"Η Σκιά της Αχαριστίας"

  

 

Σε ένα μακρινό χωριό, όπου οι εποχές εναλλάσσονταν σαν ψίθυροι του ανέμου, ζούσε ένας γέροντας σοφός, ο Δαμιανός.
Ήταν γνωστός για την καλοσύνη του· είχε βοηθήσει αμέτρητους φτωχούς, είχε δώσει στέγη σε ορφανά, και το λόγο του τον υπολόγιζαν σαν χρυσάφι. Μα πάνω απ’ όλα, είχε μεγαλώσει ένα παιδί που δεν ήταν δικό του. 

Ο Ορέστης, ένα ορφανό αγόρι που είχε βρει μια βραδιά χειμωνιάτικη, τυλιγμένο σε ένα κουρέλι, έξω από την πόρτα του. Τον ανέθρεψε σαν γιο του, του έμαθε γράμματα, τον έντυσε, τον έθρεψε, του δίδαξε την αξία της αρετής.

Όταν ο Ορέστης έγινε άντρας, ο κόσμος τον αποκαλούσε «τυχερό». Ήταν δυνατός, όμορφος και έξυπνος.

Ο Δαμιανός ήταν περήφανος, μα μια σκιά άρχισε να βαραίνει τη σχέση τους. Ο Ορέστης, όσο μεγάλωνε, τόσο λιγότερο αναγνώριζε τις θυσίες του γέροντα.  Έβλεπε την καλοσύνη του σαν αδυναμία, τον θεωρούσε εμπόδιο στα όνειρά του.

Μια μέρα, ο Ορέστης ανακοίνωσε πως θα φύγει για την πόλη. «Θέλω να φτιάξω τη ζωή μου», είπε ψυχρά. Ο Δαμιανός τον κοίταξε βαθιά στα μάτια, σαν να έψαχνε εκεί μέσα τον μικρό που κάποτε κρατούσε στην αγκαλιά του.

«Να πας, παιδί μου. Αλλά να θυμάσαι… ό,τι σπέρνεις, θερίζεις.»

Χρόνια αργότερα, ο Ορέστης γύρισε πίσω, πλούσιος, ντυμένος με ρούχα ακριβά, αλλά με την ψυχή του αδειανή. Ο Δαμιανός δεν ζούσε πια· είχε αφήσει τον κόσμο αθόρυβα, όπως έζησε.
Στο σπίτι του είχε απομείνει μόνο ένα κουτί με ένα γράμμα.

«Αν ήρθες για να με ευχαριστήσεις, μην κουραστείς.
Αν ήρθες για να μετανιώσεις, να θυμάσαι πως η αχαριστία είναι χρέος που δεν ξεπληρώνεται. Κάποτε μου είπες πως ήθελες να φτιάξεις τη ζωή σου.
Εύχομαι να το κατάφερες.
Μα να ξέρεις πως η αγάπη που έλαβες και δεν ανταπέδωσες θα σε βαραίνει σαν σκιά, όπου κι αν πας.»
Ο Ορέστης ένιωσε το βάρος της αλήθειας να τον γονατίζει.
Μα ήταν πια αργά.
Οι λέξεις του Δαμιανού έγιναν η σκιά που δεν θα τον άφηνε ποτέ να ξεχάσει...