Πριν λίγο καιρό σε μια αίθουσα του σινεμά, στην οθόνη, πριν ξεκινήσει η ταινία, εμφανίστηκε ένας ανεμιστήρας οροφής σε λειτουργία. Και γύριζε γύριζε, γύριζε βασανιστικά για πάνω από 10 λεπτά.
Οι θεατές άρχισαν να νευριάζουν, να ζητάνε εξηγήσεις και να συζητούν μεταξύ τους πόσο μονότονο ήταν όλο αυτό και ότι τους σπαταλούσε τον πολύτιμο χρόνο.
Εκεί που τα αίματα είχαν ανάψει για τα καλά στην αίθουσα, φεύγει από το πλάνο η σκηνή με τον ανεμιστήρα και προβάλλει το εξής μήνυμα:
«Ουτε δέκα λεπτά δεν άντεξες να βλέπεις αυτή την σκηνή. Είναι όμως όλα όσα βλέπει ένα παιδί με τετραπληγία, καθηλωμένο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου σχεδόν ολόκληρη την ζωή του. Να είσαι πάντοτε ευγνώμον για όσα έχεις, να μην παραπονιέται για την ζωή σου και που και που να δίνεις ελεημοσύνη και σημασία σε όσους το έχουν ανάγκη»
Οι περισσότεροι στην αίθουσα βούρκωσαν και με δυσκολία έπνιγαν τα δάκρυα τους να μην φανούν…
Αυτό συμβαίνει τις περισσότερες φορές και σε μας. Η «μιζερη»
ρουτινιασμένη ζωή που νομίζουμε ότι έχουμε, είναι ότι ονειρεύονται
χιλιάδες άλλοι άνθρωποι στον κόσμο, οι οποίοι προφανώς δεν έχουν μια
στέγη, μια δουλειά, ένα πιάτο φαγητό, μια οικογένεια και την υγεία τους…
Να
έχουμε λοιπόν πάντοτε ευγνωμοσύνη για όσα έχουμε και να λέμε σε κάθε
ευκαιρία «Δόξα τω Θεώ» που είμαστε τόσο ευλογημένοι. Αμήν
Αντρέας Χατζηαντώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου