Σχόλια στον Απόστολο της Κυριακής {Κυριακή Ε΄ Νηστειών)

Ψηλάφηση της αυθεντικής εξουσίας

                                                           «Εαυτόν προσήνεγκενάμωμον τω Θεώ»

Η κατανυκτική περίοδος της Μεγάλης Τεσσαρακοστής οδεύει προς το τέλος της. Ήδη η ευαγγελική περικοπή της ημέρας μάς εισάγει στα Πάθη των αγίων ημερών και μάλιστα με τον ξεκάθαρο λόγο που κάνει ο ίδιος ο Χριστός. 

Είναι στην ουσία ένας πνευματικός οδοδείκτης, τον οποίο καλείται ν’ ακολουθήσει ο άνθρωπος για να εγκολπωθεί τα βαθύτερα μηνύματα και νοήματα των γεγονότων της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας. 

Στη χρονική αυτή στιγμή αποκτά τη δική της σημασία η προβολή από την Εκκλησία της μνήμης μιας αγίας γυναίκας, της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας, η οποία μετά την καταβαράθρωσή της και τη βύθισή της στο βούρκο της ασωτίας, γνώρισε μια σωτήρια πορεία τελείωσης στην άσκηση και αφού η μετάνοιά της, έγινε τρόπος και υπόδειγμα ζωής.

Πρωτοκαθεδρίες

Ο Κύριος όταν προέλεγε το Πάθος του επιδίωκε ακριβώς να προετοιμάσει τους μαθητές του για να κατανοήσουν τα γεγονότα που θα επακολουθούσαν. Ήθελε ακριβώς να συνοδοιπορήσουν μαζί του στο Πάθος, με την καρδιά και την ψυχή τους, όπως άλλωστε αρμόζει στον καθένα που θέλει να είναι πραγματικός μαθητής του. Ωστόσο, οι μαθητές φαίνεται ότι επέμεναν να ζουν στο δικό τους κόσμο. 

Εκείνο των προσωπικών και εφήμερων φιλοδοξιών. Μέσα από τις δικές τους στενές αντιλήψεις ήθελαν να αντικρίζουν τον Χριστό ν’ ανεβαίνει στα Ιεροσόλυμα, περισσότερο ως ένας εγκόσμιος βασιλιάς, χωρίς να είναι σε θέση να κατανοήσουν το βάθος της σωτηριολογικής του πορείας. Γι’ αυτό και τους βλέπουμε να διεκδικούν θέσεις και αξιώματα.  Αντί της διακονίας στο παράδειγμα του Διδασκάλου τους, εκείνοι ζητούσαν εξουσία και πρωτοκαθεδρίες.

Η εξουσία ως διακονία

Τα πρωτεία εξουσίας που επιδίωκαν οι μαθητές, στην προοπτική της αγάπης του Χριστού προσλαμβάνουν ένα διαφορετικό νόημα και περιεχόμενο. Δεν έχουν την έννοια της επιβολής και της προβολής, αλλά της προσφοράς, της θυσίας και της διακονίας. Δεν χαρίζονται αλλά τα αποκτούν όσοι αποδέχονται και ανταποκρίνονται στην προσφερόμενη αγάπη του Θεού και αφήνουν διάφανη την ύπαρξή τους για να πλημμυρίζει από την χάρη που ο ίδιος προσφέρει. 

Μάλιστα προχωρεί για να υποδείξει στους μαθητές του αλλά και στον καθένα μας ότι «όποιος θέλει να γίνει μεγάλος, να είναι ο υπηρέτης των άλλων και όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι ο δούλος των άλλων». Πραγματικά, όταν ο άνθρωπος στη ζωή του υπηρετεί και διακονεί τους άλλους τότε μεταβάλλει την ύπαρξή του σε δοχείο της αγάπης και της χάριτος του Θεού. Με αυτό τον τρόπο αφήνει τον εαυτό του να ανυψωθεί στα πιο ευγενή πρωτεία. Το ισχυρό παράδειγμα δίνει ο ίδιος ο Κύριος, ο οποίος «ουκ ήλθε διακονηθήναι, αλλά διακονήσαι, και δούναι την ψυχήν αυτού λύτρον αντί πολλών». Η διακονία δεν φαντάζει πλέον ως κάτι το αφηρημένο, αλλά αποκαλύπτεται ως αγάπη στην πιο αυθεντική της μορφή. Άλλωστε, η φανέρωση του Θεού στον κόσμο, δομείται στη θυσία του «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας».

