Η φωνή της ψυχής, η φωνή του Θεού.

π. Λίβυος

Έρχονται λοιπόν στιγμές που ότι υπάρχει μέσα σου χρόνια μπαζωμένο και παρατεταμένο εκρήγνυται. Λάβα καυτή κατακαίει την συμβατικότητα και απολιθώνει τις νόθες στιγμές που έζησες. 

Η καρδιά σου γονυπετής ικέτης προσέρχεται στην θύρα της συνείδησης σου και παρακλητικά φωνάζει, «σταμάτα να με φιμώνεις.. Πάψε να με αγνοείς.. Άκουσε με..».

Η ψυχή σου βοά, «σταμάτα να ζεις την ζωή κάποιου άλλου. Ζήσε την δική σου..».

Είναι τότε που εισερχόμενος στον Άδη της υπάρξεως σου ακούς ηχηρά την φωνή του Χριστού «ητω δε υμών το ναι ναι και το ου ου…».
Αυτό δεν είναι ανώδυνο, ούτε ανέξοδο. 

Είναι επίπονο και μαρτυρικό. Αλλά συγχρόνως όμορφο και ουσιαστικό. Λυτρωτικό και βαθιά θεραπευτικό.
                                                                                                 (από το βιβλίο μου «Όλα είναι δρόμος…»)