Ο νυν ηγούμενος της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ στην Εύβοια, Γαβριήλ, μιλά για τον Οσιο προκάτοχό του Κύριλλο, τον κατά κόσμον Κωνσταντίνο Γεραντώνη, ο οποίος γνώριζε τον Αγιο και μάλιστα συνδιακονούσαν επί μία 20ετία
Σάββατο του Ακαθίστου του 2012 (ημερολογιακά ήταν τότε 30 Μαρτίου) αναχωρούσε για την ουράνια πατρίδα ένας ακόμα Όσιος Γέροντας της εποχής μας: Ο Ηγούμενος της Ι. Μονής του Οσίου Δαυΐδ Γέρων Κύριλλος Γεραντώνης, ο κατά πάντα ισοστάσιος «τρόπων μέτοχος και θρόνων διάδοχος» του μεγάλου Αγίου της Εκκλησίας μας Ιακώβου του εν Ευβοία.
Παρακαλέσαμε τον νυν Ηγούμενο, τον σεβαστό Γέροντα Γαβριήλ να μας μιλήσει για τον Όσιο προκάτοχό του. Εκείνος, παρά τον φόρτο των υποχρεώσεών του, δεν μας το αρνήθηκε, απάντησε σε όλα στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Θα θέλαμε να μας πείτε κάποια βιογραφικά στοιχεία του οσίου Γέροντα Κυρίλλου.
Ο Γέροντας γεννήθηκε το 1938 στο χωριό Κρυονερίτης, στη Βόρεια Εύβοια και ήταν παιδιόθεν γαλουχημένος στα νάματα της Ορθοδόξου Πίστεως. Το κοσμικό του όνομα ήταν Κωνσταντίνος Γεραντώνης. Ήταν γόνος ευσεβών γονέων. Αγγελής και Μαργαρίτα ήταν τα ονόματά τους. Η μητέρα του ήταν άνθρωπος της ησυχίας, της καρτερίας και της υπομονής και τις αρετές αυτές τις μετέδωσε και στον υιό της Κωνσταντίνο, ο οποίος ήταν το έβδομο κατά σειράν από τα επτά παιδιά της οικογένειας.
Πώς ήταν η ζωή του ως λαϊκού;
Ήταν από μικρός φιλακόλουθος, μάλιστα στην Εκκλησία τις Κυριακές έφτανε νωρίτερα από τον ιερέα του χωριού, τον π. Δημήτριο Αγγέλου. Σημειωτέον, ο ιερέας αυτός ήταν ευλαβέστατος και πολύ φιλακόλουθος.
Τελούσε καθημερινά Ακολουθίες και γνώριζε άριστα το Τυπικό της Εκκλησίας. Ο νεαρός Κωνσταντίνος τον βοηθούσε σε διάφορα διακονήματα για τον ναό και πήγαινε και στο ψαλτήρι. Στο σχολείο και στις κοινωνικές του συναναστροφές, ήταν καλό και χαριτωμένο παιδί και όλοι ήθελαν να τον συναναστρέφονται.
Πρόθυμος ήταν να βοηθήσει και σε όλες τις οικιακές εργασίες. Σε ηλικία 10 ετών τον έστειλε ο πατέρας του να δουλέψει σε ένα εστιατόριο στην Ιστιαία. Και κατά την στρατιωτική του θητεία υπήρξε υπόδειγμα στρατιώτη.
Έλεγε μάλιστα ότι οι πατέρες που είχαν υπηρετήσει στον στρατό, ήταν πιο εύκολοι στην υπακοή από τους άλλους. Κατά τη διάρκεια της θητείας του μάλιστα, έλαβε μια, θα λέγαμε, προσωπική πρόσκληση από τον Όσιο Δαυΐδ να προσέλθει στο Μοναστήρι του.
ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ
Θα μας διηγηθείτε αυτό το γεγονός;
Συνέβη το 1960. Ήταν παραμονή του Αγίου Νικολάου. Στις 3 το πρωί, ενώ ετελείτο αγρυπνία, παρουσία 30 προσκυνητών από το χωριό της Αγίας Άννης και άλλων γειτονικών χωριών.
Οι καμπάνες του μοναστηριού άρχισαν να χτυπούν χαρμόσυνα. Οι προσκυνητές βγήκαν έξω και διαπίστωσαν ότι χτυπούσαν μόνες τους. Ξαναμπήκαν στον ναό και πάνω από το τέμπλο βλέπουν ολοζώντανη τη μορφή του Αγίου Δαυίδ, όπως είναι στην εικόνα του. Εφερε το πετραχήλι του και κρατούσε το θυμιατό με το αριστερό χέρι. Με το δεξί ευλογούσε τους προσκυνητές, τους οποίους φυσικά κυρίευσε δέος και κατάνυξη.
Ο Άγιος Ιάκωβος που λειτουργούσε, είπε στους πιστούς: «Εδώ είναι παιδιά μου ο Οσιος Δαυΐδ. Είναι ζωντανός Άγιος, είναι ανάμεσά μας. Να τον παρακαλάτε να σας βοηθάει όλους». Αυτό διήρκεσε περίπου μία ώρα. Ανάμεσα στους προσκυνητές που έζησαν αυτό το θαυμαστό γεγονός, ήταν και ο νεαρός Κωνσταντίνος Γεραντώνης με τη μητέρα του, στρατιώτης τότε, και είχε πάρει άδεια. Εκείνο το βράδυ έλαβε πρόσκληση από τον ίδιο τον Όσιο Δαυΐδ, ο οποίος του είπε ότι έχει και για ‘κείνον μια θέση στο μοναστήρι του.
Οταν απολύθηκε από τον στρατό πήγε στο χωριό του όπου παρέμεινε περίπου ενάμισι μήνα, έχοντας ήδη πάρει την απόφαση να πάει στο μοναστήρι. Κατά το διάστημα όμως της παραμονής του στο χωριό, έλαβε και δεύτερη πρόσκληση, αυτή τη φορά από τον Απόστολο των Εθνών.
Ο Άγιος Απόστολος Παύλος του έδειξε πώς είναι η παραδείσια πολιτεία των Μοναχών στην Θριαμβεύουσα Εκκλησία. Και του είπε: «Υπάρχει και για σένα μια θέση σ’ αυτή την πολιτεία». Έτσι, αναχώρησε πεζός, σε μια πορεία έξι ωρών από τον Κρυονερίτη, για το μοναστήρι του Οσίου Δαυίδ.
ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΣΑΝ ΜΑΖΙ ΤΑ ΓΥΡΩ ΧΩΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΕΦΗΜΕΡΙΟ!
Μιλήστε μας λίγο για το μοναχικό βίο του γέροντα.
Όταν προσήλθε στη Μονή, ηγούμενος ήταν ο Γέροντας Νικόδημος Θωμάς, άνθρωπος στοργικός, ευλαβής και ενάρετος. Στο μοναστήρι ήταν ο Άγιος Ιάκωβος και ένα γεροντάκι, ο π. Ευθύμιος.
Στις 2 Οκτωβρίου 1965 ο Κωνσταντίνος εκάρη Μοναχός και έλαβε το όνομα Κυπριανός, το όνομα του Αγίου που κατά την ημέρα της μνήμης του έγινε η κουρά του. Τον διέκριναν εξ αρχής η μεγάλη ταπείνωση, η υπακοή και η διάθεσή του να υπηρετεί τους πάντες.
Κατά την εις Διάκονον χειροτονία του, στις 27 Μαρτίου 1971 στον Ιερό Ναό Γενεθλίου της Θεοτόκου στη Λίμνη Ευβοίας, έλαβε το όνομα Κύριλλος. Πρεσβύτερος χειροτονήθηκε το επόμενο έτος, 1972, στις 28 Μαΐου, από τον μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Νικόλαο Σελέντη.
Ο Γέροντας, μαζί με τον Άγιο Ιάκωβο, εξυπηρετούσαν τα γύρω χωριά που εστερούντο μονίμου εφημερίου, ενώ συγχρόνως διακονούσαν τη Μονή της Μετανοίας τους, την Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος, την οποίαν κράτησαν μαζί με τον συμμοναστή τους μακαριστό π. Σεραφείμ επί μια εικοσαετία, διακονώντας τα πλήθη των προσκυνητών που συνέρρεαν.
Θαυμαστά γεγονότα στα νοσοκομεία άφηναν άναυδους τους γιατρούς!
Η εκλογή του στη Μονή, το πλήθος προσκυνητών που συνέρρεε για τις φωτισμένες νουθεσίες του και τα σοβαρά προβλήματα υγείας που δεν επέτρεψε ποτέ να τον λυγίσουν
Και ερχόμαστε στην περίοδο της ηγουμενίας του…
Τον Νοέμβριο του 1991 ο Ηγούμενος Άγιος Ιάκωβος αναχώρησε για τα ουράνια σκηνώματα. Διάδοχός του εξελέγη με την ψήφο όλης της Αδελφότητος ο π. Κύριλλος, ο οποίος ενθρονίστηκε επισήμως στις 5 Αυγούστου 1992 από τον μακαριστό Μητροπολίτη Χαλκίδος Χρυσόστομο Α΄. Την ημέρα της εκλογής του ευωδίασε τόσο πολύ η Κάρα του Οσίου Δαυΐδ, ώστε η ευωδία έγινε αισθητή και ψηλά, έξω από το μοναστήρι.
Ο Γέροντας Κύριλλος αναδείχθηκε κατά πάντα άξιος διάδοχος του προκατόχου του Αγίου Ιακώβου, στη θέση του Ηγουμένου και Πνευματικού Πατρός της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος. Ήταν άνθρωπος λειτουργικός, φιλακόλουθος. Αγαπούσε τη Λατρεία, ιδιαίτερα τη Θεία Λειτουργία, μέσα στην οποία είχε θείες εμπειρίες, ανάλογες με εκείνες του Αγίου Ιακώβου.
Στην Προσκομιδή και οι δυο Γέροντες μνημόνευαν πλήθος ονομάτων, για ώρες. Πολλοί κληρικοί που έρχονταν μας έλεγαν ότι τέτοιο πράγμα δεν το είχαν ξαναδεί. Και όταν μετέδιδε την Θεία Κοινωνία, έβλεπε, όπως και ο Άγιος Ιάκωβος, τις όψεις των ανθρώπων ανάλογα με την πνευματική τους κατάσταση.
Επί εικοσαετία και πλέον, στήριξε και καθοδήγησε τόσο τους πατέρες της Μονής, όσο και πλήθος άλλων ανθρώπων, που συνέρρεαν από κάθε γωνιά της Ελλάδος (και όχι μόνον), σε δύσκολες ώρες λύπης, ασθένειας, πόνου και απόγνωσης. Ακόμα και κατά την περίοδο που η υγεία του ήταν ιδιαίτερα επιβαρυμένη, συνόδευε με μεγάλη χαρά την Αγία Κάρα του Οσίου Δαυίδ, όπου οι πιστοί χριστιανοί καλούσαν τον Άγιο για βοήθεια και ευλογία.
Ηθελε να μοιράζεται την ευλογία του Αγίου Δαυίδ με όλους! Αναμφισβήτητα, ο μακαριστός Γέροντας δεν ζούσε για τον εαυτό του άλλα για τον Θεό και τους ανθρώπους που Εκείνος του εμπιστεύτηκε. Γι’ αυτό δεν επέτρεπε στον εαυτό του ξεκούραση. Αναλώθηκε στη διακονία του Θεού και του ανθρώπου. Ακόμη και στο κρεβάτι του πόνου, όταν νοσηλευόταν στα διάφορα νοσοκομεία, ενώ ψηνόταν στον πυρετό, δεν σταμάτησε την εξομολόγηση και την ακρόαση των προβλημάτων των ανθρώπων και τους καθοδηγούσε με τις φωτισμένες του νουθεσίες.
Δοκιμάστηκε πολύ από τις ασθένειες, για πολλά χρόνια. Πώς αντιμετώπισε τα προβλήματα της επιβαρυμένης του υγείας;
Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί πόσο υπέφερε από τα προβλήματα υγείας και τις ποικίλες επώδυνες ιατρικές πράξεις και επεμβάσεις, ιδιαίτερα κατά τα δύο τελευταία μαρτυρικά χρόνια. Και δεν θα μάθουμε ποτέ ακριβώς, γιατί όχι μόνο δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ, άλλα ούτε με κάποια σύσπαση του προσώπου του άφηνε να φανεί ότι πονούσε. Δεχόταν όλες τις δοκιμασίες αγόγγυστα και με ιώβειο υπομονή, γιατί, όπως χαρακτηριστικά έλεγε: «Εγώ με τον Θεό δεν τσακώνομαι». Στην ερώτηση μάλιστα «Πώς είστε, Γέροντα;», απαντούσε μέχρι τις τελευταίες στιγμές: «Δόξα τω Θεώ, καλά, πολύ καλά»…
Προς ωφέλεια πνευματική των αναγνωστών, θα θέλατε να αναφέρετε μερικά θαυμαστά γεγονότα του βίου του;
Πράγματι, είναι πάμπολλα τα θαυμαστά γεγονότα που θα είχαμε να διηγηθούμε. Ο Γέροντας είχε και το προορατικό και το διορατικό Χάρισμα, καθώς και Χάρη κατά των δαιμονίων και πολλά ακόμη. Άλλωστε υπάρχουν πολλές μαρτυρίες των θαυματουργικών επεμβάσεων των προσευχών του, όσο ήταν σ’ αυτή τη ζωή και των πρεσβειών του από τον Ουρανό. Ωστόσο θα σταθώ σε δύο μόνο, που σχετίζονται με την περίοδο της δοκιμασίας, την περίοδο που δοκιμαζόταν από τις σωματικές ασθένειες.
Το 2001, είχε υποστεί ένα σοβαρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Είχε παραλύσει η αριστερή του πλευρά και με προτροπή του τότε Επισκόπου μας κυρού Χρυσοστόμου Α΄, είχαμε πάει στο Ερρίκος Ντυνάν. Εκεί οι γιατροί μας είπαν ότι δεν υπήρχε περίπτωση ανάκαμψης. Μας είπαν ότι πλέον θα τον είχαμε στο κρεβάτι και θα χρειαζόταν εντατικές φυσικοθεραπείες περίπου ενός οκταμήνου, μήπως και μπορούσε να υπάρξει μια μικρή αποκατάσταση.
Κάποιοι μας συμβούλευαν τότε να εκλέξουμε νέο Ηγούμενο. Όμως την έκτη ημέρα, μας λέει ο Γέροντας: «Φέρτε μου το πι». «Τι θα το κάνεις Γέροντα;» τον ρωτήσαμε. «Θα σηκωθώ», μας απάντησε. «Πώς θα σηκωθείς;». «Κάτι έκανε απόψε ο Όσιος Δαυΐδ». Όταν του πήγαμε το πι, είδαμε την ακλόνητη πίστη του.
Έπιασε με δύναμη τις χειρολαβές, σηκώθηκε με τη βοήθειά μας και άρχισε σιγά-σιγά να κινεί τα πόδια του και να βηματίζει. Από την επομένη, φορώντας το αντερί του, κυκλοφορούσε στους διαδρόμους του νοσοκομείου. Έκπληκτοι οι γιατροί και οι νοσηλευτές αναρωτιόνταν «μα πώς περπάτησε ο παπάς;» .
Τότε ήταν εκεί ο χειρουργός, ο Βαγγέλης ο Πεπιδάκης -δεν ξέρω αν γράφω σωστά το επώνυμο-, καλός επιστήμων και καλός Χριστιανός, ο οποίος είπε στους συναδέλφους του ότι εδώ ισχύουν άλλοι νόμοι και ότι «Οπου βούλεται Θεός, νικάται φύσεως τάξις». Βγήκαμε από το νοσοκομείο, επιστρέψαμε στο μοναστήρι και συνέχισε να δέχεται κόσμο, διπλάσιο και τριπλάσιο από πριν! Τότε μας αποκάλυψε τι εννοούσε με αυτό που είχε πει, ότι κάτι έκανε ο Όσιος Δαυΐδ.
Βρέθηκε, μας είπε, εκείνο το βράδυ σε μιαν ουρανομήκη Εκκλησία, που άρχιζε από τη γη και τέλειωνε στον ουρανό. Τέτοια ευπρέπεια ναού δεν είχε ξαναδεί. Πάνω, στον ουρανό, του είχαν ετοιμάσει υποδοχή. Τέτοια πρόσωπα Αρχιερέων, Ιερομονάχων και Μοναχών, δεν είχε ξαναδεί. Όταν όμως έφτασε στον τόπο της υποδοχής, άκουσε ουράνια φωνή να λέει: «Να επιστρέψει στη γη»! «Και κάτω, στη γη, είδα», μας είπε, «ένα πλήθος κόσμου που με περίμενε. Κατάλαβα τότε ότι ο Θεός μου έδωσε παράταση». Και κείνος ανάλωσε την παράταση στη διακονία του λαού του Θεού.
ΕΚΑΝΕ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε μέσα στα νοσοκομεία. Το «Γεννηματάς», το «Σωτηρία», το «Ωνάσειο, τον «Ευαγγελισμό», το Πανεπιστημιακό της Λάρισας και στο Ναυτικό Νοσοκομείο, όπου και εκοιμήθη. Αναρωτιόμασταν πως περιήλθε τόσα νοσοκομεία, αλλά είδαμε στην πράξη ότι αυτό έγινε κατ’ ευδοκίαν Θεού. Διότι, όπου πήγαινε, έκανε ιεραποστολή.
Περιγράφει ο κ. Παιδονόμος, μετέπειτα διευθυντής της εντατικής του Γεννηματάς, ότι όσο ο Γέροντας ήταν μέσα στον θάλαμο της εντατικής, ένα φως εξεπέμπετο από κει, κάτι που ομολογούσαν και νοσηλευτές και άλλοι γιατροί. Αναφέρει ότι γιατροί ορθολογιστές ή αγνωστικιστές, μαθαίνοντας για την παρουσία στο νοσοκομείο ενός Γέροντος που η παρουσία του σκορπίζει φως, Χάρη και ειρήνη, πήγαιναν από περιέργεια να τον επισκεφθούν. Πήγαιναν και τον κοιτούσαν και έφευγαν ειρηνικοί. Και μεις, λέει, ως άνθρωποι, είχαμε τις διαφωνίες ή και τις αντεγκλήσεις μας.
Όσο διάστημα ήταν ο Γέροντας Κύριλλος στην εντατική, τρεις εβδομάδες, ανάμεσά μας υπήρχε γαλήνη, ηρεμία, ειρήνη. Κι αν δεν το πούμε εμείς, έλεγε, «και οι λίθοι κεκράξονται, κατά τον λόγο του Κυρίου». Δηλαδή και τα μόνιτορς και οι αναπνευστήρες και τα εργαλεία των νοσηλευτών, θα το φωνάξουν εκείνα. Και δεν ήμασταν εμείς που τον θεραπεύαμε. Εκείνος ήταν ο θεραπευτής μας. Ο θεραπευτής των ψυχών μας. Το ίδιο ομολογούν σε όλα τα νοσοκομεία. Πήγαιναν οι γιατροί να τον ρωτήσουν πώς είναι, κι εκείνος ρωτούσε τους γιατρούς «Τι κάνει η κυρά Μαρία; Τι κάνει η Ελένη;». Ρωτούσε δηλαδή πώς είναι η σύζυγος ή τα παιδιά, των οποίων του είχαν δώσει τα ονόματα για να προσεύχεται. Θυμόταν τα προβλήματά τους καλύτερα από τους ίδιους.
