«Συναντώντας τον Χριστό»

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη, Εφημ. Ι. Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου

---

Σε μία συναγωγή συναντούμε σήμερα τον Κύριόν μας, αγαπητοί μου αδελφοί, κατά την Ευαγγελική μας περικοπή, (Κυριακή Ι’ Λουκά).

Στον ίδιο χώρο βρισκόταν και μια γυναίκα συγκύπτουσα, δηλαδή με απλά λόγια κυρτωμένη, με καμπουριασμένη την πλάτη της, διπλωμένη στα δύο. Έπασχε από δαιμόνια για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια κι έτσι πορευόταν.

Ο Χριστός μας, λοιπόν, με το που την αντίκρισε, αμέσως της φώναξε, «γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀσθενείας σου», γυναίκα, απαλλάσσεσαι από την αρρώστια σου, την ακούμπησε με τα πανάχραντα χέρια Του και αμέσως εκείνη όρθωσε το σώμα της και θεραπεύθηκε αυτοστιγμεί.

Σκάνδαλο μέγα δημιουργήθηκε τότε. Ο αρχισυνάγωγος αντέδρασε, γιατί το γεγονός της θαυματουργικής παρέμβασης συντελέστηκε την ημέρα του Σαββάτου, άρα ημέρα αργίας, ημέρα αφιερωμένη στον Θεό.

Απευθυνόμενος στο πλήθος των πιστών, τους επέπληξε και τους είπε χαρακτηριστικά πως η εβδομάδα έχει έξι ημέρες που επιτρέπεται η εργασία.

Σε αυτές τις ημέρες να πηγαίνουν να θεραπεύονται και όχι την ημέρα του Σαββάτου.

Τότε, ο δικαιοκρίτης Χριστός του απευθύνθηκε χαρακτηρίζοντάς τον υποκριτή, τεκμηριώνοντας τον χαρακτηρισμό, φέρνοντας ως παράδειγμα τα ζωάκια που και αυτά την ημέρα του Σαββάτου για τις βιοτικές τους ανάγκες πρέπει να πάνε βόλτα και να ποτιστούν, πόσο δε μάλλον η γυναίκα εκείνη, που είναι απόγονος του Αβραάμ.

Φανταστείτε πόση πώρωση διακατείχε τις καρδιές των γραμματέων και των φαρισαίων, που δεν τους ενδιέφερε να χαρούν με την ίαση της ταλαιπωρημένης αδελφής τους, αλλά να ζηλέψουν, γιατί εκείνοι δεν μπορούσαν να πράξουν κάτι τέτοιο.

Θεωρούσαν το θαύμα ως εργασία και όχι ως δωρεά του ιδίου του Θεού προς τον άνθρωπο.

Παρατηρούμε, αγαπητοί μου, πως ο υποκριτισμός του αρχισυναγώγου γίνεται μόνο και μόνο για να πλήξει τον Κύριόν μας.

Προσέξτε όμως κάτι, ακόμα και σήμερα παρατηρούμε τέτοια φαινόμενα στο πλήρωμα της Εκκλησίας μας.

Τώρα, τις ημέρες αυτές τις νηστείας, που διανύουμε, πρέπει να προσέχουμε πολύ, διότι ο διάβολος πάντα καραδοκεί για να μας πλήξει.

Κάποιοι, σαν άλλοι φαρισαίοι, διατυμπανίζουν πως νηστεύουν. Κάποιοι άλλοι κάνουν -ας μας επιτραπεί η έκφραση- μεγάλους σταυρούς και μετάνοιες σε κοινή θέα, όχι γιατί το νιώθουν, αλλά επειδή θέλουν να το δείξουν και θέλουν να τους δουν.

Πέφτουμε σε παγίδες πολλές φορές δίχως να το καταλαβαίνουμε, γιατί απλά δεν δίνουμε βάση στην ουσία των πραγμάτων, τα οποία είναι απλά και όχι σύνθετα.

Όλα αυτά πρέπει να γίνονται, και η προσευχή και η νηστεία, αλλά πάντα στο «ταμείον» μας, κατά μόνας, εκεί που θα είμαστε μόνο εμείς και ο Χριστός και δε θα κινδυνεύουμε, ούτε να σκανδαλίσουμε ούτε να σκανδαλιστούμε.

Αδελφοί μου, όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας μάς διδάσκουν την ταπείνωση και την εσωστρέφεια στην πνευματική μας ζωή. Δεν χρειάζονται υπερβολές και επίδειξη.

Όταν αυτά υπάρχουν, τότε σίγουρα δεν τρέφουν την ψυχή, αλλά το άρρωστο «εγώ» μας.

Ας ξεκινήσουμε δεχόμενοι όλοι μας πως, όπως η συγκύπτουσα έπασχε, έτσι ταλαιπωρούμαστε κι εμείς από τα πάθη και τις αμαρτίες μας και δεν είμαστε άξιοι να κοιτούμε και να κρίνουμε τα λάθη των άλλων.

Μόνο τότε θα μπορέσουμε να έρθουμε σε συνάντηση με τον Χριστό, να μας σπλαχνισθεί, να ρίξει το βλέμμα Του πάνω μας και έτσι εν τέλει να μας ανορθώνει κάθε φορά που θα πέφτουμε, αλλά εμείς οι ίδιοι να έχουμε τη θέληση να σηκωθούμε, ώστε να Τον αντικρίσουμε ξανά. 

Πηγή: romfea.gr