Του Σπορέως.

 

 

Αρχιμανδρίτης Δημήτριος Πολιτάκης
Ιεροκήρυκας Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

---

Την περίοδο του Φθινοπώρου πραγματοποιείται η σπορά πολλών αγαθών. Αυτή η εργασία, η γεωργική, ενέπνευσε τους Πατέρες της Εκκλησίας να τοποθετήσουν την ανάγνωση της Ευαγγελικής περικοπής του Σπορέως σε Κυριακή του Οκτωβρίου, διότι βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή του εκκλησιαστικού έτους. Δηλαδή είναι ο καιρός κατάλληλος ώστε να αρχίσει η νέα σπορά και στο χώρο της Εκκλησίας μας.

Όταν ο Κύριος άρχισε να ομιλεί και να διδάσκει στους ανθρώπους την αλήθεια, χρησιμοποίησε μια ωραία παραβολή, την παραβολή του Σπορέως, στην οποία αναφέρει ότι βγήκε ένας γεωργός να σπείρει στο χωράφι του τον σπόρο του και καθώς έσπερνε, μερικοί σπόροι έπεσαν στο δρόμο όπου καταπατήθηκαν και τους έφαγαν τα πουλιά.

Άλλοι έπεσαν ανάμεσα σε αγκάθια και, όταν αυτά φύτρωσαν μαζί τους, τους έπνιξαν. Άλλοι έπεσαν στις πέτρες και, όταν φύτρωσαν, ξεράθηκαν διότι δεν υπήρχε υγρασία.

Άλλοι όμως σπόροι έπεσαν σε έδαφος γόνιμο, καλό, και φύτρωσαν και αυτοί έδωσαν έπειτα καρπό εκατό φορές περισσότερο.

Τι μας λέγει δηλαδή ο Κύριος σε αυτή την παραβολή; Κατ΄ αρχήν μας εξηγεί ότι ο σπόρος είναι ο λόγος του Θεού.

Οι σπόροι που έπεσαν στο δρόμο, είναι οι άνθρωποι εκείνοι που άκουσαν το λόγο του Θεού, όμως δυστυχώς ο διάβολος τους εξαπατά αργότερα και παίρνει αυτό τον σπόρο από την καρδιά τους, για να μην πιστέψουν και να σωθούν.

Οι σπόροι που έπεσαν στο πετρώδες έδαφος, είναι εκείνοι που, όταν ακούσουν το λόγο του Θεού, τον δέχονται με χαρά, η πίστη τους όμως δεν έχει ρίζα γι΄αυτό όταν έρθει ο καιρός της δοκιμασίας, απομακρύνονται.

Οι σπόροι που έπεσαν στ΄ αγκάθια είναι εκείνοι πού άκουσαν το λόγο, συμπορεύονται όμως με τις φροντίδες του βίου, πνίγονται από αυτές και δεν καρποφορούν.

Με το σπόρο που έπεσε στο γόνιμο έδαφος εννοούνται όλοι όσοι άκουσαν το λόγο του Θεού με διάθεση καλή και καρδιά αγαθή και τον φυλάσσουν μέσα τους και καρποφορούν με υπομονή.

«Ο Σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού ».

Αυτός ο Σπόρος είναι πνευματικός, είναι σε ποιότητα εξαίρετος, είναι καλύτερος και ανώτερος από οποιονδήποτε άλλο.

Όλες οι διδασκαλίες οι ανθρώπινες και οι θεωρίες πριν αλλά και μετά τον Χριστό, είχαν βέβαια κάποια φώτα που φώτιζαν τους ανθρώπους και άνοιγαν έστω και προσωρινά ένα δρόμο στο βαθύ σκοτάδι της ζωής τους.

Όμως αυτά τα φώτα ήταν αμυδρά και όπως μας λέγει ο ποιητής Γεώργιος Βερίτης στο ωραίο ποίημά του ... Ζητώντας το Φώς ..!

« ... Ήταν φώτα, χίλια φώτα , μα δεν ήτανε το φώς ... ». Αυτά τα ανθρώπινα φώτα δεν ήταν αποτελεσματικά και ισχυρά όπως είναι το Φώς του Χριστού, που δίνει σε όλους τη δυνατότητα να ψάλλουμε: « Είδομεν το Φώς το αληθινόν ... ».

Μας αναφέρει σε ένα από τα πράγματι ωραία κείμενά του ο Επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος: « ότι η παραβολή του Σπορέως διαπραγματεύεται το μυστήριο της Βασιλείας του Θεού και αναγγέλλει τον λόγο του Θεού. Από την ώρα που γίνεται η σπορά μέχρι την εποχή του θερισμού μεσολαβεί αρκετός χρόνος. Αυτός ο χρόνος έχει μεγάλη σημασία, γιατί φανερώνει αφ΄ενός μεν ότι ο Θεός παρέχει χρόνο στον καθένα να καλλιεργήσει στην καρδιά του τον λόγο του Θεού και να τον καταστήσει καρποφόρο, αφ΄ ετέρου δε την εσχατολογική διάσταση της παραβολής, αφού ο θερισμός είναι η εικόνα της τελικής κρίσεως και της αιώνιας Βασιλείας του Θεού.

