Αχ βρε γιαγια....

Ήρθε η μυρωδιά σου από εκείνο το μαύρο το κεφαλομάντηλο, το καλοδιπλωμένο, ακριβό ενθύμιο φυλαγμένο στο ξυλομπάουλο με τις θύμησες, που είχα χρόνια να τ' αγγίξω. 

Το κράτησα για λίγο..... Και σε είδα ξανά. 

Ν' ανηφορίζεις αγκομαχώντας τις γιδόστρατες φορτωμένη με της ζωής σου τον τίμιο κόπο. 

Σε είδα να περπατάς μερόνυχτα για μια χούφτα αλεύρι, με καθάριο το βλέμμα στο ρυτιδιασμένο σου πρόσωπο. 

Σε είδα χάραμα στο υπαίθριο πέτρινο κουζινάκι σου να σκαλίζεις τη φωτιά για το ψωμί της μέρας, για όλους μας. 

Πάνω από μια σκάφη να λευκαίνεις τη φροντίδα. 

Στο ξεροχώραφο, σκυφτή με το τσαπί, να ανοίγεις αυλάκι με τα ροζιασμένα σου χέρια που γίνηκαν τρυφερή αγκαλιά κι ανάστησαν παιδιά κι εγγόνια. 

Ζεστάθηκα με το μάλλινο φανελάκι της ρόκας σου. 

Σε είδα σε μια ροδιά στον κήπο που εσύ την είχες φυτέψει. 

Σε είδα σε εκείνο το αγαπημένο κέντημα που μένει έτσι ακόμα κατάλευκο στο ίδιο σημείο. 

Σ' ένα κιτρινισμένο γράμμα από τη ξενιτιά.
Σε είδα στα πετρωμένα τα χωριά να κρατάς την Ελλάδα ζαλίγκα στην κυρτωμένη ράχη σου!