Αυγουστιάτικοι στοχασμοί.

  

Δεν είναι σκιά η απουσία·
είναι ρήγμα στο σώμα του κόσμου,
μια καμπάνα που βουβαίνεται
μα συνεχίζει να βαραίνει στην ψυχή μας.

Κι όταν σβήνει μια φωνή αληθινή,
δεν χάνεται μόνο το πρόσωπο·
χάνεται τρόπος ύπαρξης,
ο καθρέφτης που μας μάθαινε
να κοιταζόμαστε χωρίς μάσκες.

Η πίστη δεν είναι κέλυφος,
είναι άνεμος που μας δοκιμάζει,
πληγή ανοιχτή που γίνεται κοινωνία.
Κι η θεολογία;
Δεν είναι μονόλογος·
είναι συμφωνία από χίλιες ανάσες,
πολυφωνία που χωρά το δάκρυ και το φώς,
τη μνήμη και την προφητεία.

Η ομορφιά δεν είναι στολίδι·
είναι η απόδειξη ότι ο Θεός
κατοικεί στον κόσμο
ως χάρη, ως ευσπλαχνία.
Κι η τέχνη δεν είναι πολυτέλεια·
είναι γλώσσα που το άρρητο
μεταφράζει σε εμπειρία.

Όταν η κοινότητα φοβάται τον ξένο,
πέφτει στον ίσκιο της.
Μα όταν ανοίγει τα μάτια της
στον πληγωμένο, στον διαφορετικό,
τότε αγγίζει την αλήθεια της.

Γνήσιος λόγος για τον Θεό
είναι πάντα κριτική και παρηγορία·
ξέρει να ξεσκεπάζει το ψέμα
και να θεραπεύει τον φόβο.
Δεν φοβάται τον διάλογο·
τον ανασαίνει όπως το φώς.

Κι αν κάποιοι έφυγαν,
αν η φωνή τους σώπασε,
μας μένει η ευθύνη:
να συνεχίσουμε το τραγούδι,
να βάλουμε τη δική μας νότα
στη χορωδία της ύπαρξης.

Γιατί η θεολογία, στο τέλος,
είναι καρδιά που ανοίγει στον κόσμο,
είναι άνοιξη μέσα στη νύχτα,
είναι υπόσχεση ανάστασης.

Η αγάπη δεν εκπίπτει.
Η ομορφιά δεν σβήνει.
Η ζωή έχει πάντοτε
τον τελευταίο λόγο. 

                                                                                                                                                                 Κούρος Αλέξανδρος