Φθινόπωρο.

  

Η εποχή του έτους που ακολουθεί το καλοκαίρι και προηγείται του χειμώνα.
Για να καταλάβουμε λίγο καλύτερα την έννοια της λέξης πρέπει να σταθούμε στην ετυμολογία της.
Φθινόπωρο, σύνθετη λέξη με πρώτο συνθετικό το φθίνω= μειώνομαι, λιγοστεύω, παρακμάζω και δεύτερο συνθετικό οπώρα= φρούτα.
Πρόκειται λοιπόν για την εποχή που λιγοστεύουν τα φρούτα, οι σοδειές μειώνονται και η παραγωγικότητα σταματά. 

Η εικόνα που έχουμε όλοι λίγο πολύ στο μυαλό μας για το φθινόπωρο, τα πεσμένα φύλλα, τα γυμνά δέντρα, τα πρωτοβρόχια, συμβαδίζει με την έννοια αυτή της παρακμής της φύσης.
Ωστόσο, το φθινόπωρο ήταν, και παραμένει πάντα, η αγαπημένη εποχή του χρόνου. Γιατί καλό το καλοκαίρι με τα καρπούζια του και τα γλυκά του φρούτα, τα παγωτά και τις ξέγνοιαστες μέρες στην παραλία, την άμμο που τρυπώνει στις τσάντες και τα ρούχα μας και θυμίζει ανεμελιά. 

Καλές οι βόλτες με το ποδήλατο στην παραλία και οι σκηνές που φυτρώνουν στα νησιά, ωραίες οι ομπρέλες και το σημάδι αυτό από το μαγιώ, αλλά σαν το φθινόπωρο δεν έχει.
Γιατί το φθινόπωρο έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις
Έρχεται παρέα με ένα σύννεφο γκρίζο που σκοτεινιάζει τον αψεγάδιαστο ουρανό.
Έρχεται μαζί με την πρώτη σταγόνα βροχής που θα αγγίξει τη σκασμένη γη και με όλες τις επόμενες που θα την ανακουφίσουν και θα τη δροσίσουν.
Έρχεται τη στιγμή εκείνη που τα φύλλα αποχωρίζονται τα πολυαγαπημένα κλαδιά και ακουμπούν στο χώμα, έτοιμα πια να γίνουν ένα με τη γη. 

Γιατί το φθινόπωρο θυμίζει όντως παρακμή. Ακόμη και η πολυπόθητη περίοδος του καλοκαιριού τελειώνει και ξεκινά ένας νέος κύκλος. Αυτό είναι το θέμα με την παρακμή, μία σειρά πραγμάτων έκανε τον κύκλο της και τελείωσε. Αλλά στην ουσία πρόκειται για μία νέα αρχή.
Έτσι και το φθινόπωρο πάντα κάτι νέο ξεκινά. Κι αν όχι, είναι η ιδανική εποχή για να μελαγχολήσει κανείς, να σταματήσει και να σκεφτεί.

Ο Eliot είπε «Είναι υπέροχο το φθινόπωρο! Ας ήμουνα πουλί να πετούσα γύρω-γύρω τη γη ψάχνοντας για συνεχόμενα φθινόπωρα». Και είχε δίκιο. Γιατί το φθινόπωρο είναι η εποχή που η φύση παίρνει τις ομορφότερες αποχρώσεις της, μας χαρίζει ένα ιδανικό κλίμα και έχει μια γεύση από ξινό σταφύλι, μας σκορπίζει απλόχερα μια τελευταία μυρωδιά, που θυμίζει κάτι από μούστο. Υποβάλλει μέσα μας μία χαρά χαμένη που είχαμε από καιρό ξεχάσει. 

Ίσως αυτή να είναι η υπόσχεση της άνοιξης. Διότι αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά, πέρα από τα πεσμένα φύλλα, τις σταγόνες της βροχής και τη νοσταλγία που κρύβει η αποσύνθεση αυτή, θα δει πως το φθινόπωρο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η υπόσχεση της φύσης πως κάτι καινούργιο ξεκινά...