Πνευματικος πατέρας ή ψυχολόγος;

Η πιο μεγάλη παγίδα για τους πνευματικούς πατέρες είναι να μετατραπούν σε ψυχολόγους. Να προσπαθούν δηλαδή να κάνουν τον άλλον να αισθανθεί καλά. Να προσπαθούν να τον θεραπεύσουν σε ψυχολογικό επίπεδο και όχι σε πνευματικό.
Είναι μεγάλη παγίδα. Ο πνευματικός πατέρας δεν θα πρέπει να γίνει το συναισθηματικό μας δεκανίκι. Χρειάζεται διάκριση και προσοχή και από μέρους του πνευματικού πατρός αλλά και του πνευματικού τέκνου.
---------------------------------
Ο πνευματικός πατέρας καλείται να φανερώσει στο πνευματικό του τέκνο την Αλήθεια, δηλαδή τον Χριστό, να το συνδέσει μαζί Του. Αυτό μπορεί να είναι επώδυνο για το πνευματικό τέκνο. Όμως όπως ο χειρουργός δεν διστάζει να κάνει επίπονες τομές στον ασθενή για να τον σώσει έτσι και ο πνευματικός ιατρός χρειάζεται κάποιες φορές να γίνει αυστηρός και να φανεί στα μάτια του πνευματικού ασθενή "κακός" ώστε να τον σώσει από τον αιώνιο θάνατο.
---------------------------------
Δυστυχώς οι χριστιανοί ψάχνουν πνευματικούς πατέρες που θα τους αναπαύσουν συναισθηματικά και όχι που θα τους ωφελήσουν πνευματικά· ψάχνουν πνευματικά βιβλία που θα τους ηρεμήσουν και όχι που θα τους προβληματίσουν, που θα τους ξυπνήσουν. Ψάχνουν κληρικούς στα μέτρα τους...
---------------------------------
Είναι απλά τα πράγματα αδελφοί μου. Θέλουμε Χριστό ή μόνο να είμαστε καλά; Θέλουμε Χριστό ή μόνο λύση στα προβλήματά μας; Ξεκάθαρα πράγματα. Ο Λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος. Μας καλεί ο Κύριος να τον ακολουθήσουμε. Αυτό όμως για να γίνει χρειάζεται να ξεβολευτούμε, να ζοριστούμε, να ματώσουμε γι'Αυτόν. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουμε στην εξομολόγηση και να ψάχνουμε μόνο λόγους παρηγοριάς και δικαίωσης από τον πνευματικό μας. Στο μέγα Μυστήριο της Εξομολογήσεως πάμε να ταπεινωθούμε, πάμε να δείξουμε τις πληγές μας, πάμε να ομολογήσουμε την αλήθεια για τον εαυτό μας, για το χάλι μας. Πάμε με μετάνοια και όχι επειδή δεν είμαστε καλά συναισθηματικά ή επειδή θέλουμε να κοινωνήσουμε!
---------------------------------
Ο πνευματικός μας πατέρας λοιπόν μπορεί να μας μαλώσει, θα μας συμβουλέψει, θα μας καθοδηγήσει όχι για να αναπαυτούμε αλλά για να αγιάσουμε. Τώρα από κει και πέρα εάν θέλουμε τον ακούμε εάν δεν θέλουμε είμαστε υπεύθυνοι για την επιλογή μας. Με το ζόρι τίποτα δεν γίνεται.

---------------------------------
Μεγάλης σημασίας είναι να καταλάβουμε επιτέλους και εμείς οι πνευματικοί πατέρες ότι δεν προσφέρουμε θεάρεστη διακονία εάν απλά "αναπαύουμε" τους ανθρώπους. Το θέμα νομίζω δεν είναι να "αναπαύουμε" αυτούς που έρχονται στο πετραχήλι μας αλλά να τους οδηγούμε στον Χριστό. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να μην έχουμε πολλά πνευματικά τέκνα. Μα το ζητούμενο δεν είναι να έχουμε πολλούς κάτω από την καθοδήγησή μας (και να τρέφουμε την φιλαυτία μας) αλλά αυτούς που πήρανε την ζωή τους στα σοβαρά και υπεύθυνα θέλουνε να ζήσουνε τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής τους με μετάνοια.
