«Πορεία υπακοής!».

 

 

του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη (εφημ. Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Βόλου)

---

Την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, μας προέβαλε ο Χριστός θέλοντας να δώσει απάντηση στον άντρα που τον πλησίασε ώστε να τον πειράξει ρωτώντας τον, για το τι θα έπρεπε να κάνει, ώστε να κερδίσει την αιώνιο ζωή.

Θα προσπαθήσουμε, λοιπόν, να μην μπούμε στην επεξήγηση των τόσων συμβολισμών που η ίδια η ιστορία μας προσφέρει, αλλά να την προσαρμόσουμε στο σήμερα και μέσω αυτής να διδαχθούμε την διαδρομή της σωτηρίας μας, αλλά και να ελέγξουμε τους εαυτούς μας όσον αφορά στην ορθότητα και σταθερότητά μας στα θέματα της πίστεως, που δυστυχώς ο μισόκαλος διάβολος, ανά τους αιώνας όπως και σήμερα, καταφέρνει να μας προκαλεί σύγχυση.

Απαρχής του Χριστιανισμού παρατηρούμε να υπάρχει πληθώρα διαφορετικών απόψεων και προβλημάτων, που όμως ξεπεράστηκαν χάριν των καθαρών και άνευ σκοπιμοτήτων αγώνων των Αγίων, αποσοβώντας τους όποιους κινδύνους ελλόχευαν διασαλεύσεως των θεμελίων της πίστεως εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν Χριστόν.

Η παραβολή μιλά, φωνάζει, θα μπορούσαμε να πούμε, από μόνη της, παρουσιάζοντάς μας τον Ίδιο τον Κύριόν μας ως τον καλό Σαμαρείτη που δεν εγκαταλείπει τον παθόντα, από τους ληστές, άνθρωπο.

Από την άλλη, δεικνύει σ’ εμάς το δυστυχές γεγονός που μας περικλείει σήμερα, της διάσπασης, της απομάκρυνσης και της αδιαφορίας μας. Όλα αυτά προς ποιόν;

Πρώτα στον Θεό και κατ’ επέκταση στον πλησίον, στον συνάνθρωπο, στον αδελφό. Δεν πρέπει να απορούμε ούτε στιγμή για αυτό το αποτέλεσμα, μιας και η λανθασμένη αντίληψη περί Θεότητας, κατά το δοκούν πάντοτε, είναι η φυσιολογική πορεία και εξέλιξη αυτών που βιώνουμε και προαναφέραμε.

Είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε λανθασμένα τον Χριστό και τις διδαχές Του και να μπορούμε να βαδίζουμε σωστά και με σύνεση;

Σε καμία των περιπτώσεων αδελφοί μου, απλά, θερίζουμε σήμερα ό,τι σπείραμε και ο Χριστός πάλι εδώ, πάντα εδώ, διά μέσου της δικής Του Εκκλησίας να προσπαθεί να μας επαναφέρει μέσα στον δρόμο της σταυροαναστάσιμης πορείας, τον έναν και μοναδικό.

Κάποιοι τον υποσκάπτουν κάμνοντας δικούς τους παραδρόμους, που δυστυχώς δεν οδηγούν στον ουρανό, αλλά στον καθρέφτη της αυταρέσκειας και αυτοπροβολής των.

Ο Ιερεύς, όπως και ο Λευΐτης της παραβολής μας, αντικατοπτρίζει εμάς σήμερα, τους πιστούς τάχα, πνευματονομοταγείς ανθρώπους κατά το φαίνεσθαι όμως.

Αυτά τα δύο πρόσωπα, μεταφερόμενα ως παράδειγμα στο τώρα που προείπαμε, αποτελούν τις δύο παρατάξεις που, κακώς, έχουμε χωριστεί, τους εμβολιασμένους και μη.

Καθόμαστε έτσι και αναλωνόμαστε στους τύπους, ενώ μας διαφεύγει όλη η ουσία. Γινόμεθα γνώστες των πάντων, αδέκαστοι κριτές, κατηγορώντας οι μεν τους δε και έχοντας άποψη επί παντός επιστητού.

Αφήνουμε, όμως, το σημαντικό, τον ημιθανή αδελφό μας μπροστά μας και αποκλίνουμε της πορείας μας βλέποντας παντού εχθρούς και σχέδια συνομωσίας, ενώ στην ουσία από μόνοι μας διασπόμαστε από το σύνολο παρασέρνοντας μαζί μας και ψυχές άβουλες και ευκόλως χειραγωγήσιμες.

Ο αλλόθρησκος ο Σαμαρείτης, όμως, γίνεται το παράδειγμα της αληθινής και έμπρακτης αγάπης κατά την πράξη, σύμφωνα με τους νόμους του Θεού.

Προσέξτε, το να προστατευόμαστε εμείς και διά μέσου ημών οι αδελφοί μας, είναι Θεού έργο και πράξη ισάξια αυτής του καλού Σαμαρείτου Χριστού, που όχι μόνο τον περιέθαλψε, αλλά ξαναβρέθηκε εκεί μαζί του ώστε να δηλώσει τον υποστηριγμό του έμπρακτα.

Αδελφοί μου, βάζοντας τα πράγματα στη θέση τους, πρέπει να σταματήσουμε να ενεργούμε ως αυτόφωτοι διότι μαζευόμαστε πολλοί, με αποτέλεσμα το φως αυτό, αντί να μας αναδεικνύει χαρίζοντάς μας λάμψη, να μας καίει και να μας απομονώνει.

Ο Χριστός είναι το Φως εκ του Φωτός και όπως Εκείνος εν συνοδικότητα διά μέσου του Αγίου Πνεύματος έλαμψε και δώρησε τις απαντήσεις και τις σταθερές αξίες έως σήμερα, έτσι και τώρα να σεβαστούμε τις αποφάσεις των πατέρων μας, των Επισκόπων μας και δίχως διαχωρισμούς, εντάσεις και διασπάσεις, να πορευόμαστε μαζί των στην πορεία της υπακοής.

Ο Χριστός, άλλωστε, όπως μας χάρισε τα πάντα, έτσι μας έδωσε και την ιατρική επιστήμη και μέσα από αυτήν πάλι ο Ίδιος διαφαίνεται, θέλοντας να βοηθήσει τον άνθρωπο που τόσο αγάπησε, ώστε να τον απαλλάσσει απ’ τους πόνους της φθαρτότητας δίδοντάς του έτσι χρόνο προς τον αγώνα της αιωνιότητας.

Βλέπουμε, εν τέλει, πως παραλαμβάνει τον χτυπημένο άνθρωπο, ιατρικώς τον περιθάλπει χρησιμοποιώντας το έλαιον επί των πληγών του και τοποθετώντας τον σε ένα ζεστό κρεβάτι, αυτό του πανδοχείου, της Εκκλησίας που ενώνει και δεν διαχωρίζει, τον αφήνει να αναρρώσει έως ότου υγιής επανακτήσει τις δυνάμεις του και επανέλθει στην προγενέστερη κατάσταση.

Στόχος μας να είναι να ομοιάσουμε στον καλό Σαμαρείτη, χρησιμοποιώντας όλα όσα μας έχει προσφέρει ο Θεός, προσευχή, γνώση και επιστήμη, έτσι ώστε η έξοδός μας απ’ όλη αυτή τη δοκιμασία να είναι χωρίς απώλειες ανθρώπων και σωματικά και ψυχικά, αλλά με συνένωση δυνάμεων στο πρόσωπο του νικητή του παντός κακού και του θανάτου, Ιησού Χριστού.

Αμήν.

Πηγή:  romfea.gr