Ο άνθρωπος αποκαλύπτεται πρώτα απ’ όλα από τον λόγο του.

  

Πριν ακόμη σηκώσει χέρι, πριν πράξει οτιδήποτε εξωτερικό, έχει ήδη φανερώσει τον εσωτερικό του κόσμο με μια κουβέντα. Το στόμα γίνεται ο καθρέφτης της καρδιάς. Από εκεί βγαίνει ό,τι καλλιεργούμε μέσα μας ειρήνη ή ταραχή, αγάπη ή πικρία.

Δεν χρειάζεται να πεις βαριές βρισιές για να πληγώσεις. Υπάρχουν λόγια ήρεμα, καλοδουλεμένα, σχεδόν ευγενικά, που όμως μπαίνουν στην ψυχή του άλλου σαν κοφτερό μαχαίρι. Ένας τόνος, ένα βλέμμα, μια παύση, αρκούν για να φανερώσουν τι πραγματικά κατοικεί μέσα μας.

Ο λόγος δεν είναι ποτέ ουδέτερος ή θεραπεύει ή τραυματίζει. Και το πώς μιλάμε δείχνει πόση εργασία έχει γίνει στην καρδιά μας. Αν μέσα μας υπάρχει ταπείνωση, θα βγει πραότητα. Αν υπάρχει θυμός που δεν έχει θεραπευτεί, θα φανερωθεί, έστω και μεταμφιεσμένος σε «σωστή κουβέντα».

Γι’ αυτό ο πνευματικός αγώνας δεν αρχίζει από το στόμα, αλλά από την καρδιά. Όταν εκεί καθαρίζει ο άνθρωπος, τότε και ο λόγος γίνεται φως, παρηγοριά και ανάπαυση για τον άλλον.

Εκ της συντακτικής ομάδας του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Κολωνού