Για την Παναγία μας.

  

Ω Ζωή που ανατέλλεις
από τα δάκρυα,
Εσύ που μετέτρεψες τον σταυρό σε αυγή,
δέξου την κραυγή μας
όταν χάνουμε τους αγαπημένους.

Ο ήλιος τους
έσβησε πριν το μεσημέρι,
κι η καρδιά μας γέμισε νύχτα.

Μα η νύχτα Σου
δεν είναι κενό·
είναι σιωπή που κυοφορεί φως,
είναι μυστική θύρα
που ανοίγει στο ανέσπερο.

Στην αγκαλιά Σου
ο πόνος δεν σβήνει·
μεταμορφώνεται σε άνοιξη,
σε κήπο που δεν μαραίνεται ποτέ.

Και οι ψυχές που φεύγουν
δεν χάνονται στον άνεμο·
ανθίζουν στον Ουρανό,
γράφοντας το όνομά τους
στην καρδιά Σου.

Εσύ, Πρόξενος της Ζωής,
οδηγείς το βλέμμα μας
πέρα από τον θάνατο,
εκεί όπου η Αγάπη
είναι η μόνη γλώσσα,
κι η Ανάσταση
ο μόνος χρόνος. 

Κούρος Αλέξανδρος