Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία: Η Μεταμόρφωση της Ψυχής στη Σιωπή της Ερήμου

  

Στην απεραντοσύνη της ερήμου, εκεί όπου ο χρόνος παύει και ο κόσμος σιωπά, γεννιούνται τα μεγάλα θαύματα της ψυχής.

Μέσα στη σκληρότητα της άμμου και τον καύσωνα του ήλιου, ένας καρπός ταπείνωσης και αγιότητας ωρίμασε.

Ήταν η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, μια γυναίκα που από το πιο βαθύ σκοτάδι της αμαρτίας έφτασε στο φώς της θέωσης, διανύοντας έναν δρόμο που δεν περνά από λέξεις, αλλά από δάκρυα.

Η ζωή της ξεκίνησε στην Αλεξάνδρεια, βουτηγμένη στην ηδονή και την πλάνη.
Νεαρή, όμορφη και με πάθη αχόρταγα, δεν αναζητούσε μόνο την ηδονή για να ζήσει, αλλά για να υπάρξει.

Ήταν αυτή η αίσθηση της απώλειας του εαυτού που την ώθησε σε έναν βίο αφημένο στην αμαρτία, σχεδόν προκλητικά.

Κι όμως, εκεί, μέσα στο χάος της ασωτίας, βρισκόταν σπέρμα σωτηρίας, κρυμμένο σαν σπόρος κάτω από την πέτρα.

Η στιγμή της μεταστροφής ήρθε όχι με θόρυβο, αλλά με ένα θαύμα, όταν ένα αόρατο χέρι την εμπόδισε να εισέλθει στον Ναό της Αναστάσεως στα Ιεροσόλυμα.

Η αμαρτία της έγινε φραγμός, και τότε είδε τον εαυτό της γυμνό και άδειο από Χάρη.
Γονάτισε, δάκρυσε, υποσχέθηκε.

Και όπως ακριβώς μπροστά στον καθρέφτη της Θείας Παρουσίας είδε την ασχήμια της ψυχής της, έτσι γεννήθηκε και η πρώτη της προσευχή: "Πάρε με από εκεί που χάθηκα και οδήγησέ με εκεί που δεν γνωρίζω".

Η έρημος έγινε ο νέος της κόσμος και η σιωπή, η καινούρια της γλώσσα.

Εκεί, μακριά από ανθρώπους, πάθη, πειρασμούς, εκεί που μόνο ο Θεός ακούει και μόνο η ψυχή μιλά, η Μαρία έζησε για δεκαετίες με δάκρυα, λιμοκτονία, προσευχή και μετάνοια.

Κι όμως, η έρημος δεν την τιμώρησε, την ελευθέρωσε.

Το σώμα μαράθηκε, αλλά το πνεύμα άνθισε.

Από την κόλαση της αμαρτίας, αναστήθηκε στο φώς της Χάρης, τόσο που στο τέλος έφτασε να υπερβαίνει τη φύση: περπατούσε πάνω στα νερά, διάβαζε σκέψεις, προσευχόταν σαν άγγελος.

Ο όσιος Ζωσιμάς, που την συνάντησε στα γεράματα, στάθηκε σαν μαθητής μπροστά σε έναν ζωντανό άθλο της πίστης.

Δεν ήταν πια η γυναίκα της Αλεξάνδρειας, αλλά ένα πλάσμα φωτεινό, που έλαμπε από την αγάπη του Θεού.

Όταν κοιμήθηκε, το σώμα της δεν είχε ανάγκη από ανθρώπινα χέρια, ένα λιοντάρι την έθαψε, ως σημείο ότι και η κτίση αναγνωρίζει τους φίλους του Θεού.

Η ζωή της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας είναι ένας ύμνος στη δύναμη της μετάνοιας.

Μια κραυγή ελπίδας για όλους τους "χαμένους", για όσους νιώθουν πως το βάρος της αμαρτίας τους είναι αβάσταχτο.

Δείχνει ότι ο Θεός δεν απορρίπτει κανέναν που επιστρέφει με συντετριμμένη καρδιά.

Η Οσία δεν έζησε μια ηθική επανόρθωση· έζησε μια μυστική ανάσταση.

Ίσως αυτό να είναι το πιο συγκλονιστικό μήνυμα της ιστορίας της: ότι κανείς δεν είναι χαμένος για τον Θεό.

Ότι ακόμα και η πιο σκοτεινή ψυχή μπορεί να γίνει άγιο φώς.

Και πως στην έρημο της ανθρώπινης ύπαρξης, αν στραφεί κανείς με ταπείνωση στον Ουρανό,  δεν θα ακούσει σιωπή, αλλά τον ίδιο τον Θεό να ψιθυρίζει: "Σε περίμενα".