Τίποτα και κανένας δεν είναι δεδομένα στη ζωή.

Μια πολύ καλή μου φίλη, μου είχε πει ότι μερικά κείμενα πρέπει να τα έχουμε στο κομοδίνο μας και κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε να τους ρίχνουμε μια ματιά… Αυτό που θα διαβάσετε είναι ένα από αυτά!!!

Από 9 ετών κατάλαβα ότι η υγεία και η ζωή δεν είναι δεδομένα στη ζωή, όταν ένα πρωινό, στην τρίτη δημοτικού, η μητέρα μου έπαθε εγκεφαλικό.

Ξαφνικά, το σπίτι βρέθηκε ακέφαλο, ο πατέρας μου μαγείρευε φασολάδες και η μητέρα μου, στο νοσοκομείο, έδινε μάχη για την υγεία της ενώ εμείς προσπαθούσαμε, φοβισμένες από τη συγκλονιστική αλλαγή, να συγκεντρωθούμε στα μαθήματά μας. Αυτό ήταν το πρώτο μάθημα που πήρα για τις αλλαγές δεδομένων στη ζωή.

Όλοι οι Έλληνες της δικής μας γενιάς πήραμε τα πρόσφατα χρόνια άλλα μαθήματα για το τι είναι δεδομένο στη ζωή: ούτε η οικονομία της χώρας μας, ούτε το σπίτι μας, ούτε η δουλειά μας, ούτε η σύνταξη των γονιών μας αποδείχτηκαν «σιγουράκια». 

Τη μια στιγμή έχεις χρήματα, την άλλη πρέπει να διαλέξεις αν θα πληρώσεις την εφορία ή το σούπερ μάρκετ. Τη μια στιγμή ένας φίλος είναι εδώ, την άλλη, έχει φύγει να ζήσει στο εξωτερικό για πάντα!

Τελικά, ίσως θα ήταν καλό να μαθαίναμε από τα 14 ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Καλά, για την υγεία, δεν το συζητώ, ας είμαστε ευγνώμονες που την έχουμε.

Αλλά μήπως και τόσοι άνθρωποι δεν θεωρούνται δεδομένοι από το σύντροφό τους; Όλα ξεκινάνε από ένα μεγάλο έρωτα ή ενθουσιασμό και καταλήγουν να θεωρούν τον άλλο «δεμένο γάιδαρο», ώσπου ο «γάιδαρος» γίνεται «πουλί» και πετάει και ο σύντροφος πέφτει από τα σύννεφα.

«Ποιος; Ο Γιώργος; Ούτε γυρίζει να κοιτάξει άλλη γυναίκα!» Ναι γιατί έχει παράλληλη σχέση με δύο. «Η Μαρία; Κορώνα στο κεφάλι της έχει τον Νίκο!» Μόνο που έχει για εραστή τον κουμπάρο.

Είναι πια δεδομένο ότι θα πάρεις σύνταξη στην εταιρία που προσλήφθηκες κάποτε; Όχι, αφού, κατά μέσο όρο μπορεί να αλλάξεις και 5 επαγγέλματα στη ζωή σου. Το φανταζόσουν όταν σπούδαζες στη Φιλοσοφική;

Τίποτα δεν είναι δεδομένο ούτε οι άνθρωποι, ούτε οι δουλειές, ούτε οι οικονομίες μας, ούτε οι φίλοι, ούτε η υγεία, ούτε ο καφές της Κυριακές.

Αυτό, τώρα τι σημαίνει; Να κρατάμε «πισινή» ή «καβάτζες» φτιάχνοντας με το νόμο των πιθανοτήτων μια λίστα από όσα μπορούν να πάνε στραβά;

Ίσως το μάθημα να είναι ακριβώς το αντίθετο. Να εκτιμάμε ό,τι έχουμε τη μέρα που το έχουμε, όσο το έχουμε. Να εκτιμάμε την υγεία μας, τους ανθρώπους μας – φίλους και συγγενείς – το όποιο μεροκάματο, τη μέρα της λιακάδας, το Κυριακάτικο φαγητό με την οικογένειά μας, το σπίτι για το οποίο πληρώνουμε φόρους, τον έρωτά μας.

Όλα αξίζουν την προσοχή μας. Δίνοντάς τους σημασία όταν τα ζούμε ή όταν τα έχουμε, αυξάνουμε την ένταση της ικανοποίησης που νιώθουμε από την εμπειρία αυτή. Μην τα αφήνουμε να περνάνε στο «ντούκου» επειδή εγωιστικά πιστεύουμε ότι είναι αυτονόητα. Μπορεί να είναι μας, όχι όμως για τις συμπτώσεις και για τα γεγονότα της ιστορίας, της οικογένειας, της σχέσης μας. Αν ήταν αυτονόητα και δεδομένα δεν θα άλλαζαν ποτέ.

Όμως, η ζωή μας ταράζει με τις αλλαγές της. Μας γυρνάει σα σβούρα, σαν να φάγαμε ένα χαστούκι. Ίσως, μας φέρνει και απροσδόκητα καλά. Όμως οι δυσάρεστες ανατροπές είναι δεδομένες.

Επομένως, για να το εκφράσω θετικά, από εμάς εξαρτάται σε ποιες στιγμές, εμπειρίες, ή πρόσωπα γυρνάμε το βλέμμα ή την καρδιά μας. Όταν τα έχουμε ή όταν τα ζούμε ας νιώσουμε πόσο πολύτιμα είναι σήμερα. Αύριο ίσως δεν υπάρχουν.

Πηγή:  inagiastriadosvagion.blogspot.com

---