Η Θεία Μεταβολή της Μαρίας: Από την Πτώση στην Ένδοξη Θεραπεία

  

Η Αίγυπτος, τόπος φαινομενικής ελευθερίας και υποσχέσεων, προβάλλει στη συνείδηση της Μαρίας σαν πατρίδα μιας αυταπάτης.

Μέσα στην Ιερουσαλήμ όμως, το φώς του αληθινού νοήματος τής αποκαλύπτει το σκοτάδι στο οποίο είχε περιέλθει: η ελευθερία της δεν ήταν παρά μια ύπουλη μορφή δουλείας.

Η αφύπνιση έρχεται όχι μέσα από κραυγές, αλλά από τη σιωπή της μετάνοιας· από μια προσευχή που ξεσπά βαθιά, αληθινά, κι αντηχεί στον ουρανό.

Η θεία συγγνώμη προσφέρεται.

Όμως ο δρόμος δεν τελειώνει εκεί· γιατί ο μισθός της αμαρτίας αφήνει πίσω του συντρίμμια.

Το παρελθόν, σαν σκιά, παραμένει.

Η κάθαρση δεν είναι στιγμιαία· απαιτεί τον χρόνο του Θεού και την υπομονή του ανθρώπου.

Δεκαεπτά χρόνια εσωτερικής αιχμαλωσίας, δεκαεπτά χρόνια καθαρτηρίου ερημιτικής ζωής, μία ισοζυγισμένη αντιστάθμιση, ένας μυστικός ασκητικός νόμος που αποκαθιστά την αρμονία.

Και όμως, η θεία επέμβαση δεν είναι μαγική· δεν σβήνει τα ίχνη, δεν εξαφανίζει τις πληγές. Αντίθετα, τις μεταμορφώνει.

Η μνήμη δεν καταργείται· εξαγνίζεται.

Το σώμα και η ψυχή, μολυσμένα από την εμπειρία της πτώσης, καθαίρονται όχι δια της λήθης, αλλά δια της χάριτος.

Και τότε οι πληγές, όχι πια ντροπιαστικές, αλλά δοξασμένες, μοιάζουν με τις πληγές του Αναστάντος Χριστού: ματωμένες κάποτε, φωτεινές τώρα.

Όταν ο Ζωσιμάς την αντικρίζει, δεν βλέπει την παλαιά Μαρία· δεν βλέπει τη ντροπή, την αμαρτία, την ιστορία της πτώσης.

Βλέπει το θαύμα της μεταμόρφωσης.

Βλέπει την παρουσία του Θεού ενσαρκωμένη μέσα στην ταπεινότητα, στη σιωπή, στην αυθεντική μετάνοια.

Βλέπει την ένδοξη ανθρώπινη ψυχή όταν έχει λουστεί από το φώς της χάριτος.