Η Κλεψύδρα του Χρόνου

  

Ω, χρόνε αμείλικτε, παντοδύναμε σιωπηλέ,
κάθε κόκκος σου πέφτει σαν καρδιά που σπαράζει,
και εγώ, μικρός, ανάμεσα στη γη και τον ουρανό,
αιωρούμαι στο κενό της φθοράς·
η ψυχή μου κραυγάζει, κι όμως η φωνή μου χάνεται
στην αιωνιότητα των στιγμών που δε θα ξαναζήσω.

Τι νόημα έχει η ζωή, αν όχι να υπομείνει;
Τι αξία η πίστη, αν η απώλεια με τυραννά;
Κι όμως, ακούω τον ψίθυρο της κλεψύδρας:
«Ζήσε! Ακόμη κι όταν πονάς, ακόμη και όταν σβήνεις!»
Κάθε κόκκος που πέφτει είναι μάθημα,
κάθε στιγμή που χάνεται, διδασκαλία·
η φθορά γίνεται φώς, η απώλεια γίνεται ψυχή.

Θεέ μου, αν είσαι εκεί, ακούς τη σιωπή μου;
Η πίστη μου, η αγάπη μου, όλα χαμένα στον άνεμο;
Κι όμως βλέπω το νόημα να γεννιέται:
το παρόν είναι ιερό· η στιγμή, απεριόριστη·
η ψυχή που αγωνίζεται γίνεται αιωνιότητα μέσα στον χρόνο.

Ο κόσμος όλος υπόκειται στη ροή·
οι πόλεις, οι λαοί, οι ιστορίες που ξεχνιούνται·
όλα θρυμματίζονται στον ανελέητο χρόνο·
και όμως η πράξη, η αγάπη, η δημιουργία
επιμένουν, αφήνοντας ίχνη φωτός
στο σκοτάδι που αφήνει πίσω του ο χρόνος.

Αιωνιότητα! Δεν κρύβεσαι στην παράταση της ζωής·
είσαι στην ένταση της στιγμής, στην πληρότητα της ύπαρξης,
στην αγάπη που αφήνουμε πίσω μας,
στο φώς που δώσαμε σε εκείνους που υποφέρουν.
Χρόνε, αμείλικτε αλλά δίκαιε,
σήμερα σε ευχαριστώ·
γιατί η κλεψύδρα σου, σκληρή και σιωπηλή,
με δίδαξε να ζήσω, να αγαπήσω, να υπάρξω.

Και τώρα βλέπω· η μοίρα δεν τιμωρεί·
προσκαλεί. Προσκαλεί να αγαπήσεις, να δώσεις φώς,
να δημιουργήσεις ομορφιά μέσα στο χάος·
να γίνεις θεός και άνθρωπος μαζί,
όταν ο χρόνος σε πιέζει, όταν η ύπαρξη σε φθείρει,
και η ψυχή σου γίνεται αιωνιότητα,
παρά την φθορά, παρά την απώλεια,
στην τραγική μεγαλοπρέπεια της στιγμής.

                                                                                                                                                                  Αλέξανδρος Κούρος