του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, Εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου
Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού σήμερα, αγαπητοί μου αδελφοί, και ακούμε τον Κύριό μας να μας εξηγεί με τα λεγόμενα Του την ίδια Του τη φύση.
Ας ξεκινήσουμε αυτήν τη φορά από το τέλος, το οποίο μας δηλώνει τη διάθεση που έχει απέναντί μας, «οὐ γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἵνα κρίνῃ τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ».
Μας εξηγεί, πρώτα απ’ όλα, πως δεν έχει διάθεση κρίσης, αλλά μόνο σωτηρίας. Εδώ πρέπει να σταθούμε και να επαναπροσδιορίσουμε τη στάση μας. Βλέπουμε πως μας λέει ο Χριστός πως δεν ήρθε να κρίνει, όμως εμείς κρίνουμε.
Αν κατανοήσουμε την αδυναμία της φύσεώς μας, ακούγοντας αυτούς τους λόγους, θα καταλάβουμε πόσο υποφέρουμε από το πάθος του εγωισμού μας.
Έχουμε μάθει να γινόμαστε κριτές των πάντων, ενώ ο Χριστός δεν έκρινε ποτέ κανέναν, και έτσι φτάνουμε να γινόμαστε βασιλικότεροι του Βασιλέως.
Δυστυχώς, πολλές φορές πιστεύουμε πως δικαιώνουμε τους εαυτούς μας, ενώ στην ουσία συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Αντί να υψωνόμαστε χάριν της ταπείνωσης, καταποντιζόμαστε στην κενοδοξία.
Σε άλλο σημείο, μας αναφέρει πως λόγω της απεριόριστης αγάπης Του θυσιάστηκε επάνω στον Σταυρό, για να καταφέρει να εξασφαλίσει την κατάργηση του θανάτου, την καταπάτηση του διαβόλου και την επανένταξή μας στον Παράδεισο και κατ’ επέκταση στο πρωταρχικό σχέδιο του Θεού, στην αθανασία της ανθρώπινης φύσης μας.
Δεν φτιαχτήκαμε για να πεθαίνουμε, αλλά για να ζούμε αιώνια στους κόλπους του Θεού.
Με το προπατορικό αμάρτημα χάσαμε αυτό το προνόμιο, με αποτέλεσμα κοινό για όλους, δίκαιους και άδικους, τον Άδη.
Με την Ύψωση, λοιπόν, του Κυρίου μας στον Σταυρό και τον εκούσιο θάνατό Του, κατέβηκε στο κέντρο του διαβόλου, κήρυξε και με τα ίδια Του τα χέρια απεγκλώβισε τους ανθρώπους στο Φως της Αναστάσεως.
Αδελφοί μου, ας αναλογιστούμε το μέγεθος του ελέους, της αγάπης και της θυσίας που ο ίδιος μας ο Θεός μας περικλείει. Δίδαξε, θαυματούργησε ανασταίνοντας νεκρούς, θεραπεύοντας τυφλούς και αναπήρους και υψώθηκε στον Σταυρό.
Εκεί, θα μπορούσε απλά με ένα νεύμα Του να καταποντίσει και να καταστρέψει τους πάντες και τα πάντα και όμως μας δίδαξε πορεία σωτηρίου υψώσεως μαζί Του.
Ταπεινώθηκε δεχόμενος την άδικη καταδίκη, συγχώρεσε την ανικανότητα των ανθρώπων στο να κατανοήσουν την Θεότητα, όλους τους σταυρωτές Του, και πέθανε, για να χαρίσει σε εμάς ζωή αιώνιο.
Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, ο καθένας για τον εαυτό του τι περιμένει ο Χριστός από εμένα; Φαίνομαι αντάξιος της δικής Του θυσίας; Αρπάζω την ευκαιρία της σωτηρίας μου;
Την απάντηση θα τη δώσουμε μόνο αν επιλέξουμε να ανέβουμε και εμείς στον σταυρό μας τον προσωπικό.
Δοκιμασίες στη ζωή μας πολλές, μα με τον Χριστό όλα μεταμορφώνονται και μπαίνει στη ζωή μας η παρηγοριά, αρκεί να αποτινάξουμε κάθε τι που μας κρατάει ριζομένους στη γη και στις μικρόψυχες πολλές φορές συμπεριφορές μας.
Έτσι, ελεύθεροι θα μπορούμε πάντα στη δική μας ανάβαση στον γολγοθά να Τον βρίσκουμε να μας περιμένει, πιάνοντάς μας από το χέρι, για να μας υψώσει στην δική Του δόξα, της φωτοφώρου και ατελευτήτου Βασιλείας.
Αμήν.
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου