Κάτι το οποίο κάνουμε πραγματικότητα στην Ενορία μας, είναι η ενότητα των μελών της, η ενότητα των ενοριτών μας, η αίσθηση της οικογένειας και της κοινότητας.Και αυτό μέσα από την λατρεία, τον προσωπικό μας αγιασμό αλλά και μέσα από τις διάφορες δράσεις που μας δίνουν την δυνατότητα της χαράς και της κοινής συνάντησης.
Μία τέτοια ευκαιρία διοργανώνει η Ενορία μας την Κυριακή 23 Ιουνίου το βράδυ.
Συγκεκριμένα την 3η Ενοριακή Αγάπη-Συνεστίαση για τους ενορίτες μας. Μία ακόμη ευκαιρία για να συσφίξουμε τους ενοριακούς δεσμούς και να χαρούμε στην ομορφιά της Εκκλησίας που ενώνει τους ανθρώπους.
Η 3η Ενοριακή Αγάπη-Συνεστίαση θα πραγματοποιηθεί στον ανακαινισμένο χώρο εκδηλώσεων του Ιερού Ναού, πίσω από το Ιερό Βήμα.
Αγάπες: Ήταν τα δείπνα (γεύματα) των πρώτων χριστιανών.
Aγάπες ονομάζονταν οι κοινές εστιάσεις οι οποίες τελούνταν στις Χριστιανικές κοινότητες από τον πρώτο αιώνα. Οι αγάπες αρχικά τελούνταν μαζί με τη Θεία Ευχαριστία, ενώ από τον 2ο αιώνα αποχωρίστηκαν από το ευχαριστιακό γεγονός, λόγω καταχρήσεων που παρατηρήθηκαν. Παρότι οι αγάπες αποχωρίστηκαν από την Θεία Ευχαριστία διατήρησαν κάποια εξωτερικά στοιχεία, όπως την «κλάση» του άρτου ή την «ευλογία» του ποτηρίου. Κάθε μέρα μαζεύονταν στον Ναό των Ιεροσολύμων για να ακούσουν το κήρυγμα των Αποστόλων και για να προσευχηθούν.Κάθε βράδυ μαζεύονταν σε σπίτια,έτρωγαν με απλότητα το δείπνο τους(Αγάπες)και τελούσαν την Θεία Ευχαριστία.
Τελούνταν κατά την εσπερινή σύναξη της Κυριακής ή και άλλες ημέρες τις οποίες η κοινότητα αποφάσιζε. Τελείτο αρχικά σε οικίες κυρίως κληρικών, ενώ με το πέρασμα των ετών πραγματοποιούνταν και σε ναούς. Ο Τερτυλλιανός στα συγγράματά του εξυμνούσε τις αγάπες οι οποίες «τόνωναν την ευσέβεια των πιστών και ενίσχυαν του φτωχούς». Η συνεστίαση άρχιζε με κοινή προσευχή, ενώ η παρουσία εδεσμάτων ήταν περιορισμένη αφού υπήρχε έντονη η αίσθηση της παρουσίας του Θεού. Προ της λήξεως της εστίασης ο κάθε πιστός απήγγειλε κάποιο ύμνο από την Αγία Γραφή ή δικής του σύνθεσης. Ο εκφυλισμός των αγαπών κατά τον 2ο αιώνα αρχίζει να διαφαίνεται στη γραμματεία του Κλήμη Αλεξανδρέα ο οποίος αναφέρει ότι είχαν κατέλθει σε «δειπνάρια τίνα κνίσσης και ζωμών αποπνέοντα...την αγάπην την ηγιασμένην καθιδρίοις και ζωμού ρύσει καθυβρίζοντα».[1] Εν τέλει οι αγάπες συνδέθηκαν με την οργανομένη μέριμνα της κοινότητας υπέρ των πτωχών, και συνδέθηκε με τον καιρό με φιλανθρωπικό έργο, χάνοντας όμως την αυστηρή πνευματική βάση με αποτέλεσμα με το πέρασμα των ετών να καταργηθούν. Τελικά σύνοδος της Λαοδικείας το 397 μ.Χ. απαγόρευσε τις αγάπες. Σήμερα «αγάπη» αποκαλείται η λειτουργία της ημέρας του Πάσχα από την ορθόδοξη εκκλησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου