του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, Εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου
Τη γνώριμη σε
όλους μας παραβολή του μεγάλου δείπνου ακούμε σήμερα, κατά την
Ευαγγελική μας περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, (Κυριακή ΙΑ’ Λουκά). Ο
Κύριος του δείπνου, ο οικοδεσπότης, ποιος άλλος; Ο πανάγαθος και
φιλεύσπλαχνος Θεός.
Μας λέει,
λοιπόν, πως κάλεσε πολλούς και όλοι φαινομενικά στην αρχή αποδέχτηκαν
την πρόσκληση. Όμως, κατά την ημέρα της διεξαγωγής του μεγάλου αυτού
συμποσίου, όλα άλλαξαν.
Ο μεν πρώτος
ακούμε να προβάλει τη δικαιολογία της αγοράς ενός κτήματος. Έπρεπε να
πάει να το δει και δε θα μπορούσε να παρευρεθεί. Ο δε δεύτερος είχε
αγοράσει πέντε ζευγάρια βόδια και θα έπρεπε να πάει να τα δοκιμάσει και ο
τρίτος λόγω του ότι ήταν νιόπαντρος και αυτός δεν μπορούσε να
ανταποκριθεί στο κάλεσμα.
Τότε ο
οικοδεσπότης, όταν πληροφορήθηκε όλα αυτά από τον δούλο του, οργίσθηκε
και του έδωσε νέα εντολή, να ξεχυθεί σε ολόκληρη την πόλη, στις πλατείες
και στους στους δρόμους και να βρει ανθρώπους ανάπηρους, φτωχούς,
κουτσούς και τυφλούς και να τους φέρει να δειπνήσουν μαζί του. Έτσι και
έγινε. Όμως το τραπέζι χωρούσε και άλλους και πάλι ο δούλος έφερε και
άλλους και άλλους, ώστε όλοι μαζί να γευθούν αυτού του σωτηρίου δείπνου.
Διακρίνουμε, λοιπόν, πρώτα απ’ όλα την διορατικότητα του Χριστού μας που εξιστορεί την παραβολή. Ποιος να το έλεγε πως δύο χιλιάδες χρόνια πριν ό,τι έλεγε και έβλεπε στους ανθρώπους τότε, ακριβώς το ίδιο θα συνέβαινε και σήμερα στις μέρες μας.
Το δείπνο που
αναφέρει δεν είναι τίποτα παραπάνω από την Αγία μας Εκκλησία και τα
περί αυτής. Ένα μεγάλο φρούριο, ανοιχτό προς όλους, που με όλες τις
αγιαστικές της πράξεις διαφυλάσσει πάντα ασφαλή τη σωτηρία μας, όταν
όμως και εμείς από μεριάς μας προσπαθούμε, αγωνιζόμαστε σωστώ τω τρόπω.
Όλοι έχουμε
λάβει την πρόσκληση, με το Άγιο βάπτισμά μας, όλοι είμαστε καλεσμένοι,
όπως οι προαναφερόμενοι, όμως ας αναρωτηθούμε, προσερχόμαστε στην
τράπεζα να γευματίσουμε μαζί Του; Κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του; Ή
και εμείς αρχίζουμε ο καθένας μας τις δικαιολογίες, ώστε να αποφύγουμε
την κοινωνία μαζί Του;
Ένα δεύτερο
που μπορούμε να επισημάνουμε είναι η αντίδραση του οικοδεσπότη.
Οργίσθηκε, ακούσαμε. Άραγε, οργίζεται ο Θεός, είναι η οργή ένα
συναίσθημα που μπορεί να Τον διακατέχει; Όχι, και σε καμία των
περιπτώσεων. Η οργή, που αναφέρει, θέλει να μας δείξει την απέραντη
αγάπη Του. Ναι, δεν οργίζεται, αλλά θλίβεται, όταν βλέπει το δικό Του
δημιούργημα, που τόσο αγάπησε, ώστε να ενδυθεί την ανθρώπινη φύση του,
να μένει αμετανόητο.
Θέλει, πάρα
τα λάθη μας, να συμφάγει μαζί μας στην Ουράνιο Βασιλεία Του και όμως
εμείς αρνούμαστε, γιατί η σωτηρία μας δεν είναι έργο εξαναγκαστικό, αλλά
προϊόν ελεύθερης βούλησης.
Αδελφοί μου, η
σημερινή μας παραβολή να μας γίνει μάθημα και αφετηρία μετανοίας από
εδώ και στο εξής. Να καταλάβουμε πως δε θα μας πιάσει ο Χριστός με την
βία να μας φέρει κοντά Του. Πρέπει με τη θέλησή μας να τρέχουμε και να
ποθούμε να βρισκόμαστε μαζί Του. Στο κάτω κάτω, δεν έχει ο Χριστός την
ανάγκη μας, αλλά εμείς πάντα τη δική Του.
Θα δούμε
αυτές τις Άγιες ημέρες που προσέρχεται πλήθος «πιστών» να κοινωνήσει,
που θα το ξαναδούμε το Πάσχα. Όλο το άλλο διάστημα θα προβάλλει
δικαιολογίες, όπως αυτές που ακούστηκαν από τους παραπάνω πρωταγωνιστές.
Ας
φροντίσουμε, λοιπόν, να μην μείνουμε μόνο στον κατάλογο των
προσκεκλημένων, αλλά να προωθηθούμε στον σωτήριο κατάλογο των εκλεκτών,
που εκεί η παρουσία του Χριστού μας θα είναι μια παντοτινή αγκαλιά
αγάπης, θαλπωρής και αιώνιας χαράς.
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου