Το πρόσωπο της Παναγίας.

π. Λίβυος

Ποτέ δεν προσπάθησα να προσεγγίσω την Παναγία μέσα από θεολογικές διατυπώσεις και συλλογισμούς. 

Έχει τα δίκια του ο Ζουμπουλάκης, όταν λέει ότι πολλές φορές οι θεολογικές σχολαστικές συζητήσεις έχουν τόσο ενδιαφέρον όσο και οι ταξινομήσεις της εντομολογίας. 

Μοιάζει αντιφατικό, από την μια πλευρά να μιλάμε για το μυστήριο και το άφατο του Θεού και από την άλλη να βάζουμε ότι πιο ορθολογικό εργαλείο υπάρχει ώστε να αποδείξουμε ή να τεκμηριώσουμε την ύπαρξη του. 

Ο Θεός θα παραμένει πάντα αποκαλυπτόμενο μυστήριο γι αυτούς που τον ποθούν.
Έτσι και το πρόσωπο της Παναγίας προσεγγίζεται δια της πίστεως ως πράξης ελευθερίας από τον καταναγκασμό και την ψευδαίσθηση του νου και των αισθήσεων.

Δηλαδή μπαίνεις στο ναό, την κοιτάς σε κοιτάει και εκεί τελειώνουν όλα. Δίχως βιβλία και παραπομπές. 

Σε κατακλύζει η παρουσία της. Εκεί τι σκέψεις να κάνεις και τι λόγια να πεις; 

Όχι μόνο είναι περιττά αλλά δεν τα χρειάζεσαι, δεν σου βγαίνουν καν. 

Μονάχα η σιωπή περιγράφει την εμπειρία της έντονης παρουσίας της Παναγίας. Άλλωστε κατά τους πατέρες της εκκλησίας, τον Θεό τον γνωρίζει η ανθρώπινη καρδιά, αυτό το βαθύ εσωτερικό κομμάτι της ύπαρξης, που μένει ανέγγιχτο, αθώο και αγαθό, το πιο ειλικρινές και παρθένο σημείο μας, όπου οι άνεμοι του κακού δεν το χτυπάνε. 

Με αυτό γευόμαστε τον Θεό, την Παναγία, τους Αγίους, εκείνο που δεν φαίνεται μα είναι αενάως παρόν. Ας θυμηθούμε τα λόγια της Αλεπούς, στο Μικρό Πρίγκηπα, «Και τώρα να το μυστικό μου. Είναι απλό. Μόνο με την καρδιά μπορείς να δεις καθαρά. Το ουσιώδες είναι αόρατο στο μάτι.»…..