Η Ανάσταση του Χριστού ως Σημείο Αμφιλεγόμενο, σε έναν Πολιτισμό που "Ὀζει"

  

 

Στην καρδιά της χριστιανικής πίστεως πάλλεται ένα γεγονός που δεν μπορεί να ερμηνευθεί απλώς ως θρησκευτική παράδοση ή θεολογική παραδοξολογία: η Ανάσταση του Χριστού.
Είναι το μυστήριο που υπερβαίνει κάθε λογική, το «σκάνδαλον» και η «μωρία» κατά τον Απόστολο Παύλο, που ανατρέπει τα θεμέλια της ανθρώπινης βεβαιότητας περί του θανάτου ως τελικού ορίου. Κι όμως, μέσα στην μετανεωτερική μας θολότητα, η Ανάσταση δεν προβάλλεται ως ελπίδα, αλλά ως αίνιγμα.
Ως αμφιλεγόμενο σύμβολο σε μια εποχή που αποδομεί κάθε βεβαιότητα, που αηδιάζει μπροστά στην έννοια του απόλυτου, και εν τέλει… «ὀζει».
Δεν πρόκειται απλώς για πολιτισμική παρακμή, αλλά για πνευματική σήψη.
Έναν πολιτισμό που διατείνεται πως είναι μετα-χριστιανικός, αλλά στην ουσία είναι βαθιά ανίκανος να κατανοήσει την υπαρξιακή ρίζα του χριστιανισμού.
Ο θάνατος, που για αιώνες νοηματοδοτούνταν από την προσδοκία της Ανάστασης, σήμερα γίνεται απλώς το βιολογικό τέλος.
Η έννοια του πένθους αντικαθίσταται από την εμπορική διαχείριση της απώλειας, κι η ανάμνηση του αιωνίου απουσιάζει από τη συλλογική φαντασία.
Ένας κόσμος που έμαθε να ζει στην επιφάνεια δεν μπορεί να αντέξει το βάθος του μυστηρίου.
Η Ανάσταση προϋποθέτει πόνο, θάνατο, ταπείνωση, εκούσια κατάβαση στον Άδη, έννοιες ξένες προς το σύγχρονο φαντασιακό.
Στην εποχή των ρηχών συναισθημάτων και της ατέρμονης κατανάλωσης, το μήνυμα της Σταύρωσης και της Ανάστασης ηχεί σχεδόν απειλητικά.
Ο Χριστός δεν θριαμβεύει, μα "παραδίδεται".
Δεν σώζει δια της ισχύος, αλλά δια της αγάπης Του μέχρι τέλους.

Αυτή η ριζική αντιστροφή των αξιών δεν χωρά στον πολιτισμό του ατομικισμού, της αυτοθέωσης και της επιλεκτικής ευσέβειας.
Σε τούτον τον κόσμο που «ὀζει», όχι τόσο από τα λάθη, όσο από τη λήθη, η Ανάσταση γίνεται πρόκληση.
Μια υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος δεν είναι απλώς ένα σύνολο βιολογικών λειτουργιών, αλλά οντολογικά προορισμένος για την αιωνιότητα.
Η πίστη στην Ανάσταση δεν είναι διαφυγή από την πραγματικότητα, αλλά η πιο τολμηρή κατάφαση στη δυνατότητα της μεταμόρφωσης του κόσμου. Είναι η ελπίδα όχι ενός παραδείσου φυγής, αλλά της έσχατης δικαιοσύνης, της αποκατάστασης των πάντων μέσα στη Χάρη.
Η σήψη του κόσμου, λοιπόν, δεν ακυρώνει την Ανάσταση, αντιθέτως την καθιστά, δραματικά επίκαιρη.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος χάνει τον εαυτό του μέσα σε είδωλα και απομιμήσεις νοήματος, τόσο πιο καθαρά ακούγεται η σιωπηλή φωνή του Αναστημένου.
Μια φωνή που δεν κραυγάζει από τις ταράτσες της εξουσίας, αλλά μιλά στις ρωγμές της καρδιάς, εκεί όπου το φώς γεννιέται μέσα από το σκοτάδι.
Η Ανάσταση δεν είναι ιδεολογία, είναι εμπειρία. Δεν είναι φιλοσοφικό επιχείρημα, αλλά βίωμα μεταμορφωτικό και γι’ αυτό ακριβώς, παραμένει αμφιλεγόμενη, γιατί δεν προσφέρεται ως αντικείμενο ανάλυσης, αλλά ως πρόκληση ύπαρξης.
Ίσως τελικά, η αμφισβήτησή της να μην είναι ένδειξη απιστίας, αλλά κραυγή ενός κόσμου που διψά γι’ αυτή χωρίς να το γνωρίζει.
Όπως το σώμα που οσμίζεται τη σήψη του, πριν συνειδητοποιήσει την ανάγκη της ίασης.