του Πρεσβυτέρου Νικολάου Γονιδάκη
εφημ. Ι.Ν. Προφήτου Ηλιού Νέων Παγασών Βόλου
Πιο εύκολο είναι να περάσει την τρύπα μιας μικρής βελόνας ραψίματος ένα χοντρό σκοινί, ένας καραβόκαβος, παρά ένας πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών.
Με αυτά τα λόγια αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, ο Κύριός μας προσπαθεί να αφυπνίσει, κατά την σημερινή Ευαγγελική περικοπή, όλους όσους θεωρούν πως τα υλικά αγαθά είναι αυτά που γεμίζουν τη ζωή ενός ανθρώπου.
Αναφέρεται στον πλουσιότατο άνθρωπο της εποχής εκείνης, που πλησιάζοντάς Τον, τον ρωτά διά το πώς θα πρέπει να πορευθεί ώστε να κερδίσει αυτήν την πολυαναφερόμενη επουράνιο βασιλεία.
Το ερώτημα αυτό, παρατηρούμε να απασχολεί το σύνολο των ανθρώπων ανά τους αιώνας που, όμως, παρά το ότι γνωρίζουμε την απάντηση, δυστυχώς, εθελοτυφλούμε.
Όλοι μας ξέρουμε, το ευσεβές γένος των Χριστιανών, τι πρέπει να πράττουμε, πώς πρέπει να ζούμε ώστε να γινόμεθα αρεστοί στα μάτια του Θεού.
Οι περισσότεροι, όμως, από εμάς, αντιδρούμε όπως ο άνθρωπος της σημερινής μας περικοπής, διότι δεν επιλέγουμε να αγωνιστούμε και να απαγκιστρωθούμε από τις βιοτικές μέριμνες, τα πάθη και την υλιστικότητα.
Ο Χριστός του ζήτησε, αφού απαλλαγεί από όλα αυτά που διακατείχε, την περιουσία που του έκαναν τη ζωή εύκολη, να Τον ακολουθήσει, όμως, όχι απαραιτήτως σωματικά, αλλά πνευματικά στην ουσία, στον τρόπο σκέψης, στην διαχείριση και εν τέλει και απεξάρτηση από κάθε τι κοσμικό.
Εκείνος, όμως, αντί να χαρεί, να αρπάξει την ευκαιρία της ζωής του, της ζωής χωρίς περιορισμούς και σκοτεινά σημεία, στεναχωρήθηκε και βυθίστηκε στη θλίψη της ματαιότητας και του διαβόλου.
Τι ήταν αυτό που τον κράτησε μακριά απ’ τη σωτηρία, μακριά απ’ τον Χριστό;
Πρώτον, η εξουσία που διακατείχε ως πλούσιος άνθρωπος της εποχής.
Τα χρήματα για εκείνον ήταν η κινητήριος δύναμη της ζωής του.
Όσο αισθανόταν πως τα είχε, ήταν ασφαλής και χαρούμενος, στην ιδέα μόνο πως θα τα έχανε, ταράχτηκε, χάνοντας τη γη κάτω απ’ τα πόδια του, κάνοντάς τον σκυθρωπό και αδύναμο.
Δεύτερον, η αδυναμία κατανόησης της αιωνίου ζωής.
Θαρρούσε πως η ζωή εξαντλείται στις απολαύσεις του σήμερα, μη μπορώντας να καταλάβει τι θα συμβεί αύριο, μετά την κοίμησή του.
Έβλεπε τον Χριστό και τους μαθητές Του που δεν είχαν μια ζωή σαν τη δική του, αλλά ζούσαν απλά, χωρίς ακριβά ενδύματα, χωρίς πολλές ανέσεις και αυτό θα μπορούσαμε να πούμε με απλά λόγια, δεν του γέμιζε το μάτι.
Ποιά η σημασία του αγώνος, σκεπτόταν, αφού οι ίδιοι που αγωνίζονται δεν έχουν την ποιότητα ζωής τη δίκη του; Τέλος, η αποξένωση εκ των αδελφών του.
Είχε τα πάντα, όμως, δεν μπορούσε και δεν ήθελε να τα μοιραστεί.
Έβλεπε ανθρώπους να πεινούν, να μην μπορούν να βιοπορισθούν και όμως έμενε ασυγκίνητος, μόνος, αρκεί να μην του λείψει ένα μικρό, ελάχιστο, θα λέγαμε, μέρος άνευ επιπτώσεως και σημασίας για εκείνον, αυτών που διακατείχε.
Αδελφοί μου, να μην ξεχνούμε αυτόν τον τόσο πλούσιο άνθρωπο μα συνάμα τόσο δυστυχή, ποτέ.
Να τον έχουμε ως πρότυπο, αλλά πρότυπο αποφυγής, διαπιστώνοντας την τόσο μεγάλη ευκαιρία που είχε συναντώντας τον Χριστό και την έχασε μη ακολουθώντας το κάλεσμά Του και προσπαθώντας εμείς αντί να Τον απομακρύνουμε να κάνουμε τα πάντα ώστε όχι μόνο να Τον βλέπουμε, αλλά και ζωντανά στην πράξη να Τον βιώνουμε, μέσα από την Εκκλησία, ενωμένοι πάντα με τους αδελφούς μας και κοινωνώντας Τον ώστε να αποτελούμε το ένα και ενιαίο Σώμα Χριστού.
Άλλωστε, το αψευδές στόμα του Κυρίου, μας διαβεβαιώνει πως ό,τι φαντάζει δύσκολο και ακατόρθωτο διά εμάς τους ανθρώπους, είναι δυνατό να επιτευχθεί από τον Ίδιο τον Σωτήρα και πάσης κτήσεως δημιουργό, Ιησούν Χριστόν.
Αμήν.
Πηγή: romfea.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου