Για τον άγιο Παντελεήμονα.

  

Παιδί με όνομα βαρύ. Παντολέων τον φώναζαν.
Μεγάλωσε με πίστη και αγάπη από την καρδιά της μητέρας του
και από τον πόνο των ανθρώπων.

Όταν γνώρισε Εκείνον, όλα άλλαξαν.
Το όνομα. Η ζωή. Η αποστολή του.
Έγινε γιατρός με χέρια που θεράπευαν
και με ψυχή που δεν ζητούσε αντάλλαγμα.
Τον κάλεσαν στα παλάτια.
Τον φθόνησαν. Τον πρόδωσαν.
Τον βασάνισαν.

Τον έδεσαν, τον έριξαν στη φωτιά, τον πέταξαν στα θηρία.
Και δεν έσβησε, δε σώπασε.
Γιάτρευε με επιστήμη και Χριστό. Δεν ζήτησε τιμές.
Δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του.
Άφησε πίσω του μια διαδρομή που δεν μετριέται με βραβεία,
αλλά με πληγές που θεραπεύτηκαν.

Και κάθε φορά που κάποιος σκύβει με αγάπη πάνω στον πόνο,
κάθε φορά που η πίστη γίνεται πράξη χωρίς αντάλλαγμα,
εκεί, κάπου αθόρυβα, περνάει και χαριτώνει ο Παντελεήμονας.

(27 Ιουλίου – Άγιος Παντελεήμονας)