Ταπείνωση και Αγάπη!

Εσπέρας Μεγάλης Τετάρτης απόψε και διαβάσαμε τον όρθρο της Μεγάλης Πέμπτης.
Την ημέρα αυτή θυμόμαστε τέσσερα πράγματα:
Το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών από το Χριστό,
Τον Μυστικό Δείπνο,
Την θαυμαστή προσευχή του Χριστού
Και την προδοσία του Ιούδα.

Μπήκαμε πλέον στην τελική ευθεία.
Όλα φαίνεται να παίρνουν τον δρόμο τους.
Ο Χριστός καλεί τους μαθητές του να φάνε όλοι μαζί, όπως τους πληροφόρησε, για τελευταία φορά. Και αφού μαζεύτηκαν σηκώνεται, φοράει μια ποδιά και αρχίζει να περνάει μπροστά από έναν έναν και τους πλένει τα πόδια!

Πράξη ακατανόητη!
Πράξη ντροπιαστική, εξευτελιστική, ταπεινωτική!
Αυτός που ήταν ο Κύριος, ο διδάσκαλος, ο καθηγητής, όπως είχε ομολογήσει άλλοτε, τώρα παριστάνει τον δούλο, τον υπηρέτη!
Αδίκως ο Πέτρος προσπάθησε να τον σταματήσει:
- "Ουδέποτε θα σε αφήσω να μου πλύνεις τα πόδια, Κύριε!".
- "Αν δεν με αφήσεις να σου τα πλύνω δεν έχεις καμία θέση δίπλα μου", του είπε.
Και αφού έπλυνε τα πόδια όλων των μαθητών, κάθισε και τους εξήγησε:
"Αν εγώ, ο Κύριός σας, έγινα υπηρέτης σας και σας έπλυνα τα πόδια, οφείλετε κι εσείς να κάνετε το ίδιο μεταξύ σας"!

Έτσι είναι!
Οι σπουδαίοι και οι μεγάλοι διδάσκουν με έργα, όχι με λόγια! Και ο Χριστός μας είναι ο σπουδαιότερος και ο μεγαλύτερος. Είναι ο Κύριός μας και ο Βασιλιάς μας!

Μπορούμε όμως λίγο να μπούμε στη θέση των μαθητών;
Φανταστείτε, να είστε τρία χρόνια μέρα-νύχτα μαζί με το Χριστό. Τον βλέπετε να κηρύττει με σαγηνευτικό, ουράνιο, θεϊκό τρόπο. Χιλιάδες οι οπαδοί του, τον ακολουθούν όπου πηγαίνει. Τον βλέπετε να κάνει θαύματα. Να περπατάει επάνω στα κύματα. Να χορταίνει χιλιάδες με λίγα ψωμιά. Να γιατρεύει χωλούς, τυφλούς, κωφούς, παράλυτους. Να θεραπεύει δαιμονισμένους. Να ανασταίνει νεκρούς!

Και τώρα έρχεται μπροστά σας, αυτός που τον θαύμαζετε και τον υπηρετούσατε και σας πλένει τα πόδια!!!

Πώς να το δεχτεί ο υπερήφανος, ο εγωκεντρικός, ο αλαζόνας, ο ορθολογιστής, ο φιλόδοξος και γεμάτος από μύρια πάθη άνθρωπος;

Πίσω από την στάση των μαθητών, κρύβεται η στάση όλης της ανθρωπότητας απέναντι στο αιώνιο πρόβλημα, τον Χριστό.
Πώς να δεχτούν έναν Θεό ταπεινωμένο;
Πώς να δεχτούν έναν Θεό, που αφήνει τον Ουρανό και κατεβαίνει στη γη με τη μορφή ενός φτωχού και ασήμαντου ανθρώπου;
Πώς να δεχτούν έναν Θεό ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΗ;
Πού είναι η αξιοπρέπειά του;
Πού είναι η δόξα του;
Πού είναι η δύναμή του;

Όλα αυτά πηγαίνουν στην άκρη για τον ίδιο το Χριστό.
Γιατί για τον ίδιο προέχει η ΑΓΑΠΗ του για τον άνθρωπο.
Μπροστά στην αγάπη του για τον άνθρωπο δεν υπολογίζει τίποτα! Ούτε αξιοπρέπειες, ούτε δόξες, ούτε ταπεινώνεις, ούτε ραπίσματα, ούτε μαστιγώσεις, ούτε σταυρό, ούτε θάνατο!!!

Ταπεινώνεται από αγάπη!
Και αγαπά επειδή είναι ταπεινός!

Πλένει τα πόδια και ταπεινώνεται, από αγάπη.
Παραδίδει το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας εκεί στον μυστικό δείπνο, από αγάπη.
Προσεύχεται την υπερφυά προσευχή, όχι για τον εαυτό του, αλλά για όλο τον κόσμο, από αγάπη.
Ανέχεται την προδοσία και την σύλληψη, από αγάπη.
Δικάζεται, ραπίζεται, μαστιγώνεται, γελοιοποιείται, σταυρώνεται, πεθαίνει... από αγάπη.
Και πίσω από την αγάπη, κρύβεται η ταπείνωση. Η άκρα Ταπείνωση.
Και πίσω από την ταπείνωση, κρύβεται η αγάπη. Η απόλυτη, ατόφια, η αληθινή Αγάπη!

Αν το κήρυγμα του Χριστού περί αγάπης και ταπείνωσης μας άφησε αδιάφορους, τώρα που ο Χριστός το βιώνει στο πετσί του, μας εκπλήσσει, μας συγκλονίζει, μας εντυπωσιάζει!
Γι' αυτό τα ανέχεται. Για να ωφεληθούμε εμείς.
Από αγάπη και Ταπείνωση!