Η Ρίζα.

  

Δεν ήταν μεγάλο το χωράφι μας.

 Μια ανάσα γης, μα για μένα ήταν ολόκληρος κόσμος.

Εκεί πρωτοέμαθα να περιμένω. 

Να βλέπω το χώμα να αλλάζει χρώμα με τη βροχή, 

να μυρίζω το φως πριν ξημερώσει.

Ο πατέρας μου έσκυβε πάντα χαμηλά, 

σαν να ‘θελε να μιλήσει με την γη στα ίσα.

Μια μέρα, χωρίς λόγια, μού ‘δωσε έναν σπόρο.

Φύτεψέ τον, μου είπε, μα όχι για να τον βλέπεις. 

Για να θυμάσαι.

Δεν κατάλαβα τότε. Έσκαψα με τα μικρά μου χέρια, 

σκέπασα με προσοχή, πότισα.

Και μετά… ξέχασα. Όπως ξεχνά ένα παιδί που τρέχει να προλάβει την ζωή.

Πέρασαν χρόνια. Εκείνος έφυγε, κι εγώ νόμιζα πως 

μαζί του έφυγε και το μικρό μου δέντρο.

Μα όταν γύρισα, με περίμενε όρθιο, δυνατό, να κουνά 

τα φύλλα του όπως εκείνος το κεφάλι του όταν χαμογελούσε.

Έβαλα το χέρι μου στον κορμό κι ένιωσα 

τη φλέβα του να πάλλεται κάτω απ’ το ξύλο.

Ήταν σαν να μου ‘λεγε:

«Ό,τι φυτεύεται με αγάπη, δε χάνεται. Ριζώνει.»

Κι έτσι κατάλαβα. Δεν είναι οι ρίζες στο χώμα. Είναι μέσα μας.