Συμμετοχή στο ευχαριστιακό τραπέζι.

του Μητροπολίτου Αργολίδος Νεκταρίου

«Ενέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν».
Όπως ο άσωτος γιός, έτσι και μεις, επιστρέφοντας από την άσωτη ζωή, βρίσκουμε τον Θεό-Πατέρα να μας αγκαλιάζει με αγάπη. Τρέχει κοντά μας, μας αγκαλιάζει, μας καταφιλεί.

Μας εισάγει στο πατρικό σπίτι και μας παραθέτει ουράνια τράπεζα. Μας κάνει κοινωνούς του Σώματος και του Αίματός Του. Μας ενώνει με τους άλλους αδελφούς μας . Στο σημείο αυτό επισημαίνουμε κάποιες παρεξηγήσεις.

Πολλοί πιστεύουμε πως η θεία κοινωνία συνδέεται απαραίτητα με την εξομολόγηση και τη νηστεία. Δεν προσερχόμαστε στην θεία κοινωνία αν πριν δεν εξομολογηθούμε και δε νηστέψουμε αρκετές μέρες. Γι’ αυτό και κοινωνούμε τόσο σπάνια. Αυτό είναι λάθος και αντίθετο με την Ορθόδοξη Παράδοση, που είναι υπέρ της συχνής θείας μετάληψης.

Αυτό που παρατηρείται στις μέρες μας, να κοινωνούμε δηλαδή ,το πολύ 2-3 φορές τον χρόνο, είναι τελείως απαράδεκτο και υπονομεύει καίρια το σώμα της Εκκλησίας. 

Φτάσαμε στο σημείο να βάζουμε πάνω από την θεία κοινωνία , που είναι το «μυστήριο των μυστηρίων» τη νηστεία. Το μέσον κάναμε σκοπό, και βρήκαμε ένα άλλοθι για να δικαιολογήσουμε την αμέλειά μας και την αδιαφορία μας για τη συχνή συμμετοχή μας στην θεία ευχαριστία.

Οι παλαιοί χριστιανοί κοινωνούσαν σχεδόν καθημερινά. Ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει πως οι χριστιανοί της επαρχίας του κοινωνούσαν τουλάχιστον 4 φορές την εβδομάδα. Ήταν αδιανόητο γι’ αυτούς να μην κοινωνήσουν , εκτός κι αν βρίσκονταν κάτω από επιτίμιο.

Αν αυτοί οι πνευματικοί μας πρόγονοι έρχονταν σήμερα σ’ έναν δικό μας ναό κι έβλεπαν αυτό το απαράδεκτο φαινόμενο, να γίνεται δηλαδή θεία λειτουργία κι να μην κοινωνεί κανείς ή ελάχιστοι, θα δοκίμαζαν φοβερή έκπληξη και απορία.

Σε κάθε λειτουργία ετοιμάζουμε το πρόσφορο, το νάμα, τα προσκομίζουμε στην εκκλησία, παρακαλούμε τον Χριστό να τα μεταβάλλει σε σώμα και αίμα του Χριστού. Ο Θεός υπακούει στο αίτημά μας, το άγιο πνεύμα κατέρχεται, το θαύμα γίνεται. Ο Κύριος μας ετοιμάζει το δικό Του τραπέζι, μας καλεί να συμμετάσχουμε: «Μετὰ φόβου Θεοῦ, πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε» και μεις τον περιφρονούμε . Φεύγουμε πεινασμένοι, χορτασμένοι όμως από φτηνές δικαιολογίες. Μ’ αυτή την στάση, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «δεν προσβάλλεις αυτόν που σε κάλεσε;».

Στις μέρες μας παρατηρείται δειλά-δειλά μια ευλογημένη προσπάθεια από φωτισμένους πνευματικούς και χριστιανούς για να σπάσει αυτό το κακό κατεστημένο και να επανέλθουμε στην παράδοση της συχνής θείας μετάληψης.

Αν, λοιπόν, θελήσουμε να μεταλαμβάνουμε συχνά- πάντα βέβαια με τη σύμφωνη γνώμη του πνευματικού μας- τότε δεν είναι δυνατό να εξομολογούμαστε συνεχώς. Όποτε έχουμε κάτι να πούμε, θα βλέπουμε τον πνευματικό. Όχι με το παραμικρό. Όταν, π.χ. πέσουμε και χτυπήσουμε και το τραύμα είναι μικρό, δεν χρειάζεται να ενοχλήσουμε ον γιατρό. Αν το τραύμα είναι μεγάλο, τότε σίγουρα θα τον επισκεφτούμε. Αφού, λοιπόν, τα καθημερινά αμαρτήματα δεν μπορούμε εύκολα να τα αποφύγουμε, θα προσπαθήσουμε να ζούμε σε συνεχή μετάνοια και τακτική εξομολόγηση.

Το άλλο άκρο είναι να εξομολογούμαστε αραιά και σπάνια. Οι περισσότεροι μάλιστα προγραμματίζουμε να εξομολογηθούμε πριν τις μεγάλες γιορτές, την τελευταία στιγμή∙ και γινόμαστε ιδιαίτερα απαιτητικοί. Αυτό όμως είναι άσχημο και για μας, αλλά και για τον πνευματικό, ο οποίος , λόγω του φόρτου των ημερών, δεν μπορεί να ανταποκριθεί και να μας βοηθήσει καλύτερα. Και βέβαια, όταν ο χρόνος πιέζει, δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια σωστή επικοινωνία.

Χρονικές συνταγές δεν υπάρχουν . Ο καθένας έχει την ιδιαιτερότητά του , τις δικές του ανάγκες και μπορούμε με τον πνευματικό μας να βρούμε τη χρυσή τομή.

Αυτό πάντως που είναι ανάγκη να ξανατονίσουμε ,είναι ότι όλη μας η ζωή πρέπει να είναι πορεία μετάνοιας, αλλά και προετοιμασίας για την θεία κοινωνία. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, να ζούμε «εν μετανοία» και με λαχτάρα για την θεία ευχαριστία. Σ’ αυτό θα μας βοηθήσει πολύ η ακολουθία της θείας μεταλήψεως, την οποία μπορούμε να διαβάζουμε , όχι μόνο την παραμονή, αλλά σταδιακά, σ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδος.

Οι ωραιότατες ευχές της θα μας βοηθούν να ζούμε το γεγονός της μετάνοιας , και θα μας προετοιμάζουν για τη συμμετοχή μας στο μυστήριο της θείας κοινωνίας . Ζώντας συνεχώς «εν μετανοία» και κοινωνώντας συχνά τα άχραντα μυστήρια , η ζωή μας αποκτάει νόημα, γίνεται πανηγύρι, γιορτή, ευφροσύνη, χαρά.

Πηγή:  Βήμα Ορθοδοξίας