Κάθε νύχτα, λοιπόν, ένας απολογισμός.

  

Κάθε βραδύ, όταν σωπαίνουν οι φωνές,
κι ο κόσμος μένει έξω απ’ το βλέμμα μου,
κατεβαίνω στη σιγή μου σαν σε πηγάδι
όχι για να κριθώ, μα για να καταλάβω.

Πρώτα μετρώ τα σφάλματα της μέρας.
Όχι με μένος, ούτε με λύπη.
Σαν κάποιος που βλέπει το δέντρο που έσπασε
κι αναρωτιέται για τον άνεμο,
όχι για να φωνάξει, μα για να φυτέψει ξανά.

Ύστερα σκάβω βαθύτερα.
Γιατί; Πού γεννήθηκε η ρωγμή;
Μήπως δεν άκουσα; Μήπως φοβήθηκα;
Μήπως επέλεξα το εύκολο,
και βάφτισα ανάγκη την αδυναμία μου;

Κι όταν φτάνω εκεί, στον καθρέφτη του αιτίου,
δεν σκύβω. Ανάβω ένα μικρό φώς μέσα μου
μια πρόθεση, μια θέληση, μια σπίθα.
Όχι να γίνω τέλειος· μα καλύτερος από χθες.

Έτσι ο δρόμος δεν γίνεται βάρος,
μα υπόσχεση.
Κι η αρετή δεν είναι τρόπαιο,
είναι το δέντρο που ποτίζω κάθε μέρα,
με τα δάκρυα, το θάρρος και τη σιωπή μου.

Κάθε νύχτα, λοιπόν, ένας απολογισμός.
Κάθε σφάλμα, μια διδασκαλία.
Κάθε αιτία, ένα μονοπάτι επιστροφής.
Και κάθε προθυμία,
η αρχή της επόμενης μέρας.