«Γιὰ τίποτε νὰ μὴ σᾶς πιάνει ἄγχος, ἀλλὰ σὲ κάθε περίσταση τὰ αἰτήματά σας νὰ τὰ ἀπευθύνετε στὸν Θεὸ μὲ προσευχὴ καὶ δέηση, ποὺ θὰ συνοδεύονται ἀπὸ εὐχαριστία».
Στο αποστολικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Βαΐων η Εκκλησία έχει επιλέξει παροτρύνσεις του αποστόλου Παύλου προς τους Φιλιππησίους, διά των οποίων μας εισάγει στο πλαίσιο της μεγάλης Εβδομάδας. Όσα θα δούμε, θα ακούσουμε, θα ζήσουμε δεν μπορούνε να παραμείνουν στο πεδίο των δρωμένων ή της μνήμης μόνος. Χρειάζεται να αναδιφήσουμε τη ζωή και την πορεία μας, για να αφιερώσουμε τον εαυτό μας στον Χριστό, ώστε η Μεγάλη Εβδομάδα να έχει νόημα γνησιότητας και αλλαγής στη ζωή μας.
Μεταξύ των παροτρύνσεων που ο Απόστολος απευθύνει είναι και αυτή που αναφέρει να μην έχουμε μέριμνα οι χριστιανοί, να μη μας πιάνει το άγχος. Η σταύρωση, η ταφή και η ανάσταση του Χριστού μάς δείχνουν έναν αλλιώτικο δρόμο από τον συνήθη που οι άνθρωποι έχουμε στον νου μας. Είναι ο δρόμος της βασιλείας του Θεού. Και η βασιλεία του Θεού συνεπάγεται την εμπιστοσύνη στο θέλημα του Θεού, που είναι η αγάπη.
Συνεπάγεται την προσωπική σχέση με τον Θεό και όχι μία γενικότητα και μία αφηρημένη προσέγγιση μιας ανώτερης δύναμης. Συνεπάγεται την ανταπόκριση σε έναν έρωτα, ο οποίο δεν αφήνει τίποτε χωρίς νόημα. Την απόφασή μας, τελικά, να μην είναι η επιβίωση, η επικράτηση, η αναγνώριση, η δόξα τα κλειδιά της ευτυχίας, αλλά η κοινωνία της αγάπης, ακόμη κι αν μας οδηγεί στην παραίτηση από δικαιώματα, από ζωή, από την αίσθηση ότι μπορούμε και πρέπει να ελέγχουμε τη ζωή μας, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι ανέφικτο, όταν η ζωή μας είναι εξαρτημένη και από την ελευθερία των άλλων.
Η μέριμνα μάς κάνει να μην μπορούμε να ησυχάσουμε. Και το ζούμε αυτό ιδιαιτέρως την Μεγάλη Εβδομάδα. Ενώ τα της ζωής είναι απλά, εμείς θα θυμηθούμε να κάνουμε όλα τα άλλα πλην του να ασχοληθούμε με τον Χριστό. ΄Η, κι αν ασχοληθούμε, θα είναι για λίγο. Ο αληθινός πρωταγωνιστής της Μεγάλης Εβδομάδας, όπως και της ζωής μας εν γένει, ο Χριστός μοιάζει απών ή καθίσταται τόσο ακίνδυνος, καθώς δεν Τον αφήνουμε να αλλάξει τη ζωή μας, ώστε τελικά η πορεία προς το Πάσχα να μην είναι λυτρωτική, αλλά απλώς μία στάση στο χρόνο, που ξεκουράζει, αλλά δεν αλλάζει εύκολα τις καρδιές μας.
Μα έχουμε ανάγκη από το να επιβιώσουμε, θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει. Προφανώς, μόνο που ο απόστολος Παύλος μιλά για την προτεραιότητα της σχέσης. Τα αιτήματά μας καλούμαστε να τα αναθέτουμε στον Θεό, με προσευχή, δέηση και ευχαριστία. Προσευχή σημαίνει αναγνώριση ότι ο Θεός είναι Πατέρας και συνομιλητής μας.
Δέηση σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε ότι Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο και Τον παρακαλούμε γι’ αυτό που νιώθουμε ότι χρειαζόμαστε. Ευχαριστία σημαίνει ότι δεν απαιτούμε, δεν αγχωνόμαστε, αλλά δοξάζουμε Τον Θεό ευχαριστώντας Τον για ό,τι μας έχει δώσει, για ό,τι έχει επιτρέψει, για ό,τι έρχεται στο μέλλον.
Η Μεγάλη Εβδομάδα, μέσα από τον πλούτο τόσο τον λειτουργικό όσο και τον πνευματικό, μάς δίνει την ευκαιρία να αφήσουμε την έκβαση της ζωής μας στα χέρια του Θεού. Να ευχαριστήσουμε τον Χριστό για όλα, κυρίως όμως για τη λύτρωση και τη σωτηρία, την οποία μας παρέχει. Να Τον παρακαλέσουμε γι αγάπη, τόσο από εμάς όσο και προς εμάς.
Να προσευχηθούμε σε Αυτόν, αναγνωρίζοντάς Τον ως τον πρωταγωνιστή της ζωής και της ύπαρξής μας, για να είναι τα πάντα μια καινούργια αρχή, χωρίς το άγχος που συντρίβει, αλλά με τη χαρά ότι είμαστε παιδιά του Θεού και δεν θα μας αφήσει!
Καλή Ανάσταση!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου