Η αξόδευτη αγάπη είναι βάρος που δεν φαίνεται μα με τον καιρό σε λυγίζει.

  

Δεν υπάρχει τίποτα πιο βαριάς μορφής μοναξιά 

από την αγάπη που δεν δόθηκε ποτέ.

Από τα «σ’ αγαπώ» που πνίγηκαν στο φόβο, από τα χαμόγελα 

που δεν μοιράστηκαν, από τις αγκαλιές που δεν άνοιξαν ποτέ.

Ο άνθρωπος φτιάχτηκε για να δίνει.

Η καρδιά του δεν είναι αποθήκη συναισθημάτων είναι ποτάμι.

Κι όταν σταματήσει να ρέει, το νερό μέσα της λιμνάζει

 και τότε αρχίζει η σιωπηλή φθορά.

Φοβόμαστε να αγαπήσουμε,

μην πληγωθούμε, μην εκτεθούμε, μην χάσουμε.

Κι όμως, στην προσπάθειά μας να προστατευτούμε, 

χάνουμε το πιο αληθινό κομμάτι του εαυτού μας.

Δεν αρρωσταίνει ο άνθρωπος από την αγάπη.

Αρρωσταίνει από την έλλειψή της.

Από εκείνα που κράτησε μέσα του, ενώ έπρεπε να τα είχε δώσει.

Η αξόδευτη αγάπη είναι βάρος που δεν φαίνεται μα με τον καιρό σε λυγίζει.