Επίσης, το γεγονός ότι ο σπόρος σπείρεται στο έδαφος και δίνει την εντύπωση ότι χάνεται, συμβολίζει ακόμα και το γεγονός της Αναστάσεως του Κυρίου, που οδηγεί προς την κοινή Ανάσταση την εποχή του εσχατολογικού θερισμού ».

Αιώνες νωρίτερα ο ιερός Ψαλμωδός είχε αναφωνήσει : « Πόσο γλυκά είναι τα λόγια σου, Κύριε ! Είναι πιο γλυκά από ό, τι είναι το μέλι στο στόμα μου » ( Ψαλμ. 118,103). Και ο μεγάλος Απόστολος των Εθνών, ο Παύλος διεκήρυξε : « Ζών γαρ ο λόγος του Θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον και διϊκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος, αρμών τε και μυελών » ( Εβρ. 4,12 ). Είναι δηλαδή ζωντανός και δραστικός ο λόγος του Θεού. Είναι καλύτερος από κάθε δίκοπο μαχαίρι και εισχωρεί και διεισδύει στα βαθύτερα μέρη του ψυχικού και του σωματικού κόσμου του ανθρώπου ... και προσθέτει ο Ψαλμωδός Δαβίδ ( 118, 105 ) : « είναι λύχνος που φωτίζει τα βήματά μου και φώς που διαλύει τα σκοτάδια στους δρόμους της ζωής ».

Ο λόγος του Θεού έχει τέτοια δύναμη και αξία, διότι είναι προσφορά Εκείνου, που μπορούσε να λέγει : « Εγώ ειμί το Φως του κόσμου. Ο ακολουθών εμοί ου μή περιπατήσει εν τη σκοτία » ( Ιωαν. 8,12 ) και « Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η Ζωή ».

Όπως ζει ο Χριστός, έτσι ζει και ο λόγος Του, και τονίζει ο Ιερός Χρυσόστομος : « Ζή και ουκ εσβέσθη » και προσθέτει ο Βυζαντινός συγγραφέας και πεπαιδευμένος θεολόγος Ευθύμιος Ζιγαβηνός : « ... και ουχ ως ο απλός λόγος διελύθη ... ». Γι΄αυτό ποτέ δεν θα μπορέσει ο λόγος του Θεού να αντικατασταθεί από όποιο άλλο ανθρώπινο στοιχείο, εύρημα ή κατασκεύασμα.

Ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του δεν είπε τυχαία στους Μαθητές το ... πορευθέντες εις τον κόσμον άπαντα κηρύξατε το Ευαγγέλιον πάση τη κτίσει ... ( Μαρκ. 16,15 ). Τους ανέθεσε ένα έργο υψηλό και αυτό είναι η σπορά του λόγου της αληθείας και της σωτηρίας και, εύλογα διερωτάται ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του ( Ρωμ.10,14 ), ... « πως θα σωθούν οι άνθρωποι, εάν δεν πιστέψουν στο Σωτήρα και Λυτρωτή; Αλλά πως θα πιστέψουν, εάν δεν πληροφορηθούν για Εκείνον;

Και ακόμη, πως θα πληροφορηθούν, εάν δεν τους μιλήσει και δεν τους διδάξει κάποιος; ».

Εκτός από την διδαχή, απαραίτητη είναι και η μελέτη των Θείων Ρημάτων και Διδασκαλιών και αυτό είναι οργανικό μέρος μιας ζωής πνευματικής. Με τη μελέτη του θείου λόγου η ψυχή μας προοδεύει, γίνεται θεοδίδακτη και εκκλησιαστική όπως χαρακτηριστικά μας λέγει ο Άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς αλλά και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος παρομοιάζει την ανάγνωση των γραφών με τη βρώση του Πασχαλίου Αμνού.

Εκτός από τη διδαχή και τη μελέτη του θείου λόγου, βασική σημασία έχει και η ποιότητα του εδάφους της ψυχής. Όταν το έδαφος είναι πετρώδες ή ακανθώδες άνευ απαραίτητης υγρασίας ή γεμάτο από σκληρά αγκάθια και φρικτά ζιζάνια, το χωράφι δεν έχει τη δυνατότητα να προσφέρει την ποθούμενη καρποφορία.

Έτσι ακριβώς και η ψυχή του ανθρώπου οφείλει να είναι καθαρή και γόνιμη. Να μην είναι αδρανής ή αδιάφορη ή κυριευμένη με στοιχεία δύστροπα, με πάθη και με μέριμνες που εμποδίζουν την καλή καρποφορία και σαπίζουν τον καρπό.

Γι΄αυτό ας φροντίσουμε κατάλληλα! Και όταν αυτό επιτευχθεί, να είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός θα παράσχει πλούσια και καλή καρποφορία.

Η παραβολή του Σπορέως μας αναφέρει πως μόνο η αγαθή γη έδωσε « εκατονταπλασίονα καρπόν ». Ας γίνουμε λοιπόν κι εμείς « γη αγαθή » , για να ευλογήσει ο Κύριος και να απολαύσει ο καθένας την ποθούμενη καλή και πλούσια καρποφορία, την πνευματική, του λόγου του Θεού και ας προσευχόμαστε διαρκώς ώστε να γίνουμε ποιητές του λόγου και όχι μόνο απλοί ακροατές.

 

Πηγή:  romfea.gr