Η αγιότητα είναι ένα τεράστιο μέγεθος, το οποίο πρέπει να δούμε με σοβαρότητα.

 

 

Είναι αυτό το μέγεθος που προέβλεψε τα γεγονότα τα οποία συντελούνται τώρα και οφείλω να πω ότι τόσον οι σύγχρονοι πολιτικοί, αλλά και εμείς οι αρχιερείς, οι κληρικοί και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί δεν έχουμε δώσει τη δέουσα σημασία σ᾿ αυτή τούτη την αγιότητα.
Δεν μπορεί ο 20ος αιώνας να γέννησε έναν άγιο Νεκτάριο, έναν άγιο Νικόλαο Πλανά, έναν άγιο Σιλουανό Αθωνίτη, την αγία Σοφία της Κλεισούρας την Ασκήτρια, τον άγιο Νικηφόρο τον λεπρό, τον άγιο Άνθιμο, τον συμπατριώτη μας άγιο Φιλούμενο τον εξ Ορούντης ορμώμενο της Κύπρου που εορτάσαμε πριν λίγες μέρες, τον άγιο Πορφύριο, τον άγιο Παΐσιο, τον άγιο Ιάκωβο τον με «συγχωρείτε», τον άγιο γέροντα Ευμένιο. 

Και πολλούς άλλους που έζησαν στα ευλογημένα χώματα του Ελληνισμού, χώρια οι Ρώσοι, οι Ρουμάνοι, οι Σέρβοι, οι Βούλγαροι και σε όλη την οικουμένη σύγχρονοι άγιοι του 20ου αιώνα που έχει γεννήσει η Ορθόδοξη Εκκλησία, και εμείς να αγνοούμε την καθημερινότητά τους…
Και να νομίζουμε ότι με το να μιλάμε γι’ αυτούς λέγοντας χαριτωμένες ιστορίες κάναμε το καθήκον μας, και δεν αφορά την καθημερινότητά μας η αγιότητα του Πορφύριου, του Παΐσιου, του Ιάκωβου και του αγίου Νεκταρίου!