Στο Πανεπιστημιακό της Λάρισας, από την ώρα που το πήραν είδηση οι φοιτητές που έκαναν την πρακτική τους, έρχονταν συνεχώς να τον δουν, να δώσουν ονόματα. Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, μια ουρά φοιτητών είχε σχηματιστεί για να πάρουν την ευχή του.
Στον Ευαγγελισμό οι γιατροί και οι νοσοκόμες δεν έλεγαν να βγουν από τον θάλαμό του. Του έλεγαν «Γέροντα, πολύ σας έχουμε αγαπήσει». Κι εκείνος απαντούσε «κι εγώ παιδιά μου σας αγαπώ. Όλον τον κόσμο αγαπώ, μηδενός εξαιρουμένου». Ο ίδιος ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ευρισκόμενος στην Αθήνα, όταν πληροφορήθηκε ότι ο Γέροντας βρισκόταν στον Ευαγγελισμό, τροποποίησε το πρόγραμμά του για να τον επισκεφθεί.
ΕΥΛΥΓΙΣΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ
Οσιακή ήταν και η κοίμησή του.
Όταν έφυγε πια από τη ζωή αυτή και τον φέραμε στο μοναστήρι, πλήθος κόσμου το είχαν κατακλύσει για να τον τιμήσουν. Το Λείψανο ήταν ευλύγιστο και με κανονική θερμοκρασία ζωντανού ανθρώπου.
Φαίνεται και σε κάποιο βίντεο, που, όταν του βάλαμε πίσω από το κεφάλι ένα μαξιλάρι για να είναι λίγο υπερυψωμένο και να μπορούν οι άνθρωποι να τον προσκυνούν, όταν τον ανασηκώνουν οι δύο πατέρες πιάνοντάς τον από τους ώμους, το κεφάλι του κινείται με πλήρη ευλυγισία, μπρος, πίσω, δεξιά και αριστερά, σχηματίζοντας το σχήμα του Σταυρού.
«ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΦΩΤΕΙΝΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ»
Τι θα λέγατε ως επίλογο;
Σε όσους είχαμε την ιδιαίτερη ευλογία να τον αναστραφούμε και να μαθητεύσουμε κοντά του, ο άγιος Γέροντας, αποτελεί φωτεινό παράδειγμα στον αγώνα για την σωτηρία της ψυχής μας. Φιλόθεος και φιλάγιος, φιλόπονος και φιλακόλουθος, φιλάδελφος και φιλεύσπλαχνος, έχοντας σε όλη την διάρκεια της επίγειας πορείας του ισχυρούς αρωγούς και οδοδείκτες τον Άγιο Δαυίδ, τον Άγιο Ιάκωβο και την Κυρία Θεοτόκο, τη «Γλυκιά του Μανούλα», όπως συνήθιζε να προσφωνεί την Παναγία μας, πέτυχε μία άμεση και ειλικρινή, αξιοζήλευτη και αξιομίμητη σχέση με τους Αγίους και τον Θεό.
Εφάρμοσε πιστά και με συνέπεια το Ευαγγέλιο της αγάπης σε όλη του τη ζωή και πολύ περισσότερο τα χρόνια που εγκαταβίωσε στην αγιοτρόφο Μονή του Οσίου Δαυίδ. «Ταπεινός τη καρδία» φρονούσε τα υψηλά, τα οποία και έβλεπε με τα μάτια της αγνής, παιδιόθεν, ψυχής του, όπως ο ίδιος πολλές φορές μας αποκάλυπτε.
Το κενό που άφησε ήταν τεράστιο και η αίσθηση από την απουσία του οδυνηρή. Μεγάλη μας όμως παρηγοριά είναι το ότι η προς όλους αγάπη του μας συνοδεύει πάντα. «Η των πραγμάτων αλήθεια» αποδεικνύει ότι οι υπέρ ημών πρεσβείες του προς τον Κύριον της Δόξης, που τόσο πολύ σ’ όλη του τη ζωή αγάπησε, είναι συνεχείς και αδιάλειπτες.
Γιάννης Ζάννης
*Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Ορθόδοξη Αλήθεια”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου