Διά την πολλήν αγάπην του Θεού...

Δύο νέοι μοναχοί κατέβηκαν στην πόλη να πουλήσουν τα πανέρια τους.
Χωρίστηκαν για λίγο και στο διάστημα αυτό ο ένας έπεσε σε μεγάλο σαρκικό αμάρτημα.
Ύστερα σκοτισμένος από την απόγνωση δεν ήθελε με κανένα τρόπο να γυρίσει στην έρημο.
" Πήγαινε μόνος σου. Εγώ θα μείνω εδώ, " είπε στον άλλον μόλις συναντήθηκαν.
" Γιατί , αδερφέ μου, τι σου συμβαίνει;" τον ερωτούσε με καλωσύνη, εκείνος, χωρίς να υποπτεύεται την αιτία.
"Άι , να λοιπόν, αφού επιμένεις να μάθεις, όταν χωριστήκαμε, επήγα σε γυναίκα. Τώρα έχασα πια την ψυχή μου. Τί να κάνω στην έρημο;"
Ο αγνός νέος ταράχτηκε στο άκουσμα της αμαρτίας που είχε πέσει ο αδερφός του.
Δεν το έδειξε όμως.
Για να τον γλυτώσει μάλιστα απο τ' αρπαχτικά νύχια της απελπισίας, προσποιήθηκε πως είχε πάθει κι αυτός το ίδιο.
" Ας πάμε πίσω στην έρημο, αδερφέ, του είπε με δάκρυα στα μάτια, κι ας κοπιάσουμε κι οι δυό μαζί. Ο Θεός σαν φιλάνθρωπος Πατέρας θα ιδεί τη μετάνοιά μας και θα μας συγχωρήσει".

 

Μ' αυτά κι άλλα λόγια παρηγοριτικά τον έπεισε να τον ακολουθήσει.
Όταν ανέβηκαν στη Σκήτη εξομολογήθηκαν μαζί κι εκανονίστηκαν αυστηρά απο τους πατέρες.
Έναν ολόκληρο χρόνο μετανοούσε κι αγωνιζόταν ο αθώος για χάρη του ενόχου, παίρνοντας επάνω του όλη την ντροπή μιας σοβαρής αμαρτίας, που δεν είχε κάν διανοηθεί.
Ο Θεός εδέχθει την προσφορά του και τον ικανοποίησε μ' αυτόν τον τρόπο:
Μια νύχτα, ενώ προσηύχετο ένας απο τους μεγάλους γέροντες, εκεί στην Σκήτη , άκουσε φωνή να του λέγει:
" Δια την πολλήν αγάπη του αθώου , συγχωρώ τον ένοχο".
Ύστερα απ' αυτήν τη διαβεβαίωση οι πατέρες έλυσαν και τους δυό απο το επιτίμιο, χωρίς να μάθουν ποτέ ποιός ήτο ο πραγματικός φταίχτης.