Οι Κυριακές με την Γιαγιά και τον Παππού

  

Ακόμα θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, τότε που κάθε Κυριακή πρωί η γιαγιά κι ο παππούς με ξυπνούσαν απαλά για να πάμε στην εκκλησία. 

Η γιαγιά μου έβαζε τα καλά μου ρούχα, χτένιζε τα μαλλιά μου με στοργή και πάντα μου έλεγε: «Σήμερα πάμε να συναντήσουμε τον Θεό, παιδί μου. Να Του μιλήσεις με την καρδιά σου.»

Ο παππούς κρατούσε το χέρι μου σφιχτά καθώς περπατούσαμε προς την εκκλησία. Ο ήχος από τις καμπάνες αντηχούσε στον αέρα, κι εγώ ένιωθα μια γαλήνη που δεν ήξερα να εξηγήσω. 

Μέσα στο ναό, όλα έλαμπαν από το φως των κεριών και το άρωμα του θυμιάματος με έκανε να νιώθω πως ήμουν πιο κοντά στον ουρανό.

Η γιαγιά σταυροκοπιόταν με πίστη, ο παππούς ψιθύριζε τις προσευχές του, κι εγώ τους κοιτούσα με θαυμασμό. 

Δεν μου μιλούσαν ποτέ με λόγια για τον Θεό , μου έμαθαν όμως με το παράδειγμά τους τι σημαίνει πίστη, αγάπη και ευγνωμοσύνη.

Τώρα που μεγάλωσα, κάθε φορά που ανάβω ένα κεράκι στην εκκλησία, νιώθω πως είναι δίπλα μου. Μπορεί να μην περπατάμε πια μαζί μέχρι το ιερό, αλλά οι προσευχές τους με συνοδεύουν πάντα.

Και κάθε φορά που κοιτώ προς τον ουρανό, ψιθυρίζω ένα “ευχαριστώ” για εκείνες τις Κυριακές, για την πίστη που μου χάρισαν, και για την αγάπη που ποτέ δεν έσβησε.

Εκ της συντακτικής ομάδας του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κολωνού