Κάποιος δεν θα έχει ούτε έναν άνθρωπο να αλλάξει μαζί του μια κουβέντα. Κάποιος, δεν θα ακούσει ευχές, ούτε θα έχει κάποιον να του κάνει μια αγκαλιά.
Σε κάποιον, δε θα πει κανείς τα κάλαντα, ούτε θα τον επισκεφθούνε σπίτι και ας το λαχταράει σαν μικρό παιδί. Κάποιος, φέτος τις γιορτές, θα νιώθει μια μαυρίλα στη ψυχή του, χωρίς να ξέρει που οφείλεται.
Κάποιος θα πονάει. Θα πονάει πολύ. Στο σώμα. Και κάποιος θα ξενυχτά δίπλα σε κάποιον που πονάει. Κάποιος θα κρυώνει μέσα στο σπίτι του. Και κάποιος, πιθανότατα δεν θα έχει σπίτι. Κάποιος άλλος θα πεινάει. Ναι. Συμβαίνει και αυτό…
Κάποιος θα το θέλει, αλλά δεν θα μπορεί να λειτουργηθεί. Βλέπεις δεν θα υπάρχει εκκλησία εκεί κοντά που μένει. Η μπορεί και να μην μπορεί να περπατήσει ως εκεί… Δεν ξέρω. Κάποιος άλλος θα δουλεύει. Όχι από επιλογή. Από ανάγκη. Ή από υποχρέωση. Θα δουλεύει όταν όλοι οι άλλοι κάθονται. Θα δουλεύει γιατί, ίσα μέτρα, ίσα σταθμά βλέπεις, για να τα βγάλει πέρα…
Αν δεν είσαι λοιπόν εσύ, εσύ που διαβάζεις τις γραμμές αυτές, κάποιος από τους παραπάνω, όσο μπορείς, με όποιον τρόπο, κοίτα να σταθείς δίπλα σε αυτόν τον ΄΄κάποιο΄΄ αδερφό σου. Όχι με λύπηση. Μην τολμήσεις. Με σεβασμό. Με ιερότητα. Με σιωπή. Με προσευχή.
Όσο μπορείς, τις γιορτές αυτές, λίγο, κάτι τις, κάποιον να ανακουφίσεις. Και μην νομίζεις. Μην πας μακριά. Είναι δίπλα σου αυτός ο κάποιος. Μπορεί να είναι, ακόμα και μέσα στο ίδιο σου το σπίτι…
Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.
Ελευθεριάδης Ελευθέριος, ΨυχολόγοςM.Sc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου