατολή του ήλιου της δικαιοσύνης Χριστού.

Μια ανθρωπότητα που ασωτεύει συνεχώς από την κακή χρήση της ελευθερίας της και ένας Θεός που απλά περιμένει επάνω στο Σταυρό σιωπηλός με μια μεγάλη αγκαλιά να μας χωρέσει όλους.

Ο άνθρωπος δεν είναι η αμαρτία του και ο Θεός μας βλέπει όπως μια μάνα παίρνει στην αγκαλιά της το βρέφος που βγήκε από τα σπλάχνα της.

Να μην ξεχνάμε ότι το πόμολο είναι από τη μέσα πλευρά στην πόρτα της ιστορίας και της ανθρώπινης ελευθερίας.
Καλό αγώνα σε όλους.

π. Σπυρίδων Σκουτής 

Πηγή: euxh. gr