---------------------------------
Μεγάλης σημασίας όμως είναι να καταλάβουμε αγαπητοί μου αδελφοί -και ως πνευματικά τέκνα που είμαστε- ότι ο πνευματικός πατέρας που μόνοι μας διαλέξαμε όταν μας μιλά, όταν μας συμβουλεύει, όταν μας καθοδηγεί, μιλά ο ίδιος ο Θεός. Εάν δεν εμπιστευόμαστε τον πνευματικό μας πατέρα δεν έχει νόημα να πάμε σ'αυτόν. Μάλλον καλύτερα...εάν δεν εμπιστευόμαστε τον Θεό δεν έχει νόημα να προσέλθουμε στο Μυστήριο!
---------------------------------
Πάλι κάποιοι θα γράψετε ως σχόλιο (σας προλαβαίνω) ότι υπάρχουν και αδιάκριτοι πνευματικοί και πνευματικοί που κάνανε λάθος και πήρανε στο λαιμό τους ανθρώπους κτλ. Σίγουρα μπορεί να υπάρχουν και τέτοιοι πνευματικοί. Όμως αδελφοί μου, μόνοι σας πήγατε και διαλέξατε ως πνευματικό σας αυτόν τον άνθρωπο. Φέρετε μεγάλη ευθύνη. Τις πιο πολλές φορές όμως -λόγω προσωπικής εμπειρίας από ανθρώπους που ήρθαν στο πετραχήλι μου απορρίπτοντας τους παλαιούς πνευματικούς τους- διαπίστωσα ότι τελικά ο πρώην πνευματικός τους πατέρας δεν έκανε κάτι λάθος, ούτε είπε κάτι λάθος. Τους είπε την αλήθεια, τους έδειξε την Αλήθεια. Ίσως ο τρόπος του δεν ήταν ο ιδανικός. Το θέμα όμως ήταν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουνε την ταπείνωση να δεχτούν την αλήθεια για τις επιλογές της ζωής τους, ούτε την υπακοή για να ακολουθήσουν τον τρόπο της Εκκλησίας. Και γι'αυτό εύκολα ρίχνουν την ευθύνη στον πνευματικό τους πατέρα και αμνηστεύουν τον εαυτούλη τους. Τις περισσότερες φορές γίνεται κάτι τέτοιο διότι τα πρωταρχικά κίνητρα εύρεσης πνευματικού πατρός δεν είναι -όπως είπαμε και παραπάνω- να μας οδηγήσει στο Χριστό αλλά να μας "αναπαύσει". Όταν λοιπόν παύει να μας "αναπαύει" τότε χαρακτηρίζεται αδιάκριτος, κακός, εμπαθής, ακατάλληλος κτλ.
---------------------------------
Όταν υπάρχει ταπείνωση και αίσθηση της αμαρτωλότητάς μας θα πάμε στην εξομολόγηση και θα καταθέσουμε την αμαρτία μας. Ούτε άλλες κουβέντες θα λέμε, ούτε "ιστορίες για αγρίους". Γιατί οι "ιστορίες για αγρίους" που ακούμε συνεχώς -δυστυχώς- μέσα στο εξομολογητήριο αποδεικνύουν ότι ούτε ιστορίες για αγίους θέλουνε να ακούσουν οι άνθρωποι, ούτε να προσπαθήσουνε να τις κάνουνε πράξη στην ζωή τους.
---------------------------------
Ας πάρουμε λοιπόν στα σοβαρά την ζωή μας, τη σωτηρία μας. Ας πάρουμε σοβαρά το μέγα Μυστήριο της Εξομολογήσεως και γενικότερα όλα τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας. Ας πάρουμε σοβαρά τις νουθεσίες του πνευματικού μας πατρός που δεν θέλει απλά το καλό μας, αλλά θέλει την σωτηρία μας. Φέρει πνευματική ευθύνη για εμάς. Ο πνευματικός μας πατέρας θα δώσει λόγο για εμάς στον Κύριο. Και γι'αυτό ένα περισσότερο αγωνιά για την πνευματική μας κατάσταση. Έκανε ότι μπορούσε για να μας ξυπνήσει; Μας είπε την αλήθεια; Προσπάθησε να μας θεραπεύσει; Εάν ναι, τότε δεν θα κατακριθεί. Από εκεί και πέρα ο καθένας μας θα δώσει λόγο στον Θεό κατά πόσο υπάκουσε τον πνευματικό του πατέρα, κατά πόσο προσπάθησε να εφαρμόσει τις συμβουλές του, κατά πόσο προσπάθησε να ζήσει με τον τρόπο ζωής που προτείνει η Εκκλησία του Χριστού.