Η θυσία του Κυρίου

Στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, ο απόστολος Παύλος κάνει λόγο για το αίμα του Χριστού που μάς καθαρίζει τη συνείδηση από τα νεκρά έργα του νόμου και μάς καθιστά ικανούς να λατρεύουμε σωστά το ζωντανό Θεό (Εβρ. 9,14). Όλες οι ευεργεσίες που μάς προσφέρει η αγάπη του Κυρίου και που καρπούμεθα από την χάρη και το πλούσιο έλεός του, έχουν σαν αστείρευτη πηγή την Θυσία του Χριστού. «Εαυτόν προσήνεγκενάμωμον τω Θεώ», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Παύλος στην περικοπή που ακούσαμε σήμερα.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Χριστός προσφέρει τον εαυτό του όχι μόνο «εις άφεσιν αμαρτιών», αλλά ακόμα περισσότερο για να μας καταστήσει κοινωνούς της δόξας του. Για να μάς δοξάσει. Προσφέρει θυσία τον εαυτό του για χάριν της Εκκλησίας, για να την καθαγιάσει και να την καταστήσει αγία, ένδοξη και άσπιλη. Σαρκώθηκε με τη δική του θέληση και από την υπερβολική του αγαθότητα. Το κάνει αυτό μόνο και μόνο για να δει το πλάσμα του να ανορθώνεται και ν’ αποκτά την παλαιά του αίγλη. Θυσιάζεται με την θέλησή του, χωρίς όρους και ανταλλάγματα. Καθιστά τον εαυτό του υπόδειγμα ανιδιοτελούς αγάπης. Πορεύεται εκουσίως την οδό του μαρτυρίου.

Ανάλογη θα πρέπει να είναι και η ανταπόκριση του ανθρώπου. Με τη θέλησή του θα πρέπει να αναλαμβάνει τον πνευματικό του αγώνα, χωρίς οποιουσδήποτε γογγυσμούς και μεμψιμοιρίες. Θα πρέπει σ’ όλη αυτή την ευλογημένη πορεία του να αισθάνεται μια πνευματική αρχοντιά, γιατί μπορεί να καταξιώνεται να γίνεται μέτοχος και κοινωνός του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, στο Ευχαριστιακό Δείπνο, που συνιστά την πεμπτουσία της πνευματικής ζωής. Η ένωση του με τον Χριστό και τους συνανθρώπους του τον απογειώνει σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη και τον καθιστά μέτοχο της αιώνιας ζωής. Υπερβαίνεται έτσι ο έσχατος εχθρός που είναι ο θάνατος και γεύεται την δόξα της αιώνιας Βασιλείας του Κυρίου.

Αγαπητοί αδελφοί, η αγάπη του Χριστού μάς δείχνει ένα νέο τρόπο και δρόμο ζωής. Η όποια φιλοδοξία γι’ ανάδειξη του ανθρώπου, περνά μέσα από το δρόμο της θυσίας και της διακονίας. Η προσφορά της αγάπης ανεβάζει τον άνθρωπο και τον αναδεικνύει στην απόλυτη πνευματική αρχοντιά του. Στην τροχιά αυτή, η αγάπη που απορρέει από τη σταυρική θυσία, προσκαλεί τον άνθρωπο να βιώσει τη μετάνοια για ν’ ανακαλύψει και να ψηλαφήσει τον αυθεντικό εαυτό του. Το παράδειγμα της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας που τιμά σήμερα η Εκκλησία, δείχνει ότι όσο κι αν έχουμε ξεπέσει στη ζωή, η αγάπη του Χριστού μάς κυνηγά και μάς προσκαλεί για να μάς ανεβάσει ψηλά. Σε πρωτοκαθεδρίες που δεν έχουν να κάνουν με τις αρχές του κόσμου τούτου, αλλά με τους πιο σταθερούς και αιώνιους προσανατολισμούς.

Χριστάκης Ευσταθίου, θεολόγος

Πηγή:  Εκκλησία της Κύπρου