Θεολογική θεώρηση τῆς ἐννοίας τῶν Χριστουγέννων.

Ὅταν ἐπιθυμεῖς κάτι νά γνωρίσεις, αὐτό προϋποθέττει ὅτι δέν τό ξέρεις

Ὁ ἄνθρωπος φύσει ὀρέγεται τοῦ εἰδέναι.

Ὅταν ἐπιθυμεῖς κάτι νά γνωρίσεις, αὐτό προϋποθέττει ὅτι δέν τό ξέρεις.

Ἀφοῦ δέν τό ξέρεις, πῶς τό ἀναζητᾶς;

Ἄρα:

Ὑπάρχει τό ἀρχέτυπο αὐτοῦ τοῦ ἀγνώστου ἐντυπωμένο στήν ὑπόστασή σου καί ἐσύ τό ἀγνοεῖς.

Στήν Ἑλληνική γλῶσσα:

ἀ-λήθεια = ἀ-λήθη = ὄχι λησμονιά. Δηλαδή δέν ξεχνῶ αὐτό πού ἐνυπάρχει μέσα μου καί ἐπιθυμῶ νά τό ἀνακαλέσω στήν μνήμη μου.

Χριστούγεννα λοιπόν εἶναι:

Ἡ ἐπαναφορά στήν μνήμη μου τῆς ἀρχέτυπης ἀνάμνησης τῆς σχέσης μου μέ τήν Ἀρχήν τῶν ὄντων.

Ἡ ἐπανασύνδεσή μου μέ τό θεῖον μέσα ἀπό τήν βιωματική ἀνάκληση τῆς μνήμης.

Ἡ ἐπαναγέννηση τοῦ Θεοῦ ἐντός μου.