Αυτή η μικρή, κρυφή οδός.

  

Δεν ασκηθήκαμε· ούτε νηστέψαμε απ’ το εγώ,
ούτε ξενυχτήσαμε μπροστά σε εικόνες
που ιδρώνουν φώς.

Μείναμε στις πλατείες του εαυτού,
με τα πλήθη των θέλω,
με ψυχές που δεν άκουσαν ποτέ
τον σφυγμό του ανέμου.

Κι όμως, οι θλίψεις ήρθαν
όχι σαν τιμωρία,
μα σαν τελευταία ευκαιρία·
σαν μαθήματα γραμμένα
με το μελάνι της σιωπής.

Μας δόθηκαν αντί για μοναστήρια,
αντί για σκήτες και λιθόστρωτους δρόμους·
ως κάλαμος Θεού
που γράφει πάνω στο δέρμα
ό,τι δεν άντεξε η ψυχή να πει.

Μια αρρώστια, ένας αποχωρισμός,
ένα παιδί που δεν γυρίζει· κι όλα αυτά,
αν τα κρατήσεις χωρίς κραυγή,
με την ταπείνωση που έχει η πέτρα,
γίνονται νηστεία.

Τότε μόνο
ο Θεός σιωπά με συγκατάθεση·
τότε αναγνωρίζει
την παθητική σου άσκηση
ως προσωπικό σου Ευαγγέλιο.

Κι οι Πατέρες,
που προγνώριζαν τις εποχές του ύπνου,
έδειξαν τούτη τη μικρή, κρυφή οδό
για τους έσχατους:
να υπομένεις
και να ξέρεις πως σου άξιζαν
χειρότερα.

Αυτό είναι πια το μέτρο.
Αυτό το λίγο που σώζει.