Η παραβολή του Μεγάλου Δείπνου.

  

Στη σημερινή παραβολή του μεγάλου δείπνου βλέπουμε τον Θεό να απευθύνει πρόσκληση σε πολλούς, όμως εκείνοι δεν ανταποκρίνονται. 

Ποιοι είναι αυτοί οι προσκεκλημένοι; Είναι οι επιτυχημένοι, οι αυτάρκεις, οι άνθρωποι που φαίνεται να τα έχουν καταφέρει στη ζωή τους. 

Είναι εκείνοι που νιώθουν πλήρεις, ασφαλείς, δικαιωμένοι. Και ακριβώς γι’ αυτό είναι «απασχολημένοι» για τον Θεό. Όχι απαραίτητα εχθρικοί απέναντί Του, αλλά τόσο απορροφημένοι από τις επιτυχίες, τις μέριμνες και τις βεβαιότητές τους, ώστε δεν βρίσκουν χώρο για τη γιορτή της σωτηρίας Του. 

Τότε ο Κύριος λέει στον δούλο Του: «Βγες γρήγορα στους δρόμους και στα σοκάκια της πόλης και φέρε εδώ τους φτωχούς, τους ανάπηρους, τους τυφλούς και τους χωλούς». Δεν λέει απλώς «προσκάλεσέ τους», αλλά «φέρε τους με το ζόρι». 

Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Διότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν μόνοι τους να ανταποκριθούν σε μια πρόσκληση. Δεν αισθάνονται άξιοι, ούτε ικανοί, ούτε αυτάρκεις. 

Χρειάζονται να τους σηκώσει κάποιος, να τους οδηγήσει, να τους εισαγάγει στη χαρά. Αυτοί είναι, τελικά, οι «πτωχοί τω πνεύματι». Ο πτωχός τω πνεύματι είναι εκείνος που μπορεί να πει με αλήθεια: «Κύριε, έκανα και άσχημα πράγματα. 

Αλλά ακόμη και τα καλά μου συχνά τα έκανα με λάθος κίνητρα: για να ελέγξω τους άλλους, για να αισθανθώ ανώτερος, για να δικαιώσω τον εαυτό μου, ακόμη και για να ελέγξω Εσένα, ώστε να μου δώσεις αυτά που θέλω. Κύριε, ελέησόν με. Δεν στηρίζομαι στα έργα μου. Χρειάζομαι τη χάρη